γράφει ο
Κώστας Παπακοσμάς
Αφορμή για την ανάρτηση αυτής της φωτογραφίας ήταν… μια περιήγηση στην πόλη, όπου με θλίψη διαπίστωσα ότι ολοένα και λιγοστεύουν τα δένδρα σε πεζοδρόμους, πάρκα αλλά και στις ελάχιστες πια αυλές των σπιτιών.
Θα αναρωτηθείτε τί σχέση μπορεί να έχει η παραλία με αυτό αλλά και η φωτογραφία που εικονίζει δύο, μάλιστα σειρές δένδρων στην οδό Ερυθρού Σταυρού στο πεζοδρόμιο αυτής. Ήταν λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου η Καβάλα έβρισκε σιγά – σιγά τον βηματισμό της.
Όμως το χτικιό της φυματίωσης θέριευε, η ανθυγιεινή εργασία της επεξεργασίας των καπνών , οι κακουχίες του πολέμου και της κατοχής αλλά και τα δένδρα στο περιαστικό δάσος που δεν έλεγε να μεγαλώσουν έκανε τους Καβαλιώτες να φυτεύουν ολοένα και περισσότερα δένδρα.
Στον Δημοτικό κήπο, στις συνοικίες, στην παραλία, αριστερά και δεξιά των δρόμων. Τα δένδρα ήταν το καμάρι των νοικοκυριών. Καρποφόρα αλλά και πεύκα. Ειδικά στις νέες συνοικίες όπως αυτή της Κηπούπολης τέσσερα πεύκα, μου λέει η μητέρα μου, φύτεψε ο πατέρας της στο προσφυγικό σπίτι στην συνοικία εκεί που άλλοτε ήταν πουρνάρια και οχυρωματικά έργα .
Έτσι έγινε και το δασάκι της Παναγούδας, και αυτό της Χωράφας αλλά και παλαιότερα εκείνο των Πεντακοσίων. Οι Καβαλιώτες φύτευαν δένδρα, αγαπούσαν την ζωή, θέλαν μια πόλη που δεν θα πέθαιναν από φυματίωση.
Και μετά ήρθαν τα “καλά” χρόνια. Τα δένδρα εμπόδιζαν τη θέα, έριχναν φύλλα, δεν χωρούσαν τα αμάξια. Γενικά ήταν ανεπιθύμητα. Κάποια εποχή “γεμίσαμε” από φοίνικες πάνε και αυτοί από το σκαθάρι. Η πόλη εξοστρακίζει τα δένδρα αρέσκεται σε “δράσεις περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος” και χύνει κροκοδείλια δάκρυα όταν ακούει για τις φωτιές την κλιματική αλλαγή τα δεινά που έρχονται. Καλό μήνα να έχουμε.
