γράφει ο
Αποστόλης Μπαμπατζίκος
Το βράδυ της Δευτέρας (15/04), τελείωσε ο πρώτος κύκλος μιας εξαιρετικής ελληνικής σειράς, με πρωτοποριακό κόνσεπτ, με μοναδικές ερμηνείες και με ένα σενάριο τρομερά ανατρεπτικό. Το βράδυ της Δευτέρας “είπε αντίο” μία σειρά που λατρεύτηκε από τους τηλεθεατές και τους έκανε να ζητούν να μην τελειώσει.
Φέτος από μία σειρά της ελληνικής τηλεόρασης και από μία τεράστια παραγωγή, βιώσαμε ένα μοναδικό υπερθέαμα. “Η Μάγισσα” του ANT1 ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Με αυτό το κείμενο λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δημιουργούς για το μοναδικό ταξίδι της “Μάγισσας”.
Να τονίσω πως δεν υπάρχουν spoilers για τη σειρά στο κείμενο, οπότε όσοι δεν την έχετε δει, μην ανησυχείτε, διαβάστε ελεύθερα.
Δεν είμαι ειδικός, ως ένα απλός τηλεθεατής γράφω, απλά επειδή θα ακολουθήσουν αποθεωτικά σχόλια για τη σειρά, αν δεν την έχετε δει και αρχίσετε το επόμενο διάστημα να την βλέπετε, μην τυχόν την κρίνετε από τα πρώτα 4-5 επεισόδια (και πείτε τι έγραφε αυτός).
Το σενάριο από την αρχή είναι δυνατό, ενώ και σκηνοθετικά υπάρχουν κάποιες εντυπωσιακές σκηνές, όμως και οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί στην αρχή, όπως είναι φυσικό, ψάχνουν τα “πατήματα” τους. Τα πρώτα 2-3 επεισόδια είναι πολύ καλά, αλλά ίσως δεν σας “τρελάνουν”. Δεν φαντάζεστε τι θα ακολουθήσει μετά, και σεναριακά και σκηνοθετικά και φυσικά στο θέμα των ερμηνειών. Αν έχετε υπομονή θα έχετε μία σπουδαία εμπειρία.
Η μοναδικότητα της “Μάγισσας”
Συνήθως προτιμώ τις ταινίες και όχι τις σειρές. Οι σειρές αν και έχω ασχοληθεί με αρκετές, με κουράζουν, και ακόμα και καλές αν είναι, αισθάνομαι ότι χάνω χρόνο χωρίς να βλέπω κάτι ουσιαστικό.
Όμως για πρώτη φορά μία σειρά με καθήλωσε στην οθόνη, με ανατρίχιασε, με ταξίδεψε και με έκανε να βλέπω πολλά από τα επεισόδια της, τρεις και τέσσερις φορές. Αυτά που είδα στη “Μάγισσα” δεν τα έχω ξαναδεί στην ελληνική τηλεόραση.
Καταπληκτικές σειρές βγαίνουν ακόμη και τώρα (πχ Ψυχοκόρες), όμως το κόνσεπτ της “Μάγισσας”, το ύφος της και το σενάριο της, δεν έχουν προηγούμενο.
Η ελληνική τηλεόραση ναι μεν έχει ποιοτικές σειρές, όμως πολλές φορές αισθάνομαι ότι οι σειρές αυτές ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, ένα συγκεκριμένο μοτίβο και μόνο αυτό. Αρκετές σειρές ένιωσα ότι “εκβίαζαν” το συναίσθημα, ή ότι φοβόντουσαν να βγουν από τα συνηθισμένα μοτίβα. “Η Μάγισσα” όμως θυμίζει καταπληκτικές ξένες σειρές, έχοντας παράλληλα και τα θετικά των ελληνικών σειρών, δημιουργώντας έναν “καυτό” συνδυασμό.
Λίγα λόγια για τη σειρά
Η ιστορία της σειράς διαδραματίζεται το 1817 και 1818 στη Μάνη, λίγα χρόνια πριν την ελληνική επανάσταση του 1821.
Χανόμαστε στον κόσμο της αδούλωτης Μάνης, στα μοναδικά τοπία της, στους ελεύθερους και υπερήφανους κατοίκους της, αλλά και στα σκοτεινά μυστικά τους, και στις μεταξύ τους κόντρες. Φυσικά η σειρά δεν είναι ιστορική, δεν είναι ντοκιμαντέρ, όμως υπάρχουν ιστορικά στοιχεία της εποχής μέσα της. Η ιστορία της σειράς δεν βασίζεται σε κάποιο αληθινό γεγονός.
Στη σειρά βλέπουμε δύο αντίπαλες οικογένειες με αιώνια έχθρα (αυτή του καπετάνιου Λάσκαρη και αυτή του πειρατή Γερακάρη), να είναι πια ενωμένες μέσω του γάμου των παιδιών τους. Η εξαφάνιση όμως, του μόλις 40 ημερών εγγονού των δύο οικογενειών, θα ταράξει την εύθραυστη ισορροπία της σχέσης τους.
Μία υπηρέτρια η Θεοφανώ, έχοντας ένα ιδιαίτερο χάρισμα ή κατάρα, θα βρεθεί ανάμεσα στις συγκρούσεις των δύο οικογενειών αλλά και ολόκληρης της Μάνης.
Τα μάτια της θα προσπαθήσουν να φέρουν το φως σε έναν πολύ σκληρό και σκοτεινό κόσμο, σε έναν κόσμο που η ανθρωπιά χάνεται και η “νύχτα” κυριαρχεί.
Αυτό που με κέρδισε στο καταπληκτικό σενάριο
Η σειρά είναι σε όλα εξαιρετική, αλλά η “μαγεία” της, η χρυσόσκονη της που την κάνει να εκτοξεύεται είναι το σενάριο της.
Η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης είναι απλά καταπληκτικοί σε αυτό που κάνουν. Το σενάριο τους είναι πολύ έξυπνο και σίγουρα δεν ακολουθεί τα συνηθισμένα κλισέ άλλων σειρών. Η Μάγισσα είναι μία σειρά μυστηρίου, ανατροπών, με ίντριγκες, με ιστορικά στοιχεία, αλλά και με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο μέσα της. Όλα αυτά συνδυασμένα άψογα.
Το δράμα και η συγκίνηση στη Μάγισσα δεν είναι επιτηδευμένα. Σε άλλες σειρές κάποιος πεθαίνει ή κάποιος έρωτας χάνεται και “τον κλαίνε” για τα δέκα επόμενα επεισόδια. Εδώ δεν γίνεται αυτό. Οι χαρακτήρες παλεύουν για την επιβίωση, ο καθένας “τρέχει” για τους σκοπούς του, χρόνος για πολλά δάκρυα δεν υπάρχει.
Το δράμα και οι στιγμές που σε κάνουν να κλαις στη σειρά, έρχονται από το πως το σενάριο φτάνει στα έγκατα της ψυχής των χαρακτήρων.
Βλέπεις τη μετάνοια ενός σκληρού ανθρώπου, την ταπείνωση του, και πως αυτή έρχεται μόλις αντιλαμβάνεται τα λάθη του και κλαις. Νιώθεις τον πόνο μέσα και στον πιο κακό χαρακτήρα. Νιώθεις την πάλη της αγνής ψυχής με το σκοτεινό εγώ σε πολλούς χαρακτήρες. Δράμα ανθρώπινο και βαθύ και όχι επιτηδευμένο.
Οι ίντριγκες και οι ανατροπές είναι συνεχόμενες, δεν παίρνεις ανάσα. Σε κάποια φάση ανάμεσα στα επεισόδια 30 με 60 που γίνεται πανικός, έλεγα μέσα μου, σταματήστε να το πηγαίνετε τόσο γρήγορα. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις τόσες ανατροπές γιατί δεν είχα δει ξανά κάτι τέτοιο.
Η σειρά έχει 73 επεισόδια και σίγουρα σε κάποιες στιγμές πάει λίγο πιο αργά, αλλά ποτέ δεν με κούρασε ούτε αισθάνθηκα ότι κάνει κοιλιά. Ίσως πριν τα τελευταία 5-6 επεισόδια, να τράβηξε παραπάνω κάποια πράγματα όχι τόσο ενδιαφέροντα, πριν πάει για το μεγάλο φινάλε.
Αν άλλαζα κάτι στη σειρά θα ήταν η σκηνή με τη Θεοφανώ και την καρδιά (όσοι την είδατε καταλάβατε, όσοι δεν την είδατε δεν “τρώτε” κάποιο σπόιλερ, θα καταλάβετε όταν δείτε) και ίσως κάποια πράγματα που αφορούν το μεταφυσικό στοιχείο, σε θεολογικό επίπεδο, καθώς δεν συμφωνώ με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν κάποια πράγματα (όχι με όλα, πολλά μου άρεσαν και σε αυτόν τον τομέα).
Η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης
Η σκηνοθεσία
Δεν είμαι ειδικός για να κρίνω με τεχνικές λεπτομέρειες τη δουλειά του Λευτέρη Χαρίτου. Αυτό που είδα σαν θεατής ήταν μία αγάπη από το σκηνοθέτη σε αυτό που κάνει. “Αγκάλιασε” κάθε σκηνή και ήταν πολύ προσεκτικός με τις λεπτομέρειες.
Όταν υπήρχε κάποια σημαντική εξέλιξη, μου άρεσε το πως αποτύπωνε με την καταπληκτική μουσική της σειράς, τα δύο διαφορετικά βιώματα των χαρακτήρων. Δηλαδή έδειχνε και τον “νικητή” και τον “χαμένο” μιας κατάστασης, και πως βιώνουν ταυτόχρονα την εξέλιξη αυτή. Παράδειγμα είναι το επεισόδιο 67 για αυτό που λέω, όσοι το δείτε θα καταλάβετε.
Δόθηκε μεγάλη προσοχή στις μεγάλες σκηνές (που είναι πάρα πολλές), και ο σκηνοθέτης ανέδειξε περισσότερο το μεγάλο ταλέντο των ηθοποιών που είχε μαζί του.
Ο Λευτέρης Χαρίτος
Οι χαρακτήρες της σειράς και οι ηθοποιοί
Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για τους ηθοποιούς που δεν θα αναφέρω. Δεν το κάνω επειδή δεν είναι καλοί, όλοι ήταν πολύ καλοί, απλά κάποια στιγμή το κείμενο αυτό πρέπει να τελειώσει, οπότε θα κάνω μικρά σχόλια για κάποιους από τους ηθοποιούς, και όχι όλους.
Κανέλλος Λάσκαρης (Νίκος Ψαρράς)
Ο αγαπημένος ηθοποιός Νίκος Ψαρράς, μας συγκλόνισε με μία ακόμη δουλειά του, αυτή τη φορά ως Κανέλλος Λάσκαρης. Μας έκανε να δακρύσουμε με την αγνή καρδιά του χαρακτήρα του, που πέρασε τόσα πολλά και μας συγκίνησε. Η αρχοντιά που έχει σαν ηθοποιός ξεχειλίζει. Κάθε σκηνή που συμμετέχει, ακόμα και η πιο ασήμαντη, γίνεται κορυφαία, λόγω της παρουσίας του. Ο κ. Ψαρράς είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς γενικότερα, και χάρηκα που τον είδα σε αυτή τη σειρά.
Δαμιανή Λάσκαρη (Κατερίνα Λέχου)
Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με αυτά που έχω να πω για το χαρακτήρα της Δαμιανής Λάσκαρη, αλλά επειδή ότι και να πω, θα κάνω σπόιλερ, όπως καταλαβαίνετε όσοι είδατε τη σειρά, θα πω μόνο, πως χαίρομαι πάρα πολύ που η Κατερίνα Λέχου έπαιξε αυτόν τον ρόλο. Η κ. Λέχου είναι μία ηθοποιός που λατρεύω, καθώς οι ερμηνείες της κάθε φορά είναι συγκλονιστικές, και το “μπήκε στον ρόλο” η κ. Λέχου το κάνει άψογα. Χαίρομαι που αυτός ο δύσκολος χαρακτήρας της δόθηκε και έδειξε για μία ακόμη φορά το τεράστιο ταλέντο της.
Μιχαήλ Λάσκαρης (Γιώργος Γάλλος)
Ο Γιώργος Γάλλος μπήκε πιστεύω πάρα πολύ στο “πετσί” της εποχής. “Έζησε” σαν Μιχαήλ Λάσκαρης, σαν ένας καπετάνιος σε μία σκληρή εποχή, που έχει μεγάλες ευθύνες να σηκώσει. Αυτά όμως που τον βαραίνουν περισσότερο δεν είναι οι ευθύνες αλλά τα σκοτεινά μυστικά του.
Σπήλιος Γερακάρης (Τάσος Νούσιας)
Πίστευα ότι ο μόνος πειρατής που θα αγαπούσα θα ήταν ο Κάπτεν Τζακ Σπάροου του Τζόνι Ντεπ, αλλά ο Τάσος Νούσιας, που πάντα εκτιμούσα όποτε τον έβλεπα, αυτή τη φορά με έκανε να υποκλιθώ μπροστά του, παίζοντας εξαιρετικά τον πειρατή Σπήλιο Γερακάρη.
Ο κ. Νούσιας κατάφερε να με κάνει να κλάψω για πρώτη φορά στη ζωή μου σε σειρά, στη σκηνή με τον Πετρούνη (ξέρετε ποια λέω). Να δακρύσω έχει γίνει, και στη Μάγισσα έγινε, αλλά να κλάψω δεν έτυχε ποτέ, έως αυτή τη σκηνή (έκλαψα ξανά στο τελευταίο επεισόδιο).
Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο για τη σκηνή αυτή, για να μην προδώσω κάτι από τη σειρά, όμως αυτή η σκηνή και σεναριακά και σκηνοθετικά αλλά και με το πως έπαιξε σε αυτή ο κ. Νούσιας, με άγγιξε πάρα πολύ.
Στις αστείες ατάκες που του δόθηκαν αλλά και στη σκληράδα που έπρεπε να έχει ως άγριος πειρατής, ανταποκρίθηκε άψογα. Ένα όμορφο ταξίδι ενός χαρακτήρα που θα θυμάμαι για πάντα.
Κυπριανή Γερακάρη (Θέμις Μπαζάκα)
Είπα για υπόκλιση πριν και το μυαλό μου πήγε στην ανεπανάληπτη, στη σοκαριστική, στην ανατριχιαστική κ. Μπαζάκα, η οποία μία εξαιρετική σειρά την εκτόξευσε με την ερμηνεία της.
Είμαστε απίστευτα τυχεροί που η κ. Μπαζάκα δέχτηκε τον ρόλο αυτό, καθώς έδωσε μαθήματα υποκριτικής και ήταν ανατριχιαστική (ξαναγράφω αυτή την λέξη γιατί ταιριάζει στην Κυπριανή).
Γερακίνα Γερακάρη (Μαρκέλλα Γιαννάτου)
Η Μαρκέλλα Γιαννάτου με καθήλωσε. Απλά στεκόταν, χωρίς να μιλάει και μου δημιουργούσε πολλά συναισθήματα. Εε φανταστείτε όταν μιλούσε κιόλας πως αισθανόμουν. Η περήφανη Γερακίνα ήταν ο πρώτος χαρακτήρας που με κέρδισε στη σειρά, καθώς η Μαρκέλλα Γιαννάτου είναι μία εξαιρετική ηθοποιός. Δεν χόρταινα να βλέπω τις σκηνές της και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Γερακίνας μου άρεσε.
Η κ. Γιαννάτου αξίζει τα πιο πολλά μπράβο καθώς κατά τη διάρκεια της σειράς ήταν και σε εγκυμοσύνη, και ο τρόπος που έπαιζε, και τα όσα πρόσφερε, ενώ σίγουρα ζοριζόταν, είναι ανεκτίμητα για τη σειρά.
Πετρούνης Γερακάρης (Γιάννης Τσουμαράκης)
Ιδιαίτερος ρόλος ο Πετρούνης που μας συγκίνησε, και οι κινήσεις του κατά τη διάρκεια της σειράς μας σόκαραν. Ο κ. Τσουμαράκης ήταν καταπληκτικός και ταίριαξε απόλυτα στον ρόλο του.
Θράσος Γερακάρης (Άρης Νινίκας)
Ο Άρης Νινίκας που μεγάλωσε και στην Καβάλα έπαιξε τον σκληρό Θράσο εξαιρετικά. Όταν ο Θράσος νευρίαζε έχανε τον έλεγχο του εαυτού του, έδειχνε έτοιμος να αφανίσει τους πάντες, και αυτό αποδόθηκε άψογα από τον κ. Νινίκα.
Τζανής Λάσκαρης (Βασίλης Μηλιώνης)
Ο Βασίλης Μηλιώνης είχε να διαχειριστεί έναν δύσκολο χαρακτήρα. Ο Τζανής ήταν ένας αχόρταγος άνθρωπος που ένιωθες πως και όλο τον κόσμο να είχε θα αισθανόταν αδικημένος και πάντα ότι κάτι του χρωστούσαν. Αυτό το απέδωσε πολύ καλά ο κ. Μηλιώνης ο οποίος σίγουρα ταίριαξε στον ρόλο του.
Αντρέι Σιντόροφ (Αναστάσης Ροϊλός)
Ο αγαπημένος Αντρέι της σειράς, ήταν αδέκαστος, περήφανος, δίκαιος, κυνηγούσε αυτό που ήθελε έως το τέλος και ο Αναστάσης Ροϊλός έδωσε ακόμη περισσότερη αρχοντιά στη σειρά.
Μάρκος Λάσκαρης (Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης)
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης ήταν εξαιρετικός σε έναν ρόλο τόσο δύσκολο, με έναν Μάρκο Λάσκαρη να παλεύει με το φως και το σκοτάδι του συνέχεια. Ο κ. Παπαδοκωνσταντάκης ήταν από τους αγαπημένους μου, και ο τρόπος που έπαιξε έναν τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα με “κέρδισε”.
Δελής Μόφορης (Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος)
Πέρα από όλα τα άλλα, να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτή τη σειρά, που έφερε μετά από 20 χρόνια και πάλι στις οθόνες τον μοναδικό Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο.
Ο κ. Κωνσταντόπουλος με την εμβληματική και χαρακτηριστική φωνή του, και με τη βαθιά καλλιτεχνική του ύπαρξη, έλειπε πολύ από την τηλεόραση. Εύχομαι να τον βλέπουμε περισσότερο από δω και πέρα. Ο ρόλος του Δελή Μόφορη δεν ήταν κεντρικός, όμως ο κ. Κωνσταντόπουλος τον έκανε ξεχωριστό.
Μεταξία Γερακάρη (Καλλιόπη Χάσκα)
Την Καλλιόπη Χάσκα νομίζω όλοι την λάτρεψαν από την αρχή για την ερμηνεία της. Η κ. Χάσκα ενώ δεν είχε συμμετάσχει ξανά σε έναν τόσο σημαντικό ρόλο, μιας τέτοιας παραγωγής, από την αρχή έως το τέλος ήταν απολαυστική, καθήλωσε με την παρουσία της, και αξίζει μία βαθιά υπόκλιση. Χρειαζόταν ένα μεγάλο ταλέντο για αυτό τον απαιτητικό ρόλο της ατίθασης Μεταξίας. Η Καλλιόπη Χάσκα είναι από τις περιπτώσεις που το ταλέντο ξεχειλίζει από μέσα της.
Θεοφανώ (Έλλη Τρίγγου)
Όλα καλά, σενάριο τρομερό, σκηνοθεσία δυνατή, ερμηνείες εξαιρετικές, όλα καλά. Αν όμως η πρωταγωνίστρια δεν είναι καλή, τότε ίσως όλα χαθούν. Η Έλλη Τρίγγου δεν ήταν απλά καλή, ήταν καταπληκτική, ήταν λες και γεννήθηκε για τον ρόλο αυτό, και μας έκανε να χαθούμε στην ιστορία της σειράς. Το τεράστιο βάρος αυτής της παραγωγής, το σήκωσε, και έκανε μία ερμηνεία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Η κ. Τρίγγου ήταν τόσο καλή, που πλέον δεν ξέρω πως θα διαχειριστώ το τέλος της σειράς, και πως θα είναι οι μέρες χωρίς να βλέπω τη Θεοφανώ. Είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τη Θεοφανώ και την πορεία της ζωής της, και η Έλλη Τρίγγου μας έκανε να χαθούμε τόσο πολύ μέσα σε αυτή την πορεία, που πλέον το τέλος της σειράς είναι μια μεγάλη απώλεια.
Έλλη Τρίγγου σε ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι και για το πόσο αγάπησες τη Θεοφανώ.
Η μουσική
Η μουσική ήταν επίσης ένα δυνατό σημείο της σειράς, καθώς έδινε ένταση στις σκηνές, αλλά νομίζω ποτέ δεν “εκβίασε” το συναίσθημα, όπως έχω νιώσει σε άλλες σειρές ή ταινίες.
Η μουσική φέρει την υπογραφή του μουσικοσυνθέτη Alex Sid σε συνεργασία με την στιχουργό Ουρανία Πατέλλη. Στο ολοκληρωμένο soundtrack, εκτός από μουσικά θέματα, περιλαμβάνονται και τραγούδια, όπως το «Χρυσάφι» σε ερμηνεία της Alkyone και το «Μοιρολόι της Μάγισσας» που ερμηνεύει η Αναστασία Μουτσάτσου.
Στο βίντεο το υπέροχο “Χρυσάφι”.
Το μέλλον της σειράς
Κλείνοντας να πω ότι η ιστορία που είδαμε φέτος σε αυτά τα 73 επεισόδια ολοκληρώθηκε. “Η Μάγισσα” ως franchise ας πούμε, θα συνεχιστεί, απλά ο δεύτερος κύκλος της, και η νέα ιστορία της, θα είναι 100 χρόνια πριν από την ιστορία που είδαμε φέτος (θυμίζει λίγο Star Wars εε;).
Πιστεύω ότι αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή. Ήταν η καλύτερη επιλογή, γιατί η συγκεκριμένη τρομερή ιστορία, έπρεπε να τελειώσει με μεγαλείο και με ποιότητα και όχι με “το ζόρι” να συνεχιστεί. Οι δημιουργοί πρέπει να αποφασίζουν πόσο πρέπει να κρατήσει μία ιστορία, και όχι να λέμε “αα καλά πάει, κάνε έναν ακόμα κύκλο με τη Θεοφανώ”.
Θεωρώ ότι σωστά τελείωσε, όμως ακριβώς επειδή αγαπήθηκε πολύ η σειρά, πρέπει με μία άλλη ιστορία, σε μία άλλη εποχή, να συνεχιστεί αυτό το ταξίδι, και η κάθε σύνδεση με την φετινή ιστορία θα είναι καλοδεχούμενη.
Η σειρά ήταν ότι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση, και ευχαριστώ όσους τη δημιούργησαν, και ζητώ ξανά συγγνώμη για όσους δεν ανέφερα, γιατί όλοι ήταν εξαιρετικοί και ο καθένας έδωσε πολλά στη “Μάγισσα”...
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
- Σενάριο: Μελίνα Τσαμπάνη-Πέτρος Καλκόβαλης
- Σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρίτος
- Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βασίλης Κασβίκης
- Σκηνογράφος: Δημήτρης Κατσίκης
- Ενδυματολόγος: Τριάδα Παπαδάκη
- Μοντάζ: Λύδια Αντώνοβα
- Οργάνωση Εκτ. Παραγωγής: Θοδωρής Κόντος
- Εκτέλεση Παραγωγής: JΚ PRODUCTIONS-ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
