Γράφει ο,
Ευριπίδης Ταρασίδης
Είναι παντού στο διαδίκτυο. Ενημερωτικά και αθλητικά sites ασχολούνται μ’ αυτό.
Το twitter βοά. Το Facebook πετά κάθε τρεις και λίγο μπροστά σου μία «είδηση» απ’ το παιχνίδι. Οι γνωστοί, οι φίλοι, οι συγγενείς το βλέπουν. Οι δημοσιογράφοι ρωτούν πολιτικούς γι αυτό.
Είναι τελικά το Survivor μία ακόμα σαχλαμάρα ή είναι κάτι πιο σοβαρό; Κατ’ αρχάς να σημειώσω πως έβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία να δεί ένα επεισόδιο. Δεν άντεξα πάνω από μισή ώρα. Θα μου πείτε, γούστα είναι αυτά. Σίγουρα. Η σινεφιλική μου υπόσταση με ‘χει βοηθήσει να κρίνω σχετικά γρήγορα αν κάτι έχει ουσία να το συνεχίσω ή αν το μόνο που θα χάσω θα είναι ο χρόνος μου. Διαβάζοντας γι αυτό, και όντας ακροατής πολλών κουβεντών γύρω από αυτό, έχω σχηματίσει μία άποψη που ευελπιστώ ο αναγνώστης να την βρει τραβηγμένη. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε θα πρέπει να συνομολογηθεί ότι το Survivor είναι επικίνδυνο.
Τρεις είναι οι λόγοι που μου δημιουργεί απέχθεια.
Ο πρώτος είναι γενικός. Αφορά κάθε ριάλιτι παιχνίδι. Αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να «ζεις» έχοντας έναν κάμεραμαν, έναν μπούμαν, δυο τρεις ακόμα παρατρεχάμενους από Survivor – για ένα κομμάτι ψωμί πάνω σου. Η εισβολή του ματιού-παρατηρητή στη ζωή μας έχει αναλυθεί και μελετηθεί πριν πολλά χρόνια και ο μέσος αναγνώστης είναι εξοικειωμένος με το φαινόμενο. Φαίνεται πως ο μέσος τηλεθεατής ξεχνά το τι έφερε η εισβολή τέτοιων τηλεπαιχνιδιών στις πραγματικές ζωές των ανθρώπων, με κάμερες παντού, επιβολή μιας σειράς πραγμάτων οικειοποίησης του ιδιωτικού και απενοχοποίηση της δημόσιας παρακολούθησης. Αν πρόσθετα και το υπερβολικά βαρετό θέαματα δέκα ανθρώπων που μαγειρεύουν, τρώνε, χέζουν, μαλώνουν και ετοιμάζονται για τα αγωνίσματα, τότε η ελαφρότητα θα παιρνε τη μορφή της ξεφτίλας και το χαβαλέ θα γινόταν υπόδικος στα μέτρα μιας κοινωνίας που κοπιάζει να προοδεύσει.
Ο δεύτερος λόγος είναι τα πρότυπα ομορφιάς. Αφού είδαν πως ο κόσμος δεν πηγαίνει σινεμά, αφού οι ελληνικές σειρές πάνε κατά διαόλου, αφού ημίγυμνους βλέπουμε μόνο σε επανάληψη, είπαν να επενδύσουν στα σμιλευμένα κορμιά των επιβιούντων. Ξαναμπήκε στη ζωή μας ο άντρας-τούμπανο και η γυναίκα-θεά. Γιατί αν δεν έχεις πλάτες και κοιλιακούς, αν δε έχεις ζήσει τη ζωή σου μέσα στα γυμναστήρια, τα κομμωτήρια, τα δοκιμαστήρια και σε άλλα «τήρια», που πας; Πως βγαίνεις έξω; Κόσμος και κοσμάκις θέλει να γίνει τούμπανο και θεά. Τα πρότυπα είναι ο ματσό γκόμενος που τον έκτισε τον κοιλιακό πετραδάκι-πετραδάκι. Ασχέτως αν δεν μπορεί να πει σωστά μία πρόταση η οποία να βγάζει ταυτόχρονα και νόημα. Η κοπέλα με τον μεγάλο κώλο μοιάζει χοντρή και ο τύπος με τα παραπανίσια κιλά, λαπάς. Και μεις, οι απλοί τηλεθεατές με τις πίτσες και τις μπύρες, νιώθουμε πως μπήκε επιτέλους ο επόμενος μεγάλος μας στόχος: να γίνουμε Ηρακλήδες και Αμαζόνες. Διότι αν δεν γίνουμε, δεν θα επιβιώσουμε.
Και αυτός είναι ο τρίτος και τελευταίος λόγος που το Survivor είναι ένα σκουπίδι. Σου μαθαίνει την επιβίωση. Σου δείχνει πως για να επιβιώσεις, για ένα πιάτο φαί, για ένα κωλομπέργκερ, θα πρέπει να ματώσεις, θα πρέπει να νικήσεις τους αντιπάλους και να φας εις βάρος τους. Σε μία κοινωνία που έμαθε εκ νέου τα σισίτια, τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, την φτώχεια, την πείνα, πόσο γκλαμ είναι να βλέπεις Survivor; Πόσο άμοιρος ευθυνών είσαι όταν ενισχύεις τη λογική της επιβίωσης απέναντι στη ζωή; Γιατί, στην τελική, να πάνε σε ένα κωλονήσι 20 νοματαίοι και να πηδούν σκοινιά, να σκαρβαλώνουν τοίχους, να παίζουν μπάλα, να κυλιούνται, να χτυπιούνται, να βρίζονται και να λυποθυμούν, για να φάνε; Γιατί ο πολιτισμός μας εξισώνει τη βλακεία και την φτήνια με την διασκέδαση; Μήπως τελικά το Survivor δεν είναι και τόσο χαβαλέ όσο θα θέλαμε; Μήπως η εποχή μας κάνει τον τηλεθεατή συνυπεύθυνου του τι βλέπει και κατ’ επέκταση τον κάνει συνεργό στη διάλυση των κοινωνικών αξιών που κατακτήθηκαν και κατακτιούνται καθημερινά; Γ
ια ένα κομμάτι ψωμί; Δεν είναι κρίμα;
