γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Αλήθεια -έτσι όπως έχει καταντήσει- πώς ταράζεις στη νομιμότητα αυτόν που αποφασίζει ποιος αποφασίζει (έχοντας προφανώς στα χέρια του τους αρμούς της Δικαιοσύνης) τι είναι νόμιμο;
Αυτόν , δηλαδή, που κατασκευάζει τον νόμο; Αυτόν, δηλαδή, που αποφασίζει την κατάσταση εξαίρεσης (από το υφιστάμενο πλαίσιο που ο ίδιος κατασκεύασε εκφράζοντας τη δική του κοσμοαντίληψη και τα δικά του συμφέροντα);
Μήπως, λέω, μήπως, πλανιέσαι πλάνη οικτρά κι επειδή έτυχε να κρατάς ένα όργανο νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με τίποτα φιλόμουσα τρωκτικά;
Απλά, απλούστατα, δεν μπορείς να σαλπίζεις επίθεση αποκατάστασης -έστω- της δημοκρατίας αφήνοντας στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο: δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός είναι όροι και πρακτικές ασύμβατες μεταξύ τους.
Η αυθεντία, η εξουσία, και όχι η αλήθεια κάνει τον νόμο -πράγμα που σημαίνει πως θα μπορούσες να τον ταράξεις στη δική σου νομιμότητα μόνο εφόσον άλλαζες παράδειγμα και νομική φιλοσοφία.
Ας με συγχωρέσει ο Κώστας Δουζίνας που περιτριγυρίζω τα χωράφια του αλλά έχω υπόψη μου τις “επιστημολογίες του νότου” του μαρξιστή Κοινωνιολόγου Δικαίου Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος που έδωσε διάλεξη στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου έλληνα διανοητή.
Διότι, πράγματι, δεν μπορείς το Δικαίο που είναι ο βίαιος υπερασπιστής της νεοφιλελεύθερης τάξης, το ίδιο αυτό Δίκαιο με τις όποιες παραχωρήσεις, να το χρησιμοποιήσεις για τον κοινωνικό μετασχηματισμό (βλ: “ΑΥΓΗ” 11/12 - “ΕφΣυν” 12/12).
“...Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι πλέον ένα κόμμα με εμπειρία διακυβέρνησης και με ικανή προγραμματική πρόταση.
Μια πρόταση... με ικανά εφόδια και αξίες για να αντιπαρατεθεί στις ασφυκτικές πιέσεις για συστημική προσαρμογή.
Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για να μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα, πέραν των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, ριζοσπαστικά προγράμματα υπέρ των πολλών, αν υπήρχαν ισχυρά και στην Ε.Ε., η πολιτική τάση και ο συσχετισμός σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Είμαι αισιόδοξος παρ' όλα αυτά ότι η ίδια η ιστορική φάση...
Ταυτόχρονα πρέπει... να επιμείνουμε στην ενθάρρυνση και στη στήριξη κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων... για τον θεσμικό εκδημοκρατισμό του κράτους...”.
Διότι “...το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο εδώ και καιρό από την ισχυρή τοξικότητα που το καθεστώς Μητσοτάκη, ως μέθοδο διακυβέρνησης, πλέον έχει επιφέρει στη λειτουργία των αρμών της εξουσίας...” και ότι “...Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να εμπεδώσει καθεστώς “απόρρητης Δημοκρατίας”...” -από τις απαντήσεις που έδωσε στην “ΑΥΓΗ” 11/12 ο Νίκος Βούτσης.
Ας πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με τ' όνομά τους ώστε να μπορέσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά που θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το τοπίο στην ομίχλη της “επιστροφής στην κανονικότητα”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που είναι πλέον ένα κόμμα με εμπειρία διακυβέρνησης δεν “διαθέτει” σήμερα την προωθητική δύναμη του κινήματος των αγανακτισμένων, της “κρίσιμης μάζας” μιας συμπίεσης κινημάτων της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Καθοριστικής σημασίας διαπίστωση -θέλουμε δεν θέλουμε- που αλλάζει άρδην τον χαρακτήρα όλων των δεδομένων και την άμυνα στις “αφόρητες πιέσεις”.
Οι “αξίες” και τα “εφόδια” κατά πόσο έχουν επηρεαστεί από τις επώδυνες “δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει” -ας πούμε- απέναντι στη ναζιστικής έμπνευσης Κομισιόν και στη νεοφιλελεύθερη ΕΚΤ.
Τη στιγμή, μάλιστα, που στην Ε.Ε εκείνο που αναπτύσσεται και χαρακτηρίζει την κουλτούρα της είναι ο φασισμός και ο ναζισμός με νέες κοινοβουλευτικές μορφές.
Βλέπετε, η ίδια η “εμπειρία διακυβέρνησης” και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε δεν αφήνουν περιθώρια “αισιοδοξίας” ιδιαίτερα όταν αυτή την αισιοδοξία την κρεμάς στην “ιστορική φάση” που αντικρίζεις εκ των προτέρων και που σε καθιστά ως πρώτη επιλογή για τον ρόλο της “καφετζούς” με τη Γεωργιάδου και τη Βλαχοπούλου να “τρώνε τη σκόνη” σου.
Κυρίαρχη -σύμφωνα πάντα με τη γνώμη και γνώση που διαθέτει η αφεντομουτσουνάρα μου- εμπειρία διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άλλη από αυτή που απλά και κατανοητά διατύπωσε η Περιστέρα υποστηρίζοντας πως ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την κυβέρνηση δεν είχε την εξουσία λόγω του ότι οι “αρμοί της εξουσίας” παρέμεναν στα χέρια των νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας.
Επομένως, τα περί “Ατζέντας Δημοκρατίας. Προγραμματισμού Θεσμικών Παρεμβάσεων” στο πλαίσιο της στρατηγικής “θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα” -για την ώρα ταράζει εμάς στην κανονικότητα- μοιάζουν εκτός πραγματικότητας αν δεν δοθεί ριζοσπαστικό περιεχόμενο και μορφή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φαντασιωνόμαστε επιθέσεις δι εφ' όπλου λόγχης σε θερινά ανάκτορα διότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να χρειαστεί μετά να καθίσουμε πάνω στις ξιφολόγχες μας για την υπεράσπισή τους.
Τι θέλω να πω: οι 7-8 προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την ΕΥΠ που υστερούν σε ριζοσπαστισμό ως προς τη θέση του Αλέξη Τσίπρα: “...Εδώ που φτάσαμε δεν αρκεί να επιδιώκουμε μια απλή εναλλαγή στην εξουσία. Αυτό που απαιτείται είναι ένα σχέδιο ανάπτυξης και ανασύνταξης της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ένα σχέδιο θεσμικής επανεκκίνησης που θα αφορά όχι μόνο την ΕΥΠ...”, πρέπει να εμπλουτιστούν σε ριζοσπαστισμό ενσωματώνοντας την πρόταση του καθηγητού Συνταγματικού Δικαίου Ακρίτα Καϊδατζή: “...Και ο πιο καλοπροαίρετος αντιλαμβάνεται ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να καταργήσει την ΕΥΠ και να ιδρύσει νέα υπηρεσία πληροφοριών...”.
Με άλλα λόγια, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει το πολιτικό θάρρος να βάλει στο χέρι αυτόν τον συγκεκριμένο “αρμό της εξουσίας” δεν θα πρέπει να ποντάρει στην ύπαρξη κινήματος, που θα στηριχθεί και θα στηρίξει, για την προώθηση κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και μάλλον θα περιοριστεί στην κανονικότητα.
Η πολιτική απάθειά μας -γράφει ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΔΠΘ Θ. Γεωργίου (“ΕφΣυν” 12/12)- μπροστά στην κατάλυση του κράτους δικαίου είναι έκφραση της συνειδησιακής και ιδεολογικής ηττοπάθειάς μας η οποία οφείλεται στις κρίσεις που εδώ και μια δεκαετία βιώνει η ελληνική πολιτική κοινωνία και τις οποίες εκμεταλλεύεται ο Μητσοτάκης για να “αποφασίζει”.
Αφήνοντας τ' άλλα στην άκρη μου θύμισε το “Δόγμα του Σοκ” ένα από τα ελάχιστα βιβλία που μας βοηθούν να καταλάβουμε το παρόν καθώς η Ναόμι Κλάιν αποκάλυψε την εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στις ανακριτικές τεχνικές της CIA και στις εκβιαστικές τεχνικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον κόσμο.
“...Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες ο Μίλτον Φρίντμαν και οι πανταχού οπαδοί του τελειοποίησαν μια συγκεκριμένη στρατηγική: την αναμονή κάποιας μείζονος κρίσης προκειμένου να εκποιήσουν τμήματα της δημόσιας σφαίρας σε ιδιώτες ενόσου οι πολίτες ήταν ακόμη ζαλισμένοι από το σοκ και να μονιμοποιήσουν στη συνέχεια τις “μεταρρυθμίσεις”.
Σε ένα από τα πιο σημαντικά του δοκίμια ο Φρίντμαν διατύπωσε τη συνταγή που συνιστά τον πυρήνα της τακτικής του σημερινού καπιταλισμού και την οποία αποκαλώ “δόγμα του σοκ”.
Επισήμανε ότι “...μόνο μια κρίση -είτε είναι είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές.
Όταν ξεσπάει η κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες εώς ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο...”.
...Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο (και ιδρυτής της “Σχολής του Σικάγο”) ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση, η γρήγορη και αμετάκλητη επιβολή αλλαγών πριν η συγκλονισμένη κοινωνία διολισθήσει πάλι στην “τυραννία του στάτους κβο”...”.
Στην τυραννία του στάτους κβο, δηλαδή στην “κανονικότητα”, συνεχίζουν οι Ειδικοί Φρουροί, ως Τάγματα Εφόδου του Κούλη και του Επιτελικού Κράτους, να μας χτυπούν για να μας σακατέψουν, συνεχίζουν να μας βιάζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα, συνεχίζουν να στήνουν κατηγορητήρια, συνεχίζουν να μας σκοτώνουν εν ψυχρώ, ακόμη και όταν τους χαρτζιλικώνουμε αγοράζοντας προστασία.
