γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Με αφορμή τη νεοναζιστική πολιτική εξαφάνισης του Κράτους, την αποποίηση ευθυνών και υποχρεώσεων και την παράδοση του λαού στους “προστάτες” επί πληρωμή -που μόνο ένας ξεφωνημένος νεοφιλελές πρωθυπουργός θα μπορούσε να αποφασίσει- έγραφα στο προηγούμενο σχόλιο “ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΠΟΙΗΣΗ” (Θασιακή 3/10):
“...Χρησιμοποιώντας όλες αυτές τις ανθρώπινες ζωές και τις ανθρώπινες περιουσίες, λες, σαν “μπασμό” ξεκίνησε να προσελκύει τους καρχαρίες, τις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες...
Όλα αυτά τα χρόνια που είναι κυβερνήτης φρόντιζε να τους ερεθίζει απαξιώνοντας συνεχώς ζωές, περιουσίες, πεδιάδες, δάση και βουνά ώστε να δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να επιτεθούν οι καρχαρίες...”.
Όταν έγραφα τα παραπάνω δεν είχα υπόψη μου ότι ο καρχαρίας είχε κάνει ήδη την εμφάνισή του αφήνοντας να φανεί μόνο το ραχιαίο πτερύγιο, έτσι, για να προκαλέσει την ανάλογη ένταση -σασπένς το έλεγε η γιαγιά μου η καλή... ξέρετε, αν και δεν είχε προλάβει να δει τη φοβερή και τρομερή ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ με την καταπληκτική μουσική του Τζον Γουίλιαμς.
“...Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση εστιάζει στο να δοθεί βιώσιμη λύση στη διαχείριση των ζημιών από φυσικές καταστροφές σύμφωνα με το παράδειγμα άλλων χωρών...”, δήλωσε η Γενική Διευθύντρια της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος (ΕΑΕΕ), Ελίνα Παπασπυροπούλου, τονίζοντας ότι “...Οι ελληνικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις διαθέτουν σχεδόν διπλάσια κεφάλαια από τα απαιτούμενα από τη νομοθεσία, με δείκτη φερεγγυότητας από τους υψηλότερους στην Ευρώπη, 184% σύμφωνα με την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος...”.
Και όλα αυτά τα ωραία την ίδια περίπου στιγμή που η δημοσιογράφος Ιωάννα Δρόσου αποκάλυπτε στην “ΕΠΟΧΗ” 23/9 τα εξής: “...Στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόζεται η υποχρεωτική ασφάλιση, εκατομμύρια ιδιοκτήτες κατοικιών αναμένουν τα ασφάλιστρά τους να εκτοξευτούν στα ύψη (+27%) μετά την επιδείνωση των κλιματικών καταστροφών, σύμφωνα με έρευνα του First Street Foundation, την ίδια στιγμή που αμερικανικοί κολοσσοί δεν ασφαλίζουν πλέον για φυσικές καταστροφές καθώς δεν δύνανται να καλύψουν το αυξανόμενο κόστος της ανοικοδόμησης έπειτα από καταστροφές.
Το σχέδιο αυτό (του κ. Μητσοτάκη(!)) έχει, δηλαδή, ήδη εφαρμοστεί και αποτύχει στις ΗΠΑ και αναζητείται λύση από το κράτος, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα εμφανίζεται ως “πρωτοπόρο”...”.
Για την ώρα μένουμε σε επιφυλακή με τους κοινωνικούς αισθητήρες να συλλέγουν πληροφορίες όπως, για παράδειγμα, το αληθειοφόρο συμβάν που δείχνει το “Επιτελικό Κράτος” να στέλνει τα “τάγματα εφόδου” του, τους Ειδικούς Φρουρούς, να αντιμετωπίσουν εκδήλωση διαμαρτυρίας των πλημμυροπαθών του Porto-κάμπος Θεσσαλίας -ενέργεια που προδιαθέτει ως προς τις προθέσεις του νεοφιλελέ “οικονομικού δολοφόνου” που κυβερνά τη χώρα, οι οποίες μάλλον δεν θα διαφέρουν από αυτές που επέδειξαν πολιτειακές και ομοσπονδιακές αρχές προς τη μαρτυρική Νέα Ορλεάνη όταν τη χτύπησε ο “Κατρίνα”.
Θα μου επιτρέψετε, όμως, να παραμείνω στο άρθρο της Ιωάννας Δρόσου γιατί θέλω να σχολιάσω ένα άλλο σημείο όπου μιλά για “κοινωνικό εκφυλισμό” που θεωρώ άδικο, αν και ζούμε την εποχή τους.
Γράφει συγκεκριμένα: “...Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται αυτό τον κοινωνικό εκφυλισμό, που η ίδια έθρεψε, και όχι μόνο θεσμοθετεί αντιεργατικούς και αντικοινωνικούς νόμους, που ενισχύουν την ανάγκη για προσωπική επιβίωση και σπάνε κοινωνικούς δεσμούς, αλλά και μαθαίνει την κοινωνία με τη στάση της να απαξιώνει και να μην δείχνει καθόλου σεβασμό σε όποιους (...) διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον...”.
Τα χαρακτηριστικά του “κοινωνικού εκφυλισμού” τα περιγράφει ως εξής: “...Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κάμψη μετά και από νόμους που πέρασε η ΝΔ την προηγούμενη τετραετία και με διατάξεις που πρόσθεσε τώρα, όπου οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι έχουν απωλέσει μεγάλο μέρος της διαπραγματευτικής τους δύναμης, απεργοί διώκονται ποινικά ή και τιμωρούνται με βαριά πρόστιμα, έχει θεσμοθετηθεί η απεργοσπασία, κλπ.
Οι απανωτές κρίσεις, η διαμόρφωση μιας κοινωνίας χαμηλών προσδοκιών, η υπερίσχυση του ατομικού “εγώ” από το συλλογικό “εμείς”, η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων και η απανθρωποποίηση, ακόμη και η απογοήτευση από την Αριστερά έχουν κάμψει το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως και την κοινωνία ολόκληρη...”.
Κατ' αρχή, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, δεν υπάρχει “συνδικαλιστικό κίνημα”, για έναν πολύ απλό λόγο: δεν υπάρχει εργατικό κίνημα.
Αυτό που υπάρχει, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, είναι μια κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία που όλα τα κόμματα χρησιμοποιούν ως ιμάντα μεταβίβασης προς τους εργαζομένους της “εργατικής πολιτικής”.
Τον πλήρη εκφυλισμό του συνδικαλισμού τον πέτυχε η Μεταπολίτευση, ως υβρίδιο μετα-φασιστικού (Τραβέρσο) κοινοβουλευτισμού ακολουθώντας κατά πόδας τους νεοφιλελεύθερους-νεοναζιστές: Στις ΗΠΑ ο Ρίγκαν το 1981 χρησιμοποιώντας το “βαθύ κράτος” ανάγκασε τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας να κατέβουν σε απεργία και στη συνέχεια τους οδήγησε με χειροπέδες στα δικαστήρια και στις φυλακές.
Το 1984 στην Αγγλία η Θάτσερ λειτουργώντας το ίδιο προβοκατόρικα με τον Ρίγκαν οδήγησε τους ανθρακωρύχους σε απεργία διαρκείας πριν τους διαλύσει κυριολεκτικά και ολοκληρωτικά.
Προς το τέλος της δεκαετίας του '80, εδώ στην Ελλάδα, υπήρξαν σκιρτήματα απαγκίστρωσης κάποιων απεργιακών κινητοποιήσεων από την κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία που όμως ξεσήκωσαν την οργή του κατεστημένου.
Ήταν τότε που ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης, ως γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, που συγκυβερνούσε με τη ΝΔ και το Πασοκ, είχε βγει στα ΜΜΕ και ζητούσε από τον λαό να “προγκίξει” τους απεργούς των ΟΤΑ.
Αργότερα, βέβαια, το Ιερατείο του Περισσού αφού κατασκεύασε το ΠΑΜΕ, στο οποίο τοποθέτησε ως οργανωτικό γραμματέα τον φορέα του αμερικανικού συνδικαλισμού α λα Χόφα στην Ελλάδα, το αφεντικό της Ομοσπονδίας των Εμφιαλωμένων, στη συνέχεια επιτέθηκε στη μαρξική “μισθοδουλεία” απαξιώνοντας το σύστημα της μισθωτής εργασίας και από τον κατεξοχήν μηχανισμό κλοπής της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενοι το μετέτρεψε σε “μορφή απασχόλησης στατιστικού ενδιαφέροντος (21ο Συνέδριο Γ' κείμενο Θ 2 και 5) αφού έβαλε το ποίμνιο να ψάχνει για κάποια “εκμεταλλευτική σχέση” (Α' κείμενο Θ 12) ολοκληρώνοντας τον εκφυλισμό του.
Επιτέλους, ο εκφυλισμός της κομματικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας καθόλου δεν σημαίνει πως έχει εκφυλιστεί και η κοινωνία των Ελλήνων - ιδιαίτερα εκείνο το κομμάτι που είναι ο φορέας της ελευθεριακής κουλτούρας των κοινών μας.
Στο άρθρο έχουμε στοιχεία εκφυλισμού του πολιτικού λεξιλογίου που οδηγούν σε παραπλανητικά συμπεράσματα που ενισχύουν -συνειδητά ή μη δεν έχει σημασία- την επιχειρούμενη αποπολιτικοποίηση ως μέσου απόκρυψης της μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία χρέους.
Εξάλλου, το “απολιτίκ”, σήμερα, είναι είδος εκφυλισμού -δείτε, για παράδειγμα, τις δηλώσεις περί “νίκης του φωτός” (εσωκομματικές εκλογές ΣΥΡΙΖΑ) και περί “λάμψης που σκίζει το σκοτάδι” (φεστιβάλ ΚΝΕ), των Κασσελάκη-Κουτσούμπα.
