γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“Αιτιώδης συνάφεια”!!! Όχι, δεν είναι κρώξιμο της Οργουελικής (“1984”) παπιομιλιάς.
Είναι όρος της Νομικής Επιστήμης όπως εκείνος ο άλλος που μάθαμε πριν λίγα χρόνια όλοι εμείς – “η αδαής κοινωνική πλειοψηφία” όπως μας αποκάλεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης- το περίφημο “αμελητί”!!!
Όταν όμως, αυτόν τον όρο προσπαθούν να τον φυτέψουν καταμεσού του κοινωνικού εγκεφάλου ώστε το μαύρο να το βλέπουμε άσπρο και να μπερδεύουμε το περί δικαίου αίσθημα που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του σώματος της κοινωνίας με την τυφλή εκδικητική μανία, τότε, δεν μπορούμε παρά να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με τα νομικά τερτίπια ενός Καρλ Σμιτ -πρόσφατα, μάλιστα, ο φακός της Βουλής “έπιασε” τον Μάκη Βορίδη να μελετά τον Νομικό του Ναζισμού στα κυβερνητικά έδρανα.
Με άλλα λόγια, ο νομικός όρος “αιτιώδης συνάφεια” χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο ώστε να “παίξει” και η λεξούλα “μη”,κι έτσι, δίπλα στην “αιτιώδη συνάφεια” να εμφανίζεται ταυτόχρονα και η “μη αιτιώδης συνάφεια”.
Και ιδού η “παγίδα” έτοιμη να μας υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες παγιδευμένοι, κάποτε, στα επιχειρήματα και στα αντεπιχειρήματα της μιας ή της άλλης πλευράς, θα εμφανιστούμε κάποια στιγμή όπως ακριβώς εμφανίζονται στα φασιστοκάναλα οι πρώην κάτοικοι του πρώην Βλοχού, οι οποίοι, αφού έχασαν χωράφια και ζωντανά, αφού έχασαν τα σπίτια τους και το χωριό τους που φαντάζει στοιχειωμένο στο Porto Καρδίτσα, εντελώς αποπροσανατολισμένοι, να διαμαρτύρονται γιατί η Επιχείρηση Ηλεκτρισμού συνεχίζει να τους στέλνει τους χρωματιστούς λογαριασμούς.
“Αιτιώδης συνάφεια” λοιπόν μεταξύ της “Σύμβασης 717” και των 57 νεκρών των Τεμπών ή, μήπως, “μη αιτιώδης συνάφεια” διά της αιτιώδους συνάφειας του Σταθμάρχη με τους ίδιους 57 νεκρούς των Τεμπών;
Θύμα της επικοινωνίας, και όχι της ουσίας, ο κ. Μητσοτάκης(!) αδυνατώντας να αντιληφθεί την παρουσία των ψυχών παντού στην αίθουσα του Κοινοβουλίου στράφηκε προς τους γονείς και χρησιμοποίησε μια ατάκα κλεμμένη από την ταινία του Κάμερον “ΑΒΑΤΑΡ” (πρώτο μέρος) για να τους διαβεβαιώσει ότι το μαύρο είναι άσπρο.
Όταν τράκαρε μετωπικά με την αξιοπρέπεια άρχισε να κατηγορεί την αντιπολίτευση επαναλαμβάνοντας “...δεν ντρέπεστε να τα λέτε αυτά τα πράγματα…” θυμίζοντας έντονα, και ανυπόφορα, εκείνη την περιβόητη ατάκα του κ. Αχ. Καραμανλή 7 ημέρες πριν τη μαζική δολοφονία των Τεμπών “...Είναι ντροπή και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφάλειας των τρένων…”.
Για να έρθει, 7 ημέρες μετά τη μαζική δολοφονία, ο Άδωνις να τον εξηγήσει και να τον δικαιολογήσει: “...Είσαι υπουργός Μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις ναι, έχουν πρόβλημα ασφάλειας τα τρένα;
Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τρένα…”!!!
Ορίστε μια ακόμη “αιτιώδης συνάφεια”, αυτή τη φορά, της “Σύμβασης 717” και των κερδών της Εταιρείας που παραπέμπει κατευθείαν στο “σημείο αναφοράς”.
Το “σημείο αναφοράς” το έθεσε έμμεσα πλην σαφώς ο καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο ΕΚΠΑ και Διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος της Τράπεζας
της Ελλάδος (ΜΙΕΤ) στο πρόσφατο Συνέδριο της “Καθημερινής” -της σφηκοφωλιάς του
Αναθεωρητισμού για τα “ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ”,ο κ.Κώστας Κωστής:
“...Χρειάζεται ακόμα και σήμερα (29/2/24) να πειστούν οι Έλληνες ψηφοφόροι(όχι πολίτες) ότι κάποιες θυσίες είναι απαραίτητο να γίνουνε -κι ότι αν δεν γίνουν αυτές οι θυσίες δεν θα πάμε μπροστά, δεν θα μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα τα οποία έρχονται…
Κατά τη γνώμη μου η Μεταπολίτευση έχει τελειώσει το 2008-2009 μαζί με όλο αυτό το κύμα του εκδημοκρατισμού που προηγήθηκε.
Τώρα είμαστε σε μια φάση από-παγκοσμιοποίησης, που δημιουργεί τελείως διαφορετικές συνθήκες για τη δημοκρατία και την οικονομία.
Προκαλεί τελείως διαφορετικές πιέσεις. Τι θα συμβεί δεν ξέρουμε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή θα υποχρεωθούμε να ξεφύγουμε από το Σύνταγμα του 1975 και να μπούμε σε μια άλλη Ελληνική Δημοκρατία, την Τέταρτη.
Για την ακρίβεια ας ελπίσουμε ότι θα είναι η Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία που θα διαδεχθεί την Τρίτη…”.
Ο νεοφιλελεύθερος Οικονομολόγος εδώ απειλεί ανοιχτά τους “Έλληνες ψηφοφόρους” ότι αν δεν δεχτούν τις “θυσίες” αυτό που θα προκύψει ίσως δεν θα έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία.
Στη συνέχεια προσπαθεί να θολώσει τα νερά για να μη στιγματιστεί ως ένας από τους εκφραστές του νεοναζισμού -διότι περί αυτού πρόκειται.
“...Υπάρχει η θεωρία -συνεχίζει ο Κ.Κ.- ενός πολύ σημαντικού Οικονομολόγου στο Χάρβαρντ.
Ο καθηγητής Ρόντρικ μας λέει ότι δεν είναι απαραίτητα συμβατά: πρώτον: η Παγκοσμιοποίηση, δεύτερον: η Δημοκρατία και τρίτον: η Οικονομική ανάπτυξη. Δεν μπορούμε να έχουμε και τα τρία ταυτόχρονα…”!!!
Εδώ πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτά που υποστηρίζει ο αδίστακτος κ. Κωστής και όχι αυτά που παπαγαλίζει ο κ. Ροντρικ.
Γράφει, για παράδειγμα, ο μεγάλος Οικονομολόγος Karl Polanyi στο έργο του: “Οικονομία και Δημοκρατία” 1932:
“...Ένα χάσμα έχει δημιουργηθεί μεταξύ Οικονομίας και Πολιτικής -αυτή είναι με λίγα λόγια η διάγνωση της εποχής μας. Αυτές οι δύο εκφράσεις της κοινωνικής ζωής έχουν αυτονομηθεί, βρίσκονται σε έναν ασταμάτητο πόλεμο και έχουν γίνει τα συνθήματα με τα οποία πολιτικά κόμματα και οικονομικές τάξεις διεκδικούν τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους.
Η φιλελεύθερη Οικονομία είναι ασύμβατη με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Καπιταλισμός και Δημοκρατία είναι δύο ασύμβατα αλληλοαποκλειόμενα συστήματα…”.
Με λίγα λόγια ο Καπιταλισμός της φιλελεύθερης εποχής χρειαζόταν διάφορα “συμβόλαια” για να συγκρατηθεί η τάση αυτονόμησης της Οικονομίας και αυτό φαινόταν, μεταξύ άλλων, και στο ότι μπορούσαμε να μιλούμε και για Πολιτική Οικονομία.
Ο καπιταλισμός όμως στη Νεοφιλελεύθερη εποχή -την εποχή δηλαδή της ανόδου και της επικράτησης του Ναζισμού (ανεξάρτητα από τη στρατιωτική ήττα) ως Οικονομικού και Διοικητικού (Διαχείρισης ανθρώπων) συστήματος- παίρνει τη μορφή της Οικονομίας της Αγοράς που σημαίνει πως οι Πολιτικοί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εφαρμόζουν αποκλειστικά και μόνο οικονομικές πολιτικές που τους μετατρέπουν, συνειδητά ή μη δεν έχει καμία σημασία, σε “Οικονομικούς δολοφόνους” και τα κράτη σε εταιρείες.
Η εποχή των Μνημονίων θα μείνει στην Ιστορία ως εποχή της θανατοπολιτικής. Μήπως σημαίνουν όλα αυτά πως θα “κρώξωμεν” από κοινού μετα των πολλών Ιερατείων:
“Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε” σκοπεύοντας τη Δικτατορία του Προλεταριάτου μέσω του εμφυλίου πολέμου που ονομάστηκε “ταξική επανάσταση”;
Ασφαλώς όχι. Για μας -όπως υποστηρίζει και ο Κύρκος Δοξιάδης- η δημοκρατία δεν είναι δευτερεύον στόχος -είναι ο πρωτεύοντας στόχος, είναι ο σκοπός.
Υ.Γ. Εντωμεταξύ, το Νεοναζιστικό Ισραήλ συνεχίζει ανενόχλητο τη γενοκτονική Εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στη Γάζα.
