γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Όμως, τι μπορεί να σημαίνει κυριαρχία “εκτός κατεστημένης εξουσίας” όταν η κυριαρχία, είναι, και παραμένει, κατεστημένη.
Ευθύς εξ αρχής θα γίνει προσπάθεια να εξηγηθεί τι εννοεί ο Παναγιώτης Κονδύλης όταν υποστηρίζει ότι ο Καρλ Σμιτ - ο Νομικός του Ναζισμού-, “...εμμένοντας στη νομική σύλληψη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, περιορίζεται στη θεώρηση της κατάστασης αυτής από τη σκοπιά της κατεστημένης εξουσίας...”.
Ο Π.Κ συνεχίζει ως εξής: “...Αν ο κυρίαρχος, ως κυρίαρχος δεν δεσμεύεται από όσους νόμους θεσπίζει ο ίδιος, συνάμα όμως συνιστά ήδη κατεστημένη εξουσία, τότε μπορεί μεν να αναστέλλει την ισχύ εκείνων των κανόνων δικαίου οι οποίοι συγκροτούν την έννομη τάξη σε περίοδο ομαλότητας, αλλά, δεν μπορεί να αναστείλει την ισχύ του θεμελιώδους κανόνα του πολιτεύματος, εφόσον τούτος ακριβώς κατοχυρώνει την κυριαρχία του...”.
Εδώ ο Π.Κ περιγράφει, πιθανότατα, έναν νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό ο οποίος μπορεί και να νομοθετεί και να αναστέλλει νόμους επειδή, ίσως, αντιμετωπίζει μια πανδημία -όπως ακριβώς λειτούργησε ο Κούλης, ως βιοεξουσιαστής.
Όταν, για παράδειγμα, τον κατηγορεί η αντιπολίτευση ότι σκόρπισε(;) κοντά 6 δισ ευρώ σε απευθείας αναθέσεις χωρίς να δώσει σε κανέναν λογαριασμό και αυτός απαντά πως παρέκαμψε τον κοινοβουλευτικό έλεγχο λόγω ανωτέρας βίας (Covid-19), παραδέχεται στην ουσία ότι ενήργησε στη βάση “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” κι ας μη την είχε κηρύξει επίσημα.
Ας θυμηθούμε τι είπε σ' ένα από τα πολλά διαγγέλματά του, τον Απρίλη του 2020, (το είχαμε σχολιάσει τότε): “...Μετά την κρίση η κάθε εξουσία οφείλει να εγκαταλείπει το απυρόβλητο της ανάγκης, δυναμώνοντας τη λογοδοσία γιατί καμία έκτακτη συνθήκη δεν μπορεί να αμφισβητεί τη δημοκρατική ευαισθησία...”!!!
Πέρα από τις “φανφάρες”, δείχνει ότι έχει πλήρη συνείδηση της σημασίας της ακήρυχτης κατάστασης έκτακτης ανάγκης -κατάσταση για την οποία ο Ιταλός Κοινωνιολόγος Τζόρτζιο Αγκάμπεν δεν σταμάτησε να καλεί τους λαούς να προσέξουν γιατί το “έκτακτο” ως συνήθως γίνεται “μόνιμο”.
Βέβαια, ο λαός μας ζει εδώ και πολλά χρόνια υπό το καθεστώς αυτό, δυστυχώς εκλαμβάνοντάς το ως μία “κανονικότητα” -κανονικότητα στην οποία ποντάρει ο Κούλης, ως νεοφιλελεύθερος (νεοναζιστής) Πρωθυπουργός καθώς μας αντιμετωπίζει ως “αδαή κοινωνική πλειοψηφία”:
“...Οι αποφάσεις αυτές (αλλαγή του δόγματος της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής) είναι αποφάσεις επιπέδου πρωθυπουργού. Δεν διαβουλεύομαι για να πάρω αυτές τις αποφάσεις ούτε ζητώ τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης. Δεν πιστεύω στα συμβούλια πολιτικών αρχηγών. Προσωπικά δεν έχω συγκαλέσει κανένα. Δεν θεωρώ ότι προσφέρουν κάτι...”!!!
Ο Καβαλιώτης ποιητής Κώστας Καναβούρης ανέδειξε το πόσο επικίνδυνα μωρός είναι: “...Κάπου 2.500 χρόνια πέρασαν από τότε που ο Πίνδαρος έγραφε πως ο πόλεμος είναι γλυκός (καλός και ωραίος) μόνο γι' αυτούς που δεν τον γνώρισαν. Δεν ξέρω όμως πόσοι αιώνες (και πόσα δεινά πολέμου) πρέπει να περάσουν, ώσπου να το καταλάβει μια κυβέρνηση όπως αυτή της ΝΔ του Επιτελικού κράτους και του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη.
Γιατί, αν το καταλάβαινε, δεν θα “έπαιζε πόλεμο” με έπαρση Βοναπάρτη και μυαλό μικρού παιδιού, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, λες και η χώρα, ο ελληνικός λαός, είναι απλώς ένα παιχνίδι που του χαρίστηκε και έχει το δικαίωμα να το κοπανάει στο πάτωμα για να δει τι έχει μέσα...” (βλ: “ΑΥΓΗ” 13/3).
Πίσω στον Π.Κ: “...Στον κανόνα ο Schmitt αντιτάσσει την εξαίρεση, στην ομαλότητα την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εκλαμβάνοντας προφανώς αυτά τα δύο εννοιολογικά ζεύγη ως ισοδύναμα.
Αν όμως μπορούμε να θεωρήσουμε τον κανόνα και την ομαλότητα ως νομικά και κοινωνιολογικά συνώνυμες έννοιες, η εξαίρεση αποτελεί έννοια πολύ ευρύτερη από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως αυτή βλέπεται από τη σκοπιά μιας ήδη κατεστημένης εξουσίας...”.
Και συνεχίζει πιο αναλυτικά: “...Άλλο πράγμα είναι ο κυρίαρχος που αίρει τον κανόνα γιατί είναι κυρίαρχος με βάση ό, τι προβλέπει ο κανόνας για την εξαίρεση, και άλλο πράγμα είναι ο κυρίαρχος που γεννιέται έξω από κάθε κανόνα, μέσα στην εξαίρεση, προκειμένου να συγκροτήσει αυτεξούσια τον κανόνα.
Εδώ -συνεχίζει ο Π.Κ.- ο νόμος παραμερίζεται εντελώς και μαζί του καταποντίζεται και η κυριαρχία με τη νομική έννοια για να τεθεί γυμνό το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας και της ριζικής αναδιάρθρωσης της πολιτικής κοινότητας...”.
“Γυμνό το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας” δεν μπορεί να τεθεί διότι αν και τίθεται -διά του εμφυλίου πολέμου- δεν λύνεται.
Σήμερα όμως το ζήτημα -πάντα κατά τη γνώμη και γνώση της αφεντομουτσουνάρας μου- βρίσκεται κάπου μεταξύ “κυριαρχίας κατεστημένης εξουσίας” και “κυριαρχίας εξαίρεσης”, με την ευρύτερη έννοια της “εξαίρεσης” σύμφωνα με τον Π.Κ.
Πρόκειται για τον κυρίαρχο εντός της κατεστημένης εξουσίας που νομοθετεί έτσι ώστε να εξαιρεί και όχι να αναστέλλει “την ισχύ των θεμελιωδών κανόνων του Πολιτεύματος”: “...συγκροτεί αυτεξούσια (νέο) κανόνα...”.
Πάρτε για παράδειγμα το Άρθρο 16 του Συντάγματος που πάντα ήθελε να “τροποποιήσει” η μεταπολιτευτική Δεξιά αλλά όποτε το επιχειρούσε, αυτόματα λες, ξεπηδούσε από την κοινωνία των Ελλήνων ένα κίνημα, κατά γενική ομολογία, ανίκητο.
Η ΝΔ “ως σοβαρή Χ.Α” άφησε ήσυχο το Άρθρο 16 του Συντάγματος για να μην ενεργοποιήσει το συγκεκριμένο κίνημα, ταυτόχρονα όμως, νομοθετούσε σιγά-σιγά την παράδοση της Παιδείας στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η αστυνομοκρατία εξωτερικά της Παιδείας και ο σκοταδισμός εσωτερικά, δεν είναι παρά μια πλευρά της στρατοκρατούμενης οικονομίας που επιχειρείται ήδη στην Ε.Ε με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Με αφορμή την έναρξη της εισβολής ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Εξωτερικής Πολιτικής (λέμε τώρα) Ζοζεπ Μπορέλ ρίχνοντας μερικώς το βάρος της εκτίναξης του ενεργειακού κόστους στους Ευρωπαίους πολίτες ζήτησε “...από όλους να καταβάλουν ατομική προσπάθεια για να μειώσουν την κατανάλωση φυσικού αερίου, όπως μειώνουμε την κατανάλωση νερού όταν υπάρχει ξηρασία και όπως όταν βάζουμε μάσκα για την καταπολέμηση του ιού...
Πρέπει να συνεχίσουμε να αυξάνουμε την πίεση εναντίον του Κρεμλίνου... η υπεράσπιση των φιλελεύθερων αξιών δεν θα γίνει εάν δεν υπάρξει πολιτική δέσμευση από πολίτες που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν ένα τίμημα γι' αυτές...”.
Ο πρώην σοσιαλιστής υπουργός και ηγέτης της PSOE έθεσε σε αντιπαράθεση το κοινωνικό κράτος με τις αμυντικές δαπάνες:
“...Σε κανέναν δεν αρέσει να λέει στους πολίτες του ότι πρέπει να αυξήσουν τη στρατιωτική τους προσπάθεια. Όλοι προτιμάμε το βούτυρο από τα κανόνια... αλλά η μείωση των στρατιωτικών δαπανών... σε 50 χρόνια ειρήνης θα μπορούσε να δικαιολογηθεί όταν τα μερίσματα της ειρήνης χρησιμοποιήθηκαν για την αύξηση της κοινωνικής ασφάλισης, πρόκειται για το κράτος πρόνοιας...” είπε προσπαθώντας να χρυσώσει το χάπι των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε στις Βερσαλλίες στις 10 του Μάρτη.
Από τις Βερσαλλίες βγήκαν για άλλη μια φορά ηττημένοι οι λαοί της Ευρώπης γιατί ουσιαστικά οι αυξήσεις των αμυντικών δαπανών σε όλες ανεξαρτήτως τις χώρες, σε συνθήκες επιβράδυνσης ή και ύφεσης, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω συρρίκνωση του όποιου κοινωνικού κράτους.
Στη συνάντησή του με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ως Κούλης, -τότε που ξέχασαν να αναφερθούν στην επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και τον “Αττίλα” στην Κύπρο- αφού παραδέχτηκε ότι θα υπάρξουν οικονομικές επιπτώσεις και στην Ελλάδα (ήδη ο πληθωρισμός έτρεχε τον Φλεβάρη με 7%) προσπάθησε να ηρωποιήσει τη φτώχια: “...το τίμημα της ελευθερίας για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε είναι πολύ υψηλό...”!!!
Στο πλαίσιο της στρατοκρατούμενης οικονομίας και πολιτικής διάφοροι υποφυρερίσκοι της κυβέρνησης επιδίδονται σε νεοναζισμούς που περιγράφει ο Κώστας Καναβούρης: “
...Όταν έξω από την πόρτα σου μαίνεται ένας πόλεμος, δεν καταφεύγεις στις αποτρόπαιες γελοιότητες του πατριδεμπορίου, της εξημερωμένης ελευθερίας, της κατοικίδιας δημοκρατίας, της παραποίησης επίσημου κειμένου της Ε.Ε, όπως η ανατριχιαστική ολέτειρα του πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, επιστρέφοντας σε μια εκδοχή του μακαρθισμού χυδαιότερη του αυθεντικού, όπως όλες οι απομιμήσεις, για να σπείρεις (πάλι!) διχασμό ώστε να πουλήσεις το σάπιο εμπόρευμα της παρουσίας σου στα γεγονότα... τότε συνηγορείς στον πόλεμο...
Περί αυτού πρόκειται. Αυτό το βαθύτατα σάπιο υπάρχει στον πυρήνα της σκέψης σου. Αυτό το βαθύτατα απάνθρωπο και βρομερό που ξεπηδά σαν πίδακας από το στόμα ταγών όπως ο υπ. Μηταράκης και ο (πανεπιστημιακός δάσκαλος!) βουλευτής της ΝΔ Καιρίδης.
Όμως στ' αλήθεια εναντίον του Πούτιν είναι όποιος είναι εναντίον του παγκόσμιου πολέμου που σκοτώνει στην Ουκρανία και πνίγει αθώους στο Αιγαίο.
Την ίδια στιγμή...”.
Υ.Γ. (βλ: Carl Schmitt: “ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ” εκδ. Κουκίδα 2016 όπου και η ανάλυση του Παν. Κονδύλη)
