γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Εδώ βρίσκονται τρεις από τους γονείς των χαμένων μας παιδιών. Δύο μανάδες και ένας πατέρας.
Δεν είμαστε όμως μόνοι μας. Έχουμε μαζί μας τον πόνο και την ψυχή όλων των υπόλοιπων οικογενειών που χάσαμε ό, τι πιο ιερό γεννήσαμε.
Είμαστε ακόμη οι σχεδόν 1.400.000 όσοι κατάφεραν τελικά, παρά τον αλγόριθμο, να υπογράψουν το ψήφισμα για την τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Είμαστε σχεδόν όλη η κοινωνία, είμαστε πλέον μια ομάδα, μια ελληνική ψυχή...”.
Κατέθεσε, μαζί με την ψυχή της, η Μαρία Καρυστιανού, η μητέρα της Μάρθης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που βρέθηκε για μια ακόμη φορά τη μαρτυρία της για την επιχείρηση συγκάλυψης του εγκλήματος που από κοινού οργάνωσαν κυβέρνηση και ηγεσία της Δικαιοσύνης.
Δεν χρειάζονται και πολλά-πολλά για να εντοπίσεις κανείς το σημείο το σχετικό με τον “αλγόριθμο” που δείχνει να έχει λειτουργήσει σαν κόφτης υπογραφών στο κάλεσμα για την κατάργηση του Άρθρου 86 του Συντάγματος.
Εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, το ψιλοέψαξα αναγκαστικά μια και η υπόθεση “αλγόριθμος” είναι ο Κουασιμόδος που χτυπά ασταμάτητα τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων μέσα στο κρανίο μου.
Το μόνο που βρήκα είναι μια συνέντευξη που έδωσε η Μαρία Καρυστιανού στο “ΚΡΗΤΗ TV” στις 30/3 όπου λέει: “...Οι υπογραφές είναι σίγουρα παραπάνω, πολύ παραπάνω, αλλά είπαμε... ο αλγόριθμος! Αλλά και με αυτό τον αριθμό μπορούμε να κάνουμε πολλά...” και επιβεβαιώνει την εκτίμηση πως πρόκειται για κόφτη υπογραφών.
Κάπου εδώ έπεσα πάνω σ' ένα καταπληκτικό άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στις “ΝΗΣΙΔΕΣ” (“ΕφΣυν” 30-31/3) όπου σε κάποιο σημείο λέει “...Μισός αιώνας Γ' Δημοκρατίας δεν ήταν αρκετός να αποκαθάρει τους θεσμούς της Πολιτείας, τη Δικαιοσύνη, το Βουλευτικό, το Επιτελικό, να τους ανανεώσει και να τους στερεώσει.
Ξεπέσαμε πάλι στην πειθαρχημένη διαβίωση, τώρα αλλιώς, βυθιζόμαστε στη διαβίωση του αλγόριθμου, του γενικευμένου ψεύδους, της αναπαλαίωσης του πραγματικού: όπου το εκάστοτε πραγματικό επανορίζεται με εξαγορά, με προπαγάνδα, με εκφοβισμό. Όπου πια το πραγματικό είναι μία μόνο στιγμή του γενικευμένου ψέματος...”.
Προσπερνώ την άβυσσο της αλγοριθμικής διακυβέρνησης για να μείνω σε αυτό που έχει σε αγκύλες : “...[ Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, μου λέει πολύπειρος νομικός, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία]...”.
Ο νομικός που μιλά για “αυτοδικία” δεν μπορεί παρά να έχει υπόψη του τη συνέντευξη που είχε δώσει στο “Documento” στις 28/1 η Μαρία Καρυστιανού: “...Η ανοχή έφτασε στο τέλος της, η τελική κρίση θα είναι εδώ. Εγώ είπα ξεκάθαρα ότι δεν θα ακολουθηθεί η πεπατημένη “κάνω μια εξεταστική για να πω ότι φταίνε ο σταθμάρχης και ο νεκρός μηχανοδηγός και συνεχίστε τη ζωή σας”.
Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε αυτό. Ελπίζω να μην χρειαστεί να οδηγηθούμε στην αυτοδικία και να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας...”.
Στο σχόλιο “Απειλή... έστω και λυτρωτική” (“θασιακή” 13/2) μετά την παραπάνω παράθεση έγραφα: “...Και δεδομένου ότι στη συνέχεια υποστηρίζει πως θεωρεί την “κοινή γνώμη το κλειδί της υπόθεσης” μη μου πει κανείς πως δεν βλέπει την εκδήλωση μιας καραμπινάτης “προτροπής”; -πιο συγκεκριμένα “προτροπής προς αυτοδικία;”.
Κατάσταση που μάλλον θα πρέπει να εμπίπτει σε κάποιο νόμο που να προβλέπει την αυτεπάγγλετη παρέμβαση των εισαγγελικών αρχών...” -κάτι που δεν τόλμησαν να πράξουν.
Και να 'σου που ήρθε η στιγμή κατά την οποία “κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία... διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία”.
Θα μπορούσε να υποθέσει, βάσιμα, κανείς ότι αυτοί που έστησαν τον αλγόριθμο-κόφτη των υπογραφών μας θέλουν να μας ωθήσουν σε κατάσταση αυτοδικίας -έτσι δεν είναι;! Ας είναι.
Το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη το εντόπισε και ο Τάσος Παππάς που έστησε το δικό του (“ΕφΣυν” 1/4) πάνω στη “γνώμη του πολύπειρου νομικού” κι έγραψε για την “ατιμωρησία των ελίτ”.
Αναφέρει το Ναυάγιο της Πύλου, τη Novartis, τις υποκλοπές και το έγκλημα των Τεμπών ως περιπτώσεις συγκάλυψης και καταλήγει: “...Ποια μπορεί να είναι η αντίδραση; Οι περισσότεροι θα χαλιναγωγήσουν την απελπισία τους και θα πάψουν να ασχολούνται με την πολιτική.
Ορισμένοι θα διοχετεύσουν την οργή τους σε ακραίες πολιτικές συσσωματώσεις που τάζουν λαγούς με πετραχήλια.
Θα βρεθούν όμως και κάποιοι που θα μπουν στον πειρασμό να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να βεβηλώσουν αυτό που “κατά τας επισήμους γραφάς” θεωρείται αβεβήλωτο.
Το κινούν αίτιο της βίαιης ανυπακοής είναι η οδύνη...”.
Εάν κατάλαβα καλά, ο Τάσος εξετάζει το ενδεχόμενο να εμφανιστεί μια δεύτερη 17Ν;!
Βέβαια, είναι κομματάκι δύσκολο να υπάρξει κάτι τέτοιο σ' ένα κράτος που το καθεστώς επιτήρησης μοιάζει με σύνθεση του “Πανοπτικού” του Φουκώ με τον “Μεγάλο Αδελφό” του Όργουελ -συν το Predator του κ. Μητσοτάκη(!).
Αντίθετα, δύο μονόστηλα άρθρα, το πρώτο χαμένο στη σελίδα 39 (“ΕφΣυν” 22/3) κα το δεύτερο στη σελίδα 46 (“ΕφΣυν” 23/3), περιγράφουν τις διεργασίες που συντελούνται στην Ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Ο Ολύμπιος Δαφέρμος ξεκινά παραθέτωντας τον αυθεντικό, τον ορίτζιναλ Άρη Πορτοσάλτε: “...Αυτό, που βάζουν την κοινωνία και μαζεύει υπογραφές είναι γελοιότητες. Είναι γελοιότητας πράγματα...”!!!
Στη συνέχεια, αφού αναγνωρίζει γενικότερα τα ΜΜΕ ως συμμετέχοντα στο κυβερνητικό σχέδιο συγκάλυψης, υποστηρίζει ότι: “...Μόνο μια κοινωνική αντιπολίτευση που θα εκφραστεί με μία ηθική, και όχι μόνο, εξέγερση ίσως μπορέσει να βάλει τέλος στον κατήφορο της ανήθικης και αυθαίρετης εξουσίας...”.
Εντάξει. Αυτό το “και όχι μόνο” δεν πιστεύω ότι μπορεί να σημαίνει και κάτι σαν τη “βίαιη ανυπακοή”.
Την επομένη, ο Γιώργος Σταματόπουλος με αφορμή το μάζεμα των υπογραφών, γράφει: “...Ούτε αυτός (ο Άρης Πορτοσάλτε) αλλά ούτε και πολλοί διανοητές και πολιτικοί της Αριστεράς είναι σε θέση να αντιληφθούν τη ριζοσπαστικότητα αυτής της βαθιά πολιτικής κίνησης των συγγενών των θυμάτων.
Η κοινωνία παίρνει την υπόθεση στα χέρια της και, όσο κι αν δεν έχει θεσμική βαρύτητα η πράξη της, δείχνει τουλάχιστον προς τα πού πρέπει να στραφεί η όντως πολιτική: προς την κοινωνία, τα κοινωνικά κινήματα, έξω από μικροκομματισμούς και συμπλεύσεις με τις οικονομικές ελίτ, εκεί που πραγματικά ισχύουν η αλληλεγγύη και η κατανόηση των προβλημάτων...”.
Ο Γ.Σ ολοκληρώνει λέγοντας ότι “...υπάρχουν ακόμη κινήματα που προτείνουν λύσεις...” αλλά όμως τους “...λείπει... η κρίσιμη μάζα που θα προωθούσε αυτές τις λύσεις...” υποσημειώνοντας ότι “...οι κοινωνίες πρέπει να αυτοοργανωθούν...”.
Πάντως, “θεσμική βαρύτητα” αποκτά το κίνημα ως υπερασπιστής του Συντάγματος (Α120) που ενεργοποιεί ταυτόχρονα τη Συντακτική διαδικασία στο πλαίσιο του εθιμικού δίκαιου των κοινών των Ελλήνων.
Τελικά, όσο κι αν αποφεύγουν να ονομάσουν τον εχθρό που αντιμετωπίζουν σήμερα οι κοινωνίες των ανθρώπων, τόσο ο κυβερνητισμός των Οικονομικών δολοφόνων όσο και η νέα γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα τον μαρτυρούν: ο νεοναζισμός (νεοφιλελευθερισμός) είναι.
