γράφει ο
Βύρων Β. Δημητριάδης
“...Στο παρελθόν ανήκουν... και οι πληγές που άνοιξαν στον κορμό της κοινωνίας μας αυτά τα 12 χρόνια: φανατισμοί, φωτιές, βία, αλλά και τραγικοί θάνατοι, όπως εκείνοι της Marfin.
Τυφλή αμφισβήτηση των θεσμών. Πάνω-κάτω πλατείες, όπου φύτρωσε το ψέμα δίπλα στο δηλητήριο της Χ.Α.
Για να ακολουθήσει, μετά, μια τετραετία δημαγωγίας που κόστισε 100 δισ και έσπρωξε τον τόπο στο χείλος του γκρεμού.
Χρειάστηκαν σκληρές μάχες κατά του λαϊκισμού για να παραμείνει η χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά...”!!! είπε ο Κούλης, ως τέτοιος που είναι, για το ατελές “τέλος της ενισχυμένης εποπτείας”, στοχεύοντας, ασφαλώς, την κοινή γνώμη εν όψει των “εξηγήσεων” που κλήθηκε να δώσει στη Βουλή για τις “νόμιμες υποκλοπές”.
Μέσω της κατάφορης παραποίησης της πραγματικότητας προσπάθησε να στηρίξει έναν καθαρό εκβιασμό υποστηρίζοντας περίπου: “Αυτοί οι άνθρωποι -οι λαϊκιστές- θέλουν να μας κάψουν ζωντανούς, θέλουν να μας σκοτώσουν κι εσάς αγαπητοί συμπολίτες μου σας πειράζει να μάθουμε κρυφά τις συζητήσεις τους;! Ε, όχι! Ε, όχι!..”.
Στη Βουλή συμπλήρωσε τον εκβιασμό στοχοποιώντας όλους, πλην ΝΔ, ως “πράκτορες της Τουρκίας”:
“...Εν μέσω αυτής της κρίσης έρχεστε και ζητάτε εκλογές για να οδηγήσετε τη χώρα στην αστάθεια, για να κάνετε το χατήρι αυτών οι οποίοι δεν θέλουν τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ στην κυβέρνηση και μας το έχουν πει και δημόσια (ως γνωστόν εννοεί τον Ερντογάν)...
Γνωρίζω καλά ότι υπάρχουν συμφέροντα τα οποία επιθυμούν αδύναμες κυβερνήσεις... Γνωρίζω... καλά και τις δυνάμεις εντός και εκτός Ελλάδος που ποτέ δεν άντεξαν τον δρόμο της Δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας τον οποίο σταθερά έχει επιλέξει η πατρίδα μας...”!!!
“Πολιτικό gaslighting”: Έτσι ονομάζεται στη διεθνή βιβλιογραφία η πολιτική παραπλάνησης που εφάρμοσε ο Τραμπ με τον Μπάνον. - γράφει ο Μ. Βογιατζόγλου στην “ΑΥΓΗ” 21/8.
Αυτή τη συνειδητή στρατηγική παραπλάνησης εφαρμόζει σταθερά και το καθεστώς Μητσοτάκη.
Υπάρχει ένα σταθερό μοτίβο στις αντιδράσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε κάθε κρίση που δημιουργεί ή ατιμετωπίζει και αποτελείται από 4 στάδια στρατηγικής επικοινωνίας:
Στάδιο 1ο: Άρνηση της πραγματικότητας.
Οι Πιερρακάκης και Γεραπετρίτης αρνήθηκαν την ύπαρξη παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ ή άλλα κέντρα.
Οι Μηταράκης και Θεοδωρικάκος αρνήθηκαν την ύπαρξη προσφύγων επί ελληνικού εδάφους στον Έβρο, αλλά και τον θάνατο του 5χρονου παιδιού.
Στο ζήτημα του κορωνοϊού οι αρμόδιοι (αλλά και αναρμόδιοι) υπουργοί επιμένουν ακόμη και σήμερα ότι τα πήγαμε “πάρα πολύ καλά” -μολονότι εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στην κορυφή των θανάτων ευρωπαϊκά.
Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης σε ό, τι κακό συμβαίνει είναι ότι στην εναλλακτική της “πραγματικότητα” ουδέποτε συνέβη.
Στάδιο 2ο: Αντιστροφή των ρόλων μεταξύ θύτη και θύματος.
...Όσοι διαμαρτύρονται για τις παρακολουθήσεις είναι σίγουρα πράκτορες του εχθρού. Το ίδιο ακριβώς και όσοι αγανάκτησαν με τα όσα συνέβησαν στον Έβρο. Οι θάνατοι από κορωνοϊό, πάλι, έφταιγαν οι ίδιοι...
Όταν λοιπόν είναι αδύνατο να υποστηριχθεί πως δεν συνέβησαν τα καταμαρτυρούμενα, τότε για τη δυσχερή του θέση ως υπεύθυνο χρίζεται το ίδιο το θύμα.
Στάδιο 3ο: Δημιουργία σύγχυσης ως προς το τι ακριβώς συνέβη και ποιος έπραξε τι.
...Θόρυβος και αντικρουόμενες πληροφορίες διασπείρονται χωρίς σταματημό προκειμένου η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να εμφανίζονται περίπου ως παρατηρητές φυσικών φαινομένων. Και, σε κάθε περίπτωση, παντελώς ανεύθυνοι για τις πράξεις και τις παραλείψεις της ελληνικής πολιτείας.
Στάδιο 4ο: Χαρακτηρισμός των αντιδράσεων ως υπερβολικών ή και ύποπτων.
...Σύμφωνα με τον ορισμό -Latif, “πρόκειται για μια πολιτική παραπλάνησης, η οποία στοχεύει στο να αποσταθεροποιήσει και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη” σε μείζονα ζητήματα δημοσίου συμφέροντος... Την επόμενη φορά που θα προσπαθήσουν να μας “βγάλουν τρελούς”, λοιπόν, για την όποια καταστροφή ή έγκλημα που θα βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, μην πιστέψετε ότι η αντίδραση της κυβέρνησης θα είναι ένδειξη πανικού ή αποσυντονισμού. Είναι συνειδητή στρατηγική παραπλάνησης.
Με το που ξεκίνησε το “Έπος της Κουλαμάρας” σημείωνα: “... τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών της 7/7/19 θα είναι μια εικόνα του βαθμού της αποδημοκρατικοποίησης της κοινωνίας των Ελλήνων...” (βλ: “ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ” στη θασιακή 9/7/19) χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπήρχε αλλά, κατά κάποιο τρόπο, σε σύγκριση με το αυθόρμητο, νεολαϊστικο κατά βάση, κίνημα που άρχισε να σκιρτά ίσως από το 2005, να καθιερώνεται με τα “Δεκεμβριανά” του 2008 και, κατόπιν, ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων των Πλατειών να στέλνει στην κυβέρνηση την πολιτική συνιστώσα της Κοινωνικής Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω ενός διαρκούς πραξικοπήματος που καθοδηγούσαν από κοινού η Κομισιόν, η ΕΚΤ κα το ΔΝΤ.
“...Η άφιξη του Τραμπ στον Λευκό Οίκο συνιστά μια άμεση πρόκληση -γράφει ο David Runciman στο βιβλίο του “Έτσι τελειώνει η Δημοκρατία;”-
Τι θα συνεπαγόταν μια αποτυχία της δημοκρατίας σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ;
...Μήπως, ενώ έχουμε το νου μας για τα γνώριμα σημάδια αποτυχίας, τα πράγματα στις δημοκρατίες μας πηγαίνουν στραβά με τρόπους που δεν μας περνούν από το μυαλό;
Πιθανόν να μας εκπλήξει η μορφή που θα πάρει η δημοκρατία καθώς τελειώνει, και μπορεί να κοιτάζουμε σε λάθος μέρος και να μην το προσέξουμε καν...
...Ο λαός της Ελλάδας έπεσε για ύπνο σε δημοκρατικό κράτος και ξύπνησε σε δικτατορικό στις 21 Απριλίου 1967... Όπως έχει αλλάξει η Ελλάδα και η πολιτική της κατάσταση ίσως έχουν αλλάξει και τα πραξικοπήματα.
Ο Έλληνας υπ. Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης πέρασε μεγάλο μέρος της θητείας του το 2015 ανησυχώντας για επικείμενο πραξικόπημα... ζούσε με τον τρόμο ότι ανά πάσα στιγμή οι Τράπεζες θα έβαζαν λουκέτο... ούτε τανκς ούτε συλλήψεις.
Το μόνο που χρειάζεται είναι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να πιαστεί όμηρος από δυνάμεις που απαιτούν λύτρα, στις οποίες δεν μπορεί να αντισταθεί. Είχε ήδη συμβεί σε γείτονα της Ελλάδας το 2013 (στην Κύπρο)...
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διέτρεξε η σύγχρονη Ελληνική δημοκρατία -συνεχίζει ο DR- παρουσιάστηκε στα τέλη του 2011 όταν ορκίστηκε νέος πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμας ο οποίος δεν είχε κατέβει ποτέ σε εκλογές.
Ο Παπαδήμας επεδίωξε να κυβερνήσει με ένα υπ. Συμβούλιο οικονομολόγων και άλλων ειδημόνων, για να μεταρρυθμίσει την ελληνική οικονομία σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ΕΚΤ και να κρατήσει τη χώρα στην ευρωζώνη...
Επρόκειτο για μια κατάληψη της εξουσίας από τεχνοκράτες...”.
Στη συνέχεια, στην ερώτηση: “Τι κάνει ένα πραξικόπημα πραγματικό;” δίνει τον λόγο στην αμερικανίδα Πολιτική Επιστήμονα Nancy Bermeo η οποία έχει προσδιορίσει 6 διαφορετικά είδη πραξικοπήματος, από τα οποία μόνο ένα περιλαμβάνει ένοπλη βία.
Από τα υπόλοιπα πέντε μας ενδιαφέρουν τα εξής δύο: “1. “Εκτελεστικά πραξικοπήματα”: Αυτοί που ήδη βρίσκονται στην εξουσία αναστέλλουν την ισχύ των δημοκρατικών θεσμών...
“Εκτελεστική Επέκταση”: Αυτοί που βρίσκονται ήδη στην εξουσία ροκανίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς χωρίς ποτέ να τους ανατρέψουν... προσποιούμενοι ότι τους σέβονται.
Αυτή η περίπτωση φαίνεται να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία του 21ου αιώνα... Το πρόβλημα είναι ότι δύσκολα τεκμηριώνεται...”.
Ευτυχώς για μας, ο Κούλης εκτός από νεοφιλελεύθερος-νεοναζιστής είναι και ηλίθιος (σύμφωνα με τους νόμους του Τσιπόλα) οπότε παρέχει απλόχερα όλα εκείνα τα τεκμήρια ώστε να μπορούμε να καταδείξουμε το “Επιτελικό Κράτος” ως το, ναζιστικού τύπου, “Δίκαιο Κράτος”.
Υ.Γ. “a priori δεν εξαιρείται κανείς” παρακολουθούνται όλοι, είπε ο νέος ΚΥΠατζής
