γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Η παιδεία και η εκπαίδευση.
...Στην πρώτη θέση των κυρίαρχων ιδεών της εποχής μας βρίσκεται σήμερα η εξής: η παιδεία έχει ως βέβαιο αποτέλεσμα να βελτιώνει τους ανθρώπους και, επίσης, να τους κάνει ίσους.
Από το γεγονός και μόνο της επανάληψης, αυτή η διαβεβαίωση κατέληξε να γίνει ένα από τα πιο ακλόνητα δόγματα της δημοκρατίας...
Πολλοί έξοχοι φιλόσοφοι, ο Herbert Spencer ιδιαιτέρως, δεν δυσκολεύτηκαν πολύ για να δείξουν ότι η παιδεία δεν κάνει τον άνθρωπο ούτε πιο ηθικό ούτε πιο ευτυχισμένο, ότι δεν αλλάζει τα ένστικτά του και τα κληρονομικά του πάθη και ότι μπορεί, αν κατευθυνθεί άσχημα, να γίνει πολύ περισσότερο ολέθρια παρά ωφέλιμη.
Οι στατιστικολόγοι ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτές τις απόψεις, λέγοντάς μας ότι η εγκληματικότητα αυξάνει με τη γενίκευση της παιδείας, ή τουλάχιστον μιας ορισμένης παιδείας.
Ότι οι χειρότεροι εχθροί της κοινωνίας, οι αναρχικοί, στρατολογούνται συχνά ανάμεσα στους βραβευμένους των σχολείων.
Ένας διακεκριμένος δικαστής, ο Adolphe Guillot παρατήρησε... μαζί με τους συναδέλφους του, ότι η εγκληματικότητα προσχωρεί κυρίως στους νέους ανθρώπους για τους οποίους το δωρεάν σχολείο έχει υποκαταστήσει την εξουσία...
Ο ίδιος, σε διάφορα έργα, έχω δείξει ότι, η σημερινή μας εκπαίδευση, μεταμορφώνει σε εχθρούς της κοινωνίας έναν μεγάλο αριθμό από αυτούς που την έχουν λάβει, και στρατολογεί πολλούς οπαδούς για τις χειρότερες μορφές του Σοσιαλισμού...
Η εκπαίδευση αυτή παρουσιάζει τον πολύ σοβαρό κίνδυνο να εμπνέει σε αυτόν που την έχει λάβει μια βίαιη αποστροφή για την κατάσταση στην οποία έχει γεννηθεί, και την έντονη επιθυμία να βγει από αυτήν...
Στο βάθος της κοινωνικής κλίμακας δημιουργεί αυτούς τους στρατούς των προλετάριων που είναι δυσαρεστημένοι από το είδος τους και πάντα έτοιμοι για επανάσταση...
Η απόκτηση γνώσεων που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι ένα σίγουρο μέσο για να γίνει ο άνθρωπος επαναστάτης...”.
Όχι, δεν είναι μέρος της τοποθέτησης του Πρωθυπουργού, ούτε του υπ. Παιδείας αλλά της “Ψυχολογίας των Μαζών” του Λε Μπον από την εποχή που η φιλοσοφία της Γαλλικής Επανάστασης σε συνδυασμό με αυτή του ανερχόμενου, τότε, εργατικού κινήματος, τρομοκρατούσε τον κατεστημένο φιλελευθερισμό που είχε αρχίσει να δείχνει καθαρά την ασυμβατότητά του με τη Δημοκρατία.
Η αντιδραστική “Ψυχολογία των Μαζών” μας βοηθά εδώ στο να ξεχωρίσουμε το ζήτημα της επίθεσης στην Παιδεία από αυτή στο Σύνταγμα που εκδηλώθηκε στη Βουλή -εν μέρει ως φύλλο συκής που παρέσυρε εν πολλοίς την αντιπολίτευση- όπου η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση δεν έχασε ευκαιρία να επιδείξει τη δική της αρχή: όσο μακρύτερα από την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, τόσο καλύτερα.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά βλέπουμε με ποιον τρόπο προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν: ενώ έχουν τη νομική δυνατότητα και υποχρέωση -υποτίθεται- να αναθεωρήσουν ένα άρθρο του Συντάγματος που καταγγέλουν ως αναχρονιστικό και αντίθετο με το ενωσιακό δίκαιο, δεν το επιχειρούν, προτιμούν να το παραβιάσουν.
Είναι ένα αληθειοφόρο συμβάν ναζιστικής προέλευσης που έχει και ιδεολογική σημασία, καθώς εισάγει ως κανονικότητα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού, μια κατάφωρη ετσιθελική -παρά την πλούσια νομικιστική επιχειρηματολογία- παραβίαση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Στη Βουλή, παραμερίζοντας την αντίθετη θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και την αποστοματική ανάλυση της Επιστημονικής Υπηρεσίας του Κοινοβουλίου ο κ. Γεραπετρίτης, ως Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, επέμεινε πως “... το Σύνταγμα δεν αποτελεί στατικό και αδρανές κείμενο...”.
Αναφερόμενος στο Άρθρο 16 υποστήριξε ότι “... η συστηματική και συνθετική ανάγνωση... επιτρέπει σαφώς την ίδρυση των μονάδων που προτείνονται...”.
Ήταν το, α λα Μπενίτο Μουσολίνι, υφάκι του καθηγητού που δίδασκε από τα κυβερνητικά έδρανα της Βουλής τα περί της “...Συστηματικής”... μεθόδου ανάλυσης του Συντάγματος που ανάγκασε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να ζητήσει τη βοήθεια της επιστήμης της Γλωσσολογίας για να ερμηνευτούν λέξεις του Άρθρου 16 του Συντάγματος όπως “ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ” και “ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ”.
Ναι, αλλά δεν θέλουμε και πολλά-πολλά για να σκεφτούμε τη “Νέα Ομιλία” του Οργουελικού Μεγάλου Αδελφού στο “1984”: “...Υπάρχει μια λέξη στη Νέα Ομιλία...”, είπε ο Σαμ, “...δεν ξέρω αν την γνωρίζεις: παπιομιλιά, να κρώζεις σαν πάπια. Είναι από αυτές τις ενδιαφέρουσες λέξεις που έχουν δύο αντίθετες σημασίες. Όταν χρησιμοποιείται για εχθρό, είναι βρισιά. Όταν χρησιμοποιείται για κάποιον με τον οποίο συμφωνείς, είναι έπαινος...”.
Τώρα μάλιστα! Τώρα μπορούμε να συννενοηθούμε ως φίλοι, ασφαλώς, το πώς θα προσεγγίσουμε τη “Γεραπετριτοπαπιομιλιά” ή “Γεραπετριτομιλιά” προκειμένου να καταλάβουμε τι περίπου λέει το Σύνταγμα ακριβώς με τη Νέα Ομιλία της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη(!).
Οι εχθροί πάντως της “Γεραπετριτο(παπιο)μιλιάς” που πρότειναν να χρησιμοποιηθεί αμυντικά ένας “Συνταγματικός Πατριωτισμός” ενάντια στο επιθετικό “Σύνταγμα λάστιχο”, φέρνει στο νου τη σκέψη του Γερμανού Φιλόσοφου Γιούργκεν Χάμπερμας -επικοινώνησε μαζί του ο γνωστός μας Καθηγητής Φιλοσοφίας του ΔΠΘ Θεόδωρος Γεωργίου για να τον ενημερώσει σχετικά με τον νόμο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ.
Σύμφωνα με τον Καθηγητή μας ο Χάμπερμας δήλωσε: “...Η Ελλάδα μετά την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου αυτοκτόνησε ως Ευρωπαϊκή χώρα παραγωγής σκέψης και δημιουργίας ιδεών. Υποχώρησε σε μια προ Διαφωτισμού κατάσταση, χάνοντας την αυτοσυνειδησία της ως πολιτική κοινωνία!!
Εφόσον ο “Συνταγματικός Πατριωτισμός” μπαίνει προς συζήτηση, καλό θα είναι -επιβάλλεται θα έλεγα- να τον προσεγγίσουμε σε σχέση με την εμπράγματη αξία του Άρθρου 120 του Συντάγματος όπου (σύμφωνα πάντα με τη γνώμη και γνώση που διαθέτει η αφεντομουτσουνάρα μου) το κίνημα υπεράσπισής του αυτόματα ενεργοποιεί την αναθεωρητική διαδικασία ως το συντακτικό υποκείμενο που στηρίζεται ενδιάμεσα στο πλούσιο εθιμικό δίκαιο των κοινών των Ελλήνων.
“...Το νομοσχέδιο αυτό -υποστηρίζει η Αθηνά Αθανασίου Κοσμήτορας της Σχολής Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου- αποτελεί μια νεοφιλελεύθερη ακρότητα ενάντια στην Κοινωνία, το κράτος δικαίου, τη δημοκρατία και το συλλογικό αγαθό της μόρφωσης.
Το ότι το νομοσχέδιο αυτό κατατίθεται στο κοινοβούλιο έναν χρόνο μετά το έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο τόσοι νέοι άνθρωποι, μεταξύ τους και φοιτητές/φοιτήτριες έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της εγκατάλειψης των δημόσιων υποδομών, είναι θλιβερή αποτύπωση της ιδεολογικής μεροληψίας αυτής της κυβέρνησης...
Το νομοσχέδιο αυτό αποτυπώνει τη νεοφιλελεύθερη αποστροφή προς... τη θεμελιώδη διάσταση... την ισότητα πρόσβασης στην Παιδεία και στην επιστημονική γνώση...
Η ισότητα πρόσβασης είναι το απροϋπόθετο συστατικό του σύγχρονου δημόσιου δωρεάν και δημοκρατικού πανεπιστημίου.
Αυτή η βαλβίδα κοινωνικής κινητικότητας χωρίς φραγμούς ταξικής καταγωγής καταλύεται σήμερα στα 50 χρόνια ελληνικής Δημοκρατίας.
Το φάντασμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και του “Ψωμί-Παιδεία-Ελεθερία” στοιχειώνει αυτή τη μετα-δημοκρατική, νεοσυντηρητική αντι-μεταρρύθμιση...”.
Και δεν είναι μόνο η εξέγερση του Πολυτεχνείου και παλιότερα το 1-1-4.
Είναι και το κίνημα που ξεκίνησε με τα “Δεκεμβριανά” του 2008 για να μετεξελιχθεί στο κίνημα των “Αγανακτισμένων” των Πλατειών του 2011 που απέδειξαν στην πράξη πόσο δίκαιο έχει ο Σπινόζα όταν υποστηρίζει ότι “Η Μάζα που δεν φοβάται, τρομοκρατεί”.
