γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Η Μεταπολίτευση είχε τόσους αγώνες, τόσες ελπίδες... Τι έγιναν όλα αυτά;...” ρωτούν από το ακροατήριο.
“...Έχασαν κι έφυγαν...” απαντά ο ομιλητής που εύκολα αναγνωρίζεις ως τον Αλέξη Τσίπρα το σκίτσο του οποίου έφτιαξε με το θαυματουργό του πενάκι ο Βαγγέλης Χερουβείμ (“Η ΕΠΟΧΗ” 2/3).
Στον χώρο διακρίνεις το σύνθημα “1974-2024. Μεταπολίτευση 50 χρόνια μετά” που σε τοποθετεί αυτόματα στο τριήμερο συνέδριο (29/2-2/3) που συνδιοργάνωσαν “Η Καθημερινή”, το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας (ΜΙΕΤ), το Φόρουμ των Δελφών και το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics.
Αυτά εκπροσωπούνται μεταξύ άλλων και από τους Αλέξη Παπαχελά και Αθανάσιο Έλλις που είναι δημοσιογράφοι, τον Κώστα Κωστή Καθηγητή Οικονομίας και Κοινωνικής Ιστορίας του ΕΚΠΑ και διευθυντή του ΜΙΕΤ, τον Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Στάθη Καλύβα, τον Μαρκ Μαζάουερ που είναι SNF Director του Columbia Institute for Ideas and Imagination κ.α.
Σε αυτή τη σφηκοφωλιά του Αναθεωρητισμού ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει πως στην περίπτωση του σκανδάλου της Novartis έκανε λάθος ως προς το “τσουβάλιασμα” ενόχων και αθώων.
Όμως η έρευνα της Εισαγγελέως κατά της Διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη -δικαστικής λειτουργού από τους ελάχιστους που μας κάνουν να πιστεύουμε ακόμη πως μπορούμε να θεσπίζουμε νόμους για την κοινωνία μας ως κοινωνία πολιτών- ήταν ξεκάθαρη και ως προς τους πολιτικούς που εντόπισε και έστειλε στη Βουλή ως όφειλε.
Προς τι το “τσουβάλιασμα” ρε Τσίπρα;!
Αναρωτιέμαι τι θα της πεις αν την συναντήσεις ως Πρόεδρος της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια: ότι δεν έφυγες επειδή δεν έχασες!!! -κρίμα.
Σ' αυτό το συνέδριο ο Πρωθυπουργός μας κ. Μητσοτάκης(!) έδωσε τα ρέστα του:
“...Πρέπει να δοθεί βάρος στις χαμένες ευκαιρίες της Μεταπολίτευσης -είπε- Τα άλματα πρέπει να γίνουν... τα μη κρατικά μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια θα γίνουν τώρα.
Πού είναι τελικά το περιβόητο πολιτικό κόστος; Απέδειξε η κοινωνία ότι είναι πιο έτοιμη για μεγάλες αλλαγές για τις οποίες κάποιοι πίστευαν ότι ήταν πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν...”.
Αν αφήσουμε ασχολίαστα τα περί “κοινωνίας” του αντικοινωνικού κ. Μητσοτάκη(!), το “πού είναι το περιβόητο πολιτικό κόστος” μοιάζει με το “ήρθα, είδα, νίκησα”.
Πού το στηρίζει; “...Από τη στιγμή -συνεχίζει- που είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις, η πολιτική μας ισχύς μας δίνει τη νομιμοποίηση να το κάνουμε.
Είναι μια ευκαιρία να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχουμε λάβει νομιμοποίηση...”!!!
Το γεγονός ότι επαναλαμβάνει τις λέξεις “μεταρρυθμίσεις” και “νομιμοποίηση” μοιάζει με το να θέλει να πιστέψει ο ίδιος πως πρόκειται για κάτι τέτοιο.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο πώς αντιλαμβάνεται τη μεταρρύθμιση, ας πούμε, της Παιδείας.
Στις 26/1/24 ο Άδωνις Γεωργιάδης μίλησε για το βαθύτερο νόημα αυτής της μεταρρύθμισης: “...Η βία της Άκρας Αριστεράς στα Πανεπιστήμια δεν είναι νορμάλ είναι μια ζοφερή πραγματικότητα κι ένας ακόμη από τους λόγους που η ανάγκη ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων είναι ακόμη πιο επιτακτική... για να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις νοοτροπίες... Με τον νόμο αυτόν κάπου τελειώνει το τελευταίο άπαρτο κάστρο της Άκρας Αριστεράς στην Ελλάδα... Δεν τους έχει μείνει άλλο...”.
Αυτά σε συνδυασμό και με τη δήλωση ότι “...Η Κοινωνιολογία που διδάσκονται τα παιδιά μας σε β' και γ' βάθμια εκπαίδευση τα κάνει κομμουνιστές...” -γι' αυτό και την κατήργησαν- δείχνει τον πραγματικό στόχο της “μεταρρύθμισης”.
Στις 30/1/24 ο κ. Μητσοτάκης(!) περιγράφει το πώς αντιλαμβάνεται τις φοιτητικές κινητοποιήσεις: “...Μια δημοκρατική διαδικασία, μια συνέλευση φοιτητών, δεν μπορεί να δικαιολογεί μια παράνομη πράξη. Είναι σα να βρισκόμαστε εμείς εδώ στο στούντιο (ΣΚΑΪ) και να λέμε: “Είμαστε 10 άτομα, αποφασίζουμε δημοκρατικά να πάμε να ληστέψουμε το διπλανό μπακάλικο”. Δεν γίνεται. Η κατάληψη από τη φύση της λοιπόν είναι μια πράξη η οποία είναι παράνομη”.
Μετά τη συνειδητή απαξίωση του Συντάγματος, στις 12/3 στο Προσυνέδριο της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, δηλώνει: “...Τίποτα από τα παραπάνω όμως, δεν μπορεί να κατακτηθεί χωρίς μεγάλες μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το τοπίο... χτίζοντας ένα νέο ΕΣΥ δίπλα σε ένα πραγματικά Ευρωπαϊκό Εκπαιδευτικό Σύστημα που θα προσφέρει στα νέα παιδιά, στις ΟΝΝΕΔίτισσες και στους ΟΝΝΕΔιτες, στις ΔΑΠίτισσες και τους ΔΑΠίτες γνώση, απασχόληση και ευκαιρίες να ζήσουν τη ζωή τους όπως οι ίδιοι τους επιθυμούν...”.
Εάν δημιουργείται η εντύπωση ότι επανέρχεται η μετεμφυλιακή γραμμή των “δικών μας παιδιών”, καλά κάνει και δημιουργείται:
Στις 19/3/24 δηλώνει στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας: “...θα το πω όπως το αισθάνομαι. Δεν γίνεται να υπάρχουν φοιτητές που προβαίνουν κατ' επανάληψη σε τέτοιες έκνομες πράξεις και τα Πανεπιστήμια να μην προχωρούν στην προφανή πράξη διαγραφής τους...”!!!
Το πώς “αισθάνεται” ο Πρωθυπουργός μπήκε κάτω από τον ΦΑΚΟ της “ΕφΣυν” (21/3), όπου ο λαϊκός αγωνιστής και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης καταθέτει το έγγραφο με το οποίο η χουντική πρυτανία του ΑΠΘ του επιβάλλει την ποινή της “Διαρκούς Αποβολής” στις 30 Ιουνίου 1970, αποκαλύπτοντας με αυτό τον τρόπο τις πραγματικές πηγές των “αισθημάτων” του αναίσθητου κ. Μητσοτάκη: ο απολυταρχισμός όλων των μορφών.
Εφόσον, λοιπόν, οι “μεταρρυθμίσεις” -όλες- είναι νεοναζιστικού περιεχομένου, τότε, τα περί “νομιμοποίησης” θα πρέπει να προσεχθούν χωρίς να συσχετιστούν με το “περιβόητο πολιτικό κόστος”.
Γιατί; Διότι, το 41% του 50% που πήρε μέρος στις εκλογές, το οποίο είναι μόλις το 20,5% του συνόλου του εκλογικού σώματος, δεν είναι ασφαλώς ικανό ποσοστό ώστε να τον κάνει να “κρώζει” διά της “παπιολαλιάς” του Οργουελικού “1984” ότι δεν υπήρξε “πολιτικό κόστος”.
Εξάλλου, ακόμη και ως προς την ποιότητα αυτού του 41% -που είναι 20,5%-, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις 20 και πάνω χιλιάδες ψήφους που επιβράβευσαν το έργο ενός νεοφιλελεύθερου πολιτικού δολοφόνου στο πρόσωπο του Κώστα Αχ. Καραμανλή, θα μπορούσα βάσιμα να υποστηρίξω ότι πρόκειται για Λατιφούντιο.
Η υποβάθμιση του πολίτη σε υπάκουο υπήκοο έχει επιπτώσεις στη δύναμη της συγκεκριμένης, πλέον, εκλογικής πλειοψηφίας -ακόμη και τώρα που ο κ. Μητσοτάκης(!), ως φυρερίσκος που είναι, τη χρησιμοποιεί ως τυραννική πλειοψηφία (Αλεξίς ντε Τοκβίλ).
Επομένως, όταν μιλά για “νομιμοποίηση που του δόθηκε” δεν έχει στο μυαλό του την ευκαιριακή νομιμοποίηση της οικτράς πλειοψηφίας -εκτός και άν έχει βρει τον τρόπο να μονιμοποιήσει την ευκαιριακή νομιμοποίηση μιας τέτοιας πλειοψηφίας: “...Τι θα ήθελα να αφήσω πίσω μου; Αλλαγές οι οποίες να μην μπορούν να ξεριζωθούν την επόμενη μέρα...
Η ευθύνη μου είναι να καταστήσω τις αλλαγές μη αναστρέψιμες...”!!!, δήλωσε ως φυρερίσκος στο Συνέδριο των Αναθεωρητών της “Καθημερινής” μερικές μέρες πριν σκάσει το “σκάνδαλο” Ασημακοπούλου-Κεραμέως και Λιβάνιου το πιθανότερο.
Γι' αυτή τη μονιμοποίηση της νομιμοποίησης βοήθησαν, και βοηθούν συνεχώς, οι Αμερικάνοι της Palantir και της Cambridge Analytica, οι Ρουμάνοι της Majoritas (πλειοψηφία) όπου μαθήτευσαν το 2018 οι Πιερρακάκης και Λιβάνιος, οι Εβραίοι σιωνιστές-νεοναζί της Team Jorge και ποιος ξέρει πόσες ακόμη εταιρείες εξόρυξης απόρρητων προσωπικών δεδομένων και πόσες ακόμη εταιρείες ταυτοποίησης-στοχοποίησης θα προσπαθήσουν, μεγάλα και υψηλά να κτίσουν τείχη, ανεπαισθήτως να μας κλείσουν από τη συνείδησή μας έξω.
