γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

Η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να αμυνθεί χωρίς να καταργηθεί;

 

Πιο συγκεκριμένα: Η Ελληνική Δημοκρατία, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, είναι σε θέση να αμυνθεί χωρίς να αυτο-καταργηθεί;

 

Παρ' όλα αυτά, εάν παρασυρθείς από αυτό το “πιο συγκεκριμένα” και επιχειρήσεις να απαντήσεις, γρήγορα θα διαπιστώσεις -εφόσον αντιλαμβάνεσαι τη Δημοκρατία ως διαδικασία- ότι βρίσκεσαι καταμεσού σ' ένα χάος του επιπέδου: “η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;”

 

Ο εχθρός του χάους, το γνωστό σημείο απ' όπου μπορείς να σταθείς και να κινήσεις τη γη, το σημείο αναφοράς, όπως ακριβώς και στην περίπτωση του αυγού και της κότας, βρίσκεται στη συγκεκριμενοποίηση(;), ταυτοποίηση(;): ποιος ή τι απειλεί την Ελληνική Δημοκρατία.

 

Σύμφωνα, πάντως, με τους προβληματισμούς που κυκλοφορούν τελευταία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας η απειλή δεν είναι άλλη από την ανασύσταση σε πολιτικό κόμμα, και συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες για το Ελληνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, των ναζί νοσταλγών του Χίτλερ και της Άριας Φυλής.

 

Όπως όμως γράφει στην “ΑΥΓΗ” 18/1 ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ Ακρίτας Καϊδατζής “...Το μείζον ζήτημα δεν είναι αν συγκεκριμένοι νεοναζί (γιατί άραγε “νέο” και όχι παλιό) και οι πολιτικοί φορείς που τους στεγάζουν θα συμμετάσχουν ή όχι στις εκλογές.

 

Το μείζον είναι να μη βρεθούν ψηφοφόροι που θα τους στηρίξουν και θα τους νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους...”.

 

Η θέση αυτή καθόλου δεν σημαίνει πως πρέπει να καταργήσουμε τις εκλογές και τα κόμματα, όπως, επίσης, δεν σημαίνει πως πρέπει να εξαφανίσουμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ εφαρμόζοντας επάνω τους τη “τελική λύση” που εφάρμοσαν οι ίδιοι πάνω σε άρρωστες φυλές και μολυσμένους με άρρωστες ιδέες ανθρώπους.

 

Επομένως, το Σύνταγμα, προστατεύει την Ελληνική Δημοκρατία σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται αυτή, ή μήπως όχι.

 

Επικρατεί η εντύπωση ότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της χώρας μας επειδή διενεργούνται εκλογές -γράφει ο Μακροδημητρόπουλος στην “ΕφΣυν” 20/1.

 

Βέβαια οι εκλογές αποτελούν αναγκαία συνθήκη για τη δημοκρατία αλλά όχι ικανή για τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας.

 

Αντίθετα, η διενέργειά τους μπορεί να επικαλύπτει μορφές αυταρχισμού, ιδιαίτερα στο πλαίσιο επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού.

 

Ας μην ξεχνάμε ότι η πρόβα τζενεράλε επιβολής του νεοφιλελευθερισμού το 1973 στη Χιλή, με υποβολέα τα “παιδιά της Σχολής του Σικάγο” του Μίλτον Φρίντμαν, συνοδεύτηκε από την εγκαθίδρυση στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας.

 

Πριν από 50 χρόνια η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού απαιτούσε την επιβολή δικτατορίας, σήμερα το πλαίσιο της μεταδημοκρατίας εξωραϊσμένο με τη διενέργεια εκλογών αρκεί.

 

Ο Κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς στο βιβλίο του “Μεταδημοκρατία” 2006 διαπιστώνει ότι η Ευρώπη μετά το Μάαστριχτ ακολουθεί τον δρόμο της μεταδημοκρατίας, όπου επιβιώνουν σχεδόν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας αλλά χάνεται το περιεχόμενο των δημοκρατικών αξιών για να επιβληθεί ο αυταρχισμός των αγορών.

 

Διότι ο νεοφιλελευθερισμός λόγω του αντικοινωνικού του χαρακτήρα δεν μπορεί να συμβιώνει με τη δημοκρατία.

 

Κι όμως συμβαίνει. Το πώς μας το λένε ο Στίβεν Λεβίτσκι και ο Ντάνιελ Ζίμπλατ -πολιτικοί επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ- στο βιβλίο τους “Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες” 2018: “...Το τραγικό παράδοξο στην περίπτωση του εκλογικού δρόμου προς τον αυταρχισμό είναι ότι αυτοί που επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας χρησιμοποιούν συχνά τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς ώστε σταδιακά, “ανεπαισθήτως”, ακόμα και νομιμοφανώς, να πετύχουν τους στόχους τους...”.

 

Για να επεξηγήσουν: “...Ο εκλογικός δρόμος προς την κατάλυση της δημοκρατίας είναι πιο ύπουλος ίσως...

 

Με την έννοια ότι έχουν την έγκριση εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων ή γίνονται αποδεκτές από τα δικαστήρια.

 

Μάλιστα, συχνά παρουσιάζονται ως προσπάθεια για μια “καλύτερη”, “πιο αποτελεσματική” δημοκρατία...

 

Έτσι για πολλούς η διάβρωση και η “αποψίλωση” της δημοκρατίας δεν γίνεται καν αντιληπτή...”.

 

“...Οι Λεβίτσκι και Ζίμπλατ -γράφει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ο Νίκος Μαραντζίδης στην “Καθημερινή” 15/1/23 χρησιμοποιώντας τον ίδιο τίτλο του βιβλίου- εξηγούν πως η δημοκρατική εκτροπή στις μέρες μας δεν έχει τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλούσε το άκουσμα των ερπυστριών στους δρόμους παλιότερα...

 

Οι δύο καθηγητές εντοπίζουν τα ανησυχητικά σημάδια της υπονομευμένης φιλελεύθερης δημοκρατίας στην προσπάθεια να καμφθούν οι αντιστάσεις των θεσμικών αναχωμάτων και αντίβαρων, όπως είναι η Δικαιοσύνη και οι ανεξάρτητες Αρχές, στον έλεγχο και στον εκφοβισμό των ΜΜΕ, στην αντιμετώπιση των αντιπάλων ως εσωτερικών εχθρών, στην χρήση του κράτους για εξυπηρέτηση εκλογικών σκοπών...

 

Στην χώρα μας, το σκάνδαλο των υποκλοπών αποκάλυψε πως βρισκόμαστε σε μια προχωρημένη πορεία προς το αυταρχικό κράτος...

 

Για τον αν θα μπει ένας φραγμός σε αυτή την εξέλιξη, είναι δύσκολο να απαντήσουμε γιατί, ως γνωστόν, αυτό επαφίεται στον πατριωτισμό των ελλήνων...”, κατέληξε ο Νίκος Μαραντζίδης αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ενεργοποίησης του άρθρου 120 του Συντάγματος.

 

Το γεγονός ότι ευθύς εξ αρχής αντιμετωπίζω τη “μεταπολίτευση” ως υβρίδιο κοινοβουλευτικού αυταρχισμού για λόγους που κατ' επανάληψη ανέπτυξα -για παράδειγμα, και εντελώς πρόχειρα, δες “Η Μεταπολίτευση ως φασιστική δημοκρατία” στη “θασιακή” 13/8/2013- βοήθησε προσανατολίζοντας την έρευνα στη συλλογή πληροφοριών, ανάλογου περιεχομένου ώστε η αναγνώριση των “ανεπαίθητων ερπυστριών”, ιδιαίτερα μετά το 2010, να είναι κατορθωτή.

 

Στο σχόλιο “Των παθών μας ο τάραχος” στη “θασιακή” τον Μάη του 2021 αναφέρθηκα στο βιβλίο του Άγγλου πολιτικού επιστήμονα David Runciman“Έτσι τελειώνει η Δημοκρατία” 2018, όπου παραθέτει τη μελέτη της αμερικανίδας Νάνσυ Μπέρμιο η οποία “...προσδιόρισε πρόσφατα έξι διαφορετικά είδη πραξικοπήματος από τα οποία μόνο ένα περιλαμβάνει ένοπλη βία. Τα άλλα είναι τα εξής: 1. “Εκτελεστικά πραξικοπήματα”: αυτοί που ήδη βρίσκονται στην εξουσία αναστέλλουν την ισχύ των δημοκρατικών θεσμών. 2.“Εκλογική νοθεία”: η εκλογική διαδικασία στήνεται έτσι ώστε να βγάλει συγκεκριμένο αποτέλεσμα. 3. “Υποσχετικά πραξικοπήματα”: η δημοκρατία καταλύεται από ανθρώπους που στη συνέχεια οργανώνουν εκλογές για να νομιμοποιηθούν. 4. “Εκτελεστική Επέκταση”: Αυτοί που βρίσκονται ήδη στην εξουσία ροκανίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς χωρίς ποτέ να τους ανατρέψουν. 5. “Στρατηγική εκλογική χειραγώγηση”: Οι εκλογές δεν είναι ελεύθερες και δίκαιες αλλά ούτε και εξώφθαλμα κάλπικες...

 

Συγκεκριμένα -συνεχίζει ο Άγγλος- η “εκτελεστική επέκταση” -όπου οι εκλεγμένοι ιθύνοντες ροκανίζουν τη δημοκρατία ενώ προσποιούνται ότι τη σέβονται- φαίνεται να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία του 21ου αιώνα... Το πρόβλημα είναι ότι δύσκολα τεκμηριώνεται...”.

 

Μετά την περιπλάνηση στον χώρο της “Μεταδημοκρατίας” και των “ανεπαίσθητων” κοινοβουλευτικών δικτατοριών ας επιστρέψουμε στην παρέμβαση του Ακρίτα Καϊδατζή: “...Νομικές ρυθμίσεις μικρή αποτελεσματικότητα έχουν αν δεν συνοδεύονται από βροντερή και διαρκή αποκήρυξη του νεοναζισμού και από την ειλικρινή προσπάθεια να καταπολεμηθούν οι αιτίες που τον προκαλούν...”!!!

 

Τι νόημα να προσδώσει κανείς σε αυτή τη θέση του καθηγητού Συνταγματικού Δικαίου;

 

Και γιατί τους χρυσαυγίτες ναζί νοσταλγούς του Χίτλερ και της Άριας Φυλής τους αποκαλεί “νεοναζιστές”;

 

Μήπως νομίζει πως δεν υπάρχει συνέχεια και συνέπεια;

 

 

Υ.Γ. Με majoritas μαγείρευσε τις εκλογές ο Κούλης