γράφει ο 

Βύρων Δημητριάδης 

 

“...Οι αποφάσεις αυτές είναι αποφάσεις επιπέδου πρωθυπουργού. Δεν διαβουλεύομαι για να πάρω αυτές τις αποφάσεις ούτε ζητώ τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης.

 

Δεν πιστεύω στα συμβούλια πολιτικών αρχηγών. Προσωπικά δεν έχω συγκαλέσει κανένα. Δεν θεωρώ ότι προσφέρουν κάτι...”!!!

 

Χολή φυρερίσκου που ξέρασε συνεντευξιαζόμενος σε φασιστοκάναλο αφού προηγουμένως εξαπάτησε ψευδόμενος ασύστολα την εθνική αντιπροσωπεία και τον λαό μας: “...Και επειδή αναρωτηθήκατε γιατί η Ελλάδα έπρεπε να στείλει αυτή τη στιγμή όπλα στην Ουκρανία, πρέπει να σας πω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ευρωπαϊκή απόφαση η οποία ουσιαστικά δεσμεύει όλα τα κράτη-μέλη...”!!!

 

Όπως όμως αποκάλυψε η εφημερίδα Documento (5/3) “...οι δύο σχετικές αποφάσεις που εξέδωσε στις 28/2 το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (338/2022 και 339/2022) της Ε.Ε δεν προέβλεπαν πουθενά την υποχρέωση αποστολής “θανατηφόρου πολεμικού υλικού” προς τη χώρα που δέχτηκε ρωσική εισβολή...”.

 

Όπως, επίσης, δεν υπήρξε ανάλογη απόφαση από το ΝΑΤΟ -επίσημα τουλάχιστον.

 

Παρ'όλα αυτά, 12 κράτη-μέλη της Ε.Ε -μαζί με την Ελλάδα- επέλεξαν να κινηθούν αυτόνομα.

 

Η Ελλάδα με αυτή την ενέργεια επιλέγει να αλλάξει το δόγμα της “πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής” που ακολούθησε μεταπολιτευτικά, και να ακολουθήσει το δρόμο της “εμπλοκής”, στέλνοντας στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.

 

Ο Κούλης, ως φυρερίσκος της Ελλάδας, επιχείρησε, κατόπιν εορτής, να δικαιολογηθεί υποστηρίζοντας ότι “...Αν δεν δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη σήμερα με ποιο ηθικό ανάστημα θα αναζητήσουμε αν χρειαστεί εμείς αλληλεγγύη από τον δυτικό κόσμο;...”!!!

 

Το πραγματικό, βέβαια, ερώτημα το διαμόρφωσε ο ίδιος ως εξής: με τι είδους “αλληλεγγύη” και “ηθική” απέφυγε να συσχετίσει την κατάφωρη παραβίαση του “διεθνούς δικαίου” από τη Ρωσία με τις ανάλογες πρακτικές της Τουρκίας στην Κύπρο; και όχι μόνο.

 

Εδώ, πριν από οτιδήποτε άλλο, ίσως πρέπει να ξεκαθαρίσω(;) το πώς αντιλαβάνομαι και αντιμετωπίζω τις δύο κυβερνήσεις, τη Ρωσική και την Ουκρανική: θεωρώ ότι και οι δύο είναι νεοφιλελεύθερες που έχουν, σε μόνιμη βάση, κηρύξει έναν εξοντωτικό ασύμμετρο οικονομικό πόλεμο στους λαούς τους που στοχοποίησαν ως “εσωτερικούς εχθρούς” -στην ίδια ακριβώς “γραμμή” με τον Κούλη που πιστεύει βαθύτατα ότι “το κράτος είναι Αυτός”.

 

Επομένως, και οι δύο κυβερνήσεις είναι νεοναζιστικές που, εκτός του ότι έχουν αντικαταστήσει το κράτος δικαίου με το ναζιστικό “Δίκαιο Κράτος”, διαθέτουν, η μεν Ουκρανία καθαρά ναζιστικά στρατιωτικά και αστυνομικά σώματα όπως το “Σύνταγμα του Αζόφ” και τον “Δεξιό Τομέα”, η δε Ρωσία τον ιδιωτικό στρατό των μισθοφόρων της “Wagner Group” η βρωμιά της οποίας συγκρίνεται μόνο με αυτή της αμερικανικής “Academi Blackwater” που διέπραξε κτηνωδίες και εγκλήματα πολέμου σε Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλού.

 

Μόνο ως προς την ποσότητα διαφέρουν από τα δικά μας “σταγονίδια” που διαθέτουμε σε όλα τα σώματα και τις υπηρεσίες του Κράτους- “σταγονίδια” γερμανοτσολιάδων και άλλων χουντικών που κάποτε μετατρέπονται σε καταιγίδα (βλ “Χρυσή Αυγή” ή τύπου σοβαρής “Χ.Α” όπως είναι σήμερα η ΝΔ του Κούλη ως φυρερίσκου).

 

Η άρνηση της συγχώνευσης νεοφιλελευθερισμού-νεοναζισμού καταλήγει σε γελοιότητες: για παράδειγμα, ως αποστομωτική απάντηση σ' έναν από τους στόχους της εισβολής που διατύπωσε ο Πούτιν ως “αποναζιστικοποίηση της κυβέρνησης και του στρατού της Ουκρανίας”, θεωρήθηκε το επιχείρημα: “πώς είναι δυνατόν ο Ζελένσκι να είναι ναζιστής, ή να ανέχεται ναζιστές, όταν ο ίδιος είναι εβραϊκής καταγωγής;”.

 

Υπό αυτή την έννοια: πώς είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις του Ισραήλ να χρησιμοποιούν καθαρά ναζιστικές πρακτικές εξόντωσης ενάντια στον παλαιστινιακό λαό; -και όχι μόνο.

 

Από την άλλη, το ίδιο το γεγονός της παρουσίας, από τότε που άρχισε η εισβολή, εντός των εδαφών της Ουκρανίας, ενός ρωσικού στρατιωτικού κομβόι μήκους 60 χιλιομέτρων με την κεφαλή του ν' απέχει μόλις 20 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, μαρτυρά ότι ο ουκρανικός στρατός έχει ταμπουρωθεί εντός των πόλεων και μέσα στα σπίτια τοποθετώντας, μ' αυτόν τον τρόπο, τους άμαχους ουκρανούς πολίτες ως ασπίδα -μια πραγματικότητα που αποκαλύπτει το βάθος της επιρροής της ναζιστικής λογικής στον στρατό της Ουκρανίας.

 

Ταυτόχρονα, έχεις τις ΗΠΑ, τους δολοφόνους (κατά συρροήν και κατ' εξακολούθηση) των λαών, να ψάχνει -λέει- να βρει τυχόν εγκλήματα πολέμου που ενδεχομένως διέπραξε ο Ρωσικός στρατός -εεεέλεος πια;!

 

Εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, το ερώτημα που “τσακίζει κόκκαλα” είναι το γιατί ο νεωτερικός πολιτισμός, η διαφωτισμένη νεωτερικότητα, “παράγει” τον ναζισμό και τον φασισμό και αυτή τη σύγκρουση που επαναφέρει στη μνήμη τους άγριους βομβαρδισμούς του 1999 των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ενάντια στην ανεξάρτητη Γιουγκοσλαβία -χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνούσα με όσα έκαναν οι Σέρβοι εθνικιστές.

 

“...Αν και κατά τη γνώμη μου αυτή η εισβολή εντάσσεται στο πλαίσιο της γενίκευσης μιας ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης ανάμεσα στο ρωσικό αυταρχικό κράτος και την επεκτατική λογική του ΝΑΤΟ, από τους κυρίαρχους κύκλους εμφανίζεται, με τη βοήθεια και των ιδεολογικών μηχανισμών, ως μια σύγκρουση ανάμεσα στον δεσποτισμό του αυταρχικού πουτινικού καθεστώτος και στη διαφωτισμένη Δύση, αγνοώντας ή μάλλον αποκρύπτοντας την κίνηση και των αστικών καπιταλιστικών δημοκρατιών προς τον ολοκληρωτισμό.

 

Το αποτέλεσμα είναι ότι δημιουργείται ένα πολιτισμικό συγκρουσιακό-πολεμικό κλίμα, που κινδυνεύει να πάρει επικίνδυνες παγκόσμιες διαστάσεις...” γράφει ένας νέος Κοινωνικός Επιστήμονας στην “ΕΠΟΧΗ” 4/3, ο Πάνος Ραμαντάκης.

 

Στη συνέχεια μας δίνει ένα δείγμα της μελέτης, υπό τις νέες συνθήκες, του βιβλίου-σταθμού δύο εκ των κορυφαίων επιστημόνων της Σχολής της Φρανκφούρτης, Τεοντόρ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ, “ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ” όπου προχωρούν σε μια προκλητική θέση για την κυρίαρχη αντίληψη της αστικής νεωτερικής κοινωνίας υποστηρίζοντας ότι “...Ο διαφωτισμός είναι τόσο ολοκληρωτικός όσο οποιοδήποτε σύστημα...”, εκτιμώντας ότι “

 

...Άρα το κυρίαρχο ζήτημα που τίθεται ως ερώτημα για τους δύο συγγραφείς είναι πώς ο διαφωτισμός, από προοδεύουσα σκέψη, μετασχηματίζεται σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα που διαπερνά το σύνολο των δομών του κοινωνικού σχηματισμού και δεν διαφέρει σε τίποτα από αντίστοιχα ολοκληρωτικά συστήματα...” το τελευταίο εκ των οποίων είναι και ο νεοφιλελευθερισμός.

 

Υπό αυτή την έννοια, ο Πούτιν δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως απλός “αναθεωρητής” όταν ο ίδιος αυτοπαρουσιάζεται ως σημαιοφόρος ενός σύγχρονου αντι-διαφωτισμού: έχει δηλώσει μάλιστα ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι “παρωχημένη”, ότι είναι μια πολιτική ρύθμιση που “ο σκοπός της έχει ξεπεραστεί”.

 

Όπως, επίσης, και την “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” -που είχε κηρύξει η μετεμφυλιοπολεμική Δεξιά διά του Αντωνάκη το 2014 με αφορμή την επερχόμενη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση και που συνεχίζει ο Κούλης με το πρόσχημα της πανδημίας της Covid-19 (η θανατοπολιτική του οποίου μετρά 26.000 νεκρούς και πάνω) -αυτή την “κατάσταση εξαίρεσης”, θα ήταν θανάσιμο λάθος να την εκλάβουμε ως συνειδητή μεν, στιγμιαία δε, ασυνέχεια μέσα στη συνέχεια και ας πρόκειται για το νεοφιλελευθερο-νεοναζιστικό σύστημα.

 

Ο Παναγιώτης Κονδύλης θεωρεί ότι ο Καρλ Σμιτ εμμένοντας στη νομική σύλληψη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης περιορίζεται εξ αντικειμένου στη θεώρηση της κατάστασης αυτής από τη σκοπιά της κατεστημένης εξουσίας. ...Όμως εδώ υποψιαζόμαστε κάτι άλλο.

 

Υ.Γ. Ως στόχος των καταιγιστικών fake news του πολέμου ας αμυνθούμε γνωρίζοντας τουλάχιστον πώς “στήνονται”. 

 

Σ' αυτό βοηθά η ταινία του Μπάρι Λέβινσον: “Ο Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας Πόλεμος” (“Wag the Dog”) με Χόφμαν-Ντε Νίρο