γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Κι αν τελείωσαν οι αυταπάτες μαζί με τους εμπνευστές τους, μας μένουν ακόμη οι απάτες μαζί με τους εμπνευστές τους που, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να τελειώσουν ούτε κάποτε.
Αντίθετα, τελειώνουν όλους εμάς τους πολίτες, ως πολίτες αλλοιώνοντας τις έννοιες και τα νοήματα ως προς τον όρο, ώστε κάποια στιγμή να μοιάζει με μύθο που χάνεται πίσω στο παρελθόν.
Όλο και περισσότερο έχεις την αίσθηση πως το κράτος των απατεώνων ταυτίζεται με μια φυσική καταστροφή σε χρόνο διαρκείας.
Αν σε βρει η φωτιά, ας πούμε, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γίνει. Το σπίτι σου θα καεί και εσύ που σώθηκες θα νομιμοποιείς τα αποκαΐδια του -επιβεβαιώνοντας ότι “προέχει η ιερή ζωή”.
Αν αρρωστήσεις και δεν έχεις λεφτά, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γίνει -μόνο που εδώ θα πεθάνεις ως “ιερή ζωή” (Αγκάμπεν).
Το ασθενοφόρο δεν θα φτάσει στην ώρα του, το νοσοκομείο δεν θα έχει ούτε ράντσο για σένα, τα φάρμακα θα είναι πολύ ακριβά όπως αυτά του AIDS που σκότωσαν 5.000.000 αφρικανούς.
Η κοινωνία έχει χάσει το δίχτυ ασφάλειάς της. Σαν κάποιος να προσπαθεί να σε διδάξει με τον πιο βίαιο τρόπο πως είσαι μόνος. Ανάμεσα σε μόνους -γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης στην “ΕΠΟΧΗ” 22/7.
Οι πυρκαγιές είναι η πιο βίαιη έκφραση αυτής της εγκατάλειψης που σε τελειώνει ως πολίτη -μαζί με τις αυταπάτες σου.
Γι' αυτό και τα Μέσα Μαζικής προπαγάνδας έχουν αναλάβει εργολαβικά να φέρουν μέσα στα σπίτια μας την αίσθηση αυτής της εγκατάλειψης -πρώτη βασική προϋπόθεση που ανοίγει τον δρόμο στο να διαμορφώσουν τη σύνθεση του κοινοβουλίου όπως αυτά θέλουν και ορίζουν τα συμφέροντά τους, όχι μακροπρόθεσμα, τώρα.
Γιατί πλέον δεν ψηφίζουμε ως δημοκράτες πολίτες αλλά ως homo oeconomicus που ανταποκρίνονται στα καλέσματα των διάφορων projects.
Ως τέτοιοι χάνουμε τη τελευταία ευκαιρία που μας δίνει -εώς πότε άραγε;- το Σύνταγμα και ας μην είναι των Ελλήνων αλλά της Ελλάδος ως Κράτος.
Με αφορμή την απάτη που στήνει ο Κούλης, ως νεοναζιστής Πρωθυπουργός ώστε να καταστήσει ανενεργό το Άρθρο 16 του Συντάγματος (Α16τΣ) μέσω του Α28τΣ, μας δόθηκε η δυνατότητα να προσεγγίσουμε τις αναλύσεις Δημοκρατικών Συνταγματολόγων για το Άρθρο.
Στη συνέχεια θυμηθήκαμε τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ότι “Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα της χώρας”, αλλά, και την “υπόδειξη” του Κούλη ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ: “...θέλω να σας θυμίσω κ. Τσίπρα ότι υπάρχει και το Α28τΣ το οποίο δίνει τη δυνατότητα υπό προϋποθέσεις να εκχωρούμε εθνική κυριαρχία σε υπερεθνικούς θεσμούς...”.
Τότε, -9/2/2015-, είχε δημιουργηθεί η αίσθηση ότι και οι δύο, για διαφορετικούς λόγους, είχαν στο μυαλό τους το ενδεχόμενο της υλοποίησης της διακήρυξης της “κατάργησης των μνημονίων μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο” που, όμως, ήταν σίγουροι ότι θα έβγαζαν αντισυνταγματικό σε χρόνο μηδέν.
Το βέβαιο είναι ότι η εργαλειακή χρησιμοποίηση του Συντάγματος είναι ο μόνος τρόπος για ν' αφήσεις στα αζήτητα την ουσία.
“...Στην πρώτη του ομιλία, ως πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας κατέληξε λέγοντας πως “Είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος”... που παραπέμπει στο ακροτελεύτιο Άρθρο 120 του σημερινού Συντάγματος: “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων”... και το... γεφυρώνει με το… προδικτατορικό Άρθρο 114...
Προσπερνώντας, προς στιγμή, τις γνωστές αντιθέσεις μου μ' αυτό το Σύνταγμα που το θεωρώ κατασκεύασμα του κοινοβουλευτικού φασισμού (Μεταπολίτευση) και όχι με το συγκεκριμένο Άρθρο που προσδιορίζει τη συντακτική δύναμη του ελληνικού λαού...” (βλ: “Συνταγματικός (Δημοκρατικός) Πατριωτισμός” στη “Θασιακή” του Μάη του 2015).
Το ξέρω, μοιάζει με δικαιολογία αλλά ας θυμηθούμε τι αντιμετωπίζαμε ως χώρα και ως λαός -και συνεχίζουμε ν' αντιμετωπίζουμε.
Ποιοι είναι οι “υπερεθνικοί θεσμοί” στους οποίους “εκχωρήσαμε εθνική κυριαρχία”;
Είναι η Κομισιόν -ένα πολύ ιδιαίτερο ναζιστικής έμπνευσης άτυπο όργανο που όμως παίρνει τις πιο σοβαρές αποφάσεις.
Είναι η ΕΚΤ που “κόβει χρήμα” και είναι ο εκβιαστής της τελευταίας καταφυγής. Είναι και το ΔΝΤ το κατεξοχήν κέντρο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής τρομοκρατίας.
Είναι οι θεσμοί που επέβαλαν τα Μνημόνια τα οποία μάλιστα αρνήθηκαν ακόμη και να συζητήσουν όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, εκλεγμένος από έλληνες πολίτες που δεν τα νομιμοποιούσαν, τους ζήτησε να αναθεωρήσουν, έστω, μόνο τα στοιχεία της θανατοπολιτικής που εφάρμοζαν πάνω στον λαό μας.
Απάντησαν με το γνωστό: “pacta sunt servanda” (οι συμφωνίες πάντα τηρούνται) τελεία και παύλα. Ακριβώς όπως επιτάσσουν η αναγκαστική υπακοή στους κανόνες, η πρωσική πειθαρχία και το προτεσταντικό, τουλάχιστον κατά Βέμπερ, ήθος του καπιταλισμού. Sunt servanda, όμως μόνον απέναντι σε χώρες υποδεέστερες.
Μας είπαν ακόμη: “take it or leave it, the game is over” (αποδοχή ή απόρριψη, το παιχνίδι τέλειωσε) κι έλαβαν διεθνή απάντηση μέσω twitter: “This is a coup” (αυτό είναι πραξικόπημα).
Ήταν τότε που, εκτός αυτής καθαυτής της διατύπωσής του, η ηγεσία της ΝΔ και το Ιερατείο του Περισσού σε συνεργασία -άτυπη- με τους “θεσμούς” αφαίρεσαν κάθε υποψία συντακτικής λαϊκής δυναμικής από το δημοψήφισμα μετατρέποντας τον ριζοσπαστισμό του σε “κανονικότητα”.
Τότε ήταν που ο Αλέξης Τσίπρας “έφαγε πίεση” χωρίς ίσως να αντιληφθεί ότι “Οι αυταπάτες έχουν τελειώσει μαζί με τους εμπνευστές τους” όπως υποστηρίζει σήμερα ο γ.γ του φονταμενταλιστικού ιερατείου του Περισσού που μαζί με τον πρώην γ.γ έχουν εμπνευστεί την απάτη του “αναχωρητισμού” και την απάτη του “σοσιαλφασισμού” που μπόλιασαν με τις εμπνευσμένες απάτες της “θεωρίας των δύο άκρων” και του “επιτελικού κράτους” ώστε να κατασκευαστεί το υβρίδιο της “δυστοπικής συμμαχίας” (βλ: “Θασιακή” 4/7).
Το νέο σκηνικό είναι ήδη στημένο από τον σκηνοθέτη “Τασούλα”. Η διάταξη των κοινοβουλευτικών ομάδων στη Βουλή επικυρώνει συμβολικά το βασικό κυβερνητικό αφήγημα σε βάρος της νοημοσύνης και της Ιστορίας.
Επιβλήθηκε ένα αδιανόητο χωροταξικό με την ενσφήνωση των “Σπαρτιατών”, της “Νίκης” και της “Ελληνικής Λύσης” στην αριστερή και κεντροαριστερή πτέρυγά της.
Η σκοπιμότητα αυτής της χωροταξικής ανατροπής δεν είναι καθόλου αθώα. Εγκαθιστά στο συλλογικό υποσυνείδητο μια νέα αντίληψη περί πολιτικής, όπου οι παραδοσιακές αντιθέσεις και ταξινομήσεις έχουν αντικατασταθεί από την ναζιστική διαχωριστική γραμμή φίλων- εχθρών της εξουσίας του Αρχηγού, ή, αν προτιμάτε, προϋπερασπιστών και (συλλήβδην) αντιπάλων της “κανονικότητας” που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του μονάρχη.
Η σημειολογική αθλιότητα που εκλαμβάνει αυτά τα δύο “άκρα” ως συγκοινωνούντα δοχεία υποδοχής της κοινωνικής δυσαρέσκειας, θα νομιμοποιούσε ακόμη και την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει τα έδρανα που του υποδείχθηκαν, αποχωρώντας από τη Βουλή μέχρι να διορθωθεί το ατόπημα.
Αντί γι' αυτό, είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει υπέρ της επανεκλογής του “Τασούλα” για την προεδρία της Βουλής. Επίδειξη ενός ραγιαδισμού που επικύρωσε απλώς με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο τη μακροπρόθεσμη ηγεμονία της νεοναζιστικής ΝΔ.
Η εναλλαγή αυταπατών και απατών γίνεται με τη ταχύτητα του φωτός ώστε να μην σου μένει χρόνος να αντιδράσεις στην αίσθηση της εγκατάλειψης.
Μακροπρόθεσμα -έλεγε η γιαγιά μου η καλή που καθόταν καταμεσού στην αυλή και καθάριζε φρέσκα φασολάκια μέσα στην ποδιά της που είχε φέρει από τη Μικρασία- θα είμαστε όλοι νεκροί.
