Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ο Σοροπτιμιστικός Όμιλος Καβάλας δημοσιεύει το κείμενο της Γραμματέα του Ομίλου Ζωής Χατζηγεωργίου, το οποίο και φιλοξενήθηκε στο 4ο τεύχος του Περιοδικού "Νέο Υπόστεγο".
Οι Σοροπτιμίστριες τιμούν τους αγώνες των γυναικών και ελπίζουν σε έναν κόσμο πλήρους ισότητας και ίσων ευκαιριών.
Αιωνίως ανώνυμη.
Δεν έχουν όλα τα παραμύθια αίσιο τέλος. Δεν καταλήγουν όλα στο ¨ζήσαν αυτοί καλά¨. Σε κάποια οι ήρωες πεθαίνουν. Όπως συνέβη με μένα που η ιστορία μου ξεδιπλώνεται στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Η αφορμή ήταν ένα γλέντι ανδρών. Η αιτία ριζωμένη στις αντιλήψεις. Ο σύζυγός μου μεθυσμένος, άκουσε άλλου μεθυσμένου τα λόγια και με σκότωσε. Για λίγο νερό που πρόσφερα σε κάποιον που δίψαγε! Άλλοι είπαν γιατί απλώς του μίλησα! Δεν είχε σημασία. Η περιγραφή των ρούχων μου , έφτανε ως τεκμήριο ενοχής. Ήμουν γυναίκα και όμορφη , ύποπτη έτσι κι αλλιώς.
Έγκλημα δεν κατονομάστηκε. Απιστία ούτε καν αναφέρθηκε. Σε μια κοινωνία που με είχε για κτήμα του πατέρα και μετά του συζύγου αυτό τουλάχιστον θα δικαιολογούσε τον ¨γδικιωμό¨. Ο φόνος ούτως ή άλλως ατιμώρητος θα έμενε.
Τόσα χρόνια νεκρή, ακόμη με ταράζει αυτό το τραγούδι. Το τέλος του αφήνει μια λύπη, μια συμπάθεια σχεδόν για το φονιά μου.
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να το τραγουδούν. Τραγουδούν για το δολοφόνο που πικράθηκε γιατί αποστερήθηκε το τρόπαιό του! Αυτό που έκανε τους άλλους άντρες να τον ζηλεύουν! Για τύψεις ή μεταμέλεια ούτε λόγος!
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να το χορεύουν. Ακόμη και γυναίκες! πάνω στη γη που με σάπισε. Εμένα την καμία!
Δεν έχουν όλα τα παραμύθια αίσιο τέλος. Ούτε είναι όλα προϊόν μυθοπλασίας. Κάποια καταγράφουν την εποχή τους . Μα τα κρόσσια τους τυλίγονται στα χρόνια και φτάνουν ύπουλα ως τις μέρες μας.
Ακούστε παρακαλώ τα θύματα. Πρώτα οι αδελφές κι οι κόρες. Ακούστε εμένα που ούτε το όνομά μου δεν σώθηκε. Περιπλανιέμαι αδικαίωτη στην αιωνιότητα ως η γυναίκα του Μενούση...
(δελτίο Τύπου Σοροπτιμιστικού Ομίλου Καβάλας)
