γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Ξέρω πολύ καλά ότι η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας...”.
Τάδε έφη, ο Κούλης, ως νεοφιλελεύθερος-νεοναζιστής Πρωθυπουργός της χώρας, εκφράζοντας τη γραμμή Πορτοσάλτε, ως ορφανού που άφησαν πίσω τους οπισθοχωρώντας οι ναζί του Χίτλερ.
Αυτό που πράγματι ξέρει πολύ καλά ο Κούλης είναι ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν μπορεί να μην ξαναγίνει για τον πολύ απλό λόγο ότι συνεχίζει να γίνεται: εξακολουθεί να παράγει θύματα η θανατοπολιτική που εφαρμόζει πάνω στον λαό μας αυτός και το Επιτελικό του Κράτος -δείτε, για παράδειγμα, τους νεκρούς από Covid-19.
“...Όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται και η μακάβρια εικονογραφία που παράγεται “δημόσια”, με ρυθμό καταιγιστικών βολών πραγματικού πυροβόλου, αυτές τις βδομάδες για το “δυστύχημα στα Τέμπη”, για τον “αδόκητο θάνατο”, για το δράμα του θανάτου των νεκρών, για “τα παιδιά που χάθηκαν”, για τις κηδείες των νεκρών, για... για... Για τον Θάνατο -γράφει ο Τάκης Καφετζής, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στην “ΕφΣυν”13/3-
Αλλά κανείς δεν μιλάει για την Πολιτική του Θανάτου...
Τα παιδιά που “ξεχύνονται στους δρόμους” τούτες τις μέρες δεν φαίνεται να ακουμπάνε ανακουφιστικά -και μακάρια- πάνω στη “τύχη”, το “δυστύχημα”, το γυμνό “πένθος” που μπουκώνει μέχρι αηδίας τις τηλεοπτικές οθόνες -σαν ένα εύπεπτο μάθημα εσωτερίκευσης του θανάτου.
Τα παιδιά αυτά αναρτούν σημειωτικές γραφές στον πίνακα μιας άλλης πολιτικής, προσυπογράφουν στην ιδέα ότι δεν θα ήθελαν να είναι με το πλευρό του θανάτου, αλλά να πολεμάνε την Πολιτική του Θανάτου, την πολιτική που αρνείται το πρώτο και βασικότερο δικαίωμα κοντά τρεισήμισι αιώνων: το Δικαίωμα στη Ζωή.
Και αυτό το δικαίωμα πάει πολύ πιο μακριά από τους τόσους πολλούς “νεκρούς από τύχη” της Θανατοπολιτικής...”.
Πριν από την κυβερνητική ας δούμε την εταιρική θανατοπολιτική: Η ανακοίνωση της Hellenic Train (H.T.) έλεγε: “...Στο πλαίσιο της δεδομένης απόφασης της Διοίκησης της H.T να καταβάλλει προκαταβολές για την κάλυψη των άμεσων οικονομικών αναγκών των οικογενειών των θανόντων επιβατών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος της επιβατικής αμαξοστοιχίας IC 62 της 28/2/23 όσο και των τραυματιών-επιβατών του ιδίου δυστυχήματος και παρά το γεγονός ότι η εταιρεία δεν ευθύνεται για το ανωτέρω δυστύχημα...
Τέλος, σημειώνεται ότι παρά το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε οποιαδήποτε χρηματική παροχή εντούτοις η απόφαση της εταιρείας, των άνω προκαταβολών υπερβαίνει τις ελάχιστες υποχρεώσεις που προβλέπονται για τη σιδηροδρομική επιχείρηση από τον... ευρωπαϊκό κανονισμό... η εν λόγω προκαταβολή δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση αναγνώριση τυχόν ευθύνης της σιδηροδρομικής επιχείρησης...”.
Το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τα “παρά το γεγονός” και τα “εντούτοις” της εταιρείας και του Ευρωπαϊκού Κανονισμού 1371/2007 μας το αποκαλύπτει η αληθινή ιστορία του “Ford Pinto” στη δεκαετία του 1970:
Το “Φορντ Πίντο” είχε ένα σχεδιαστικό ελάττωμα στη δεξαμενή καυσίμων του που το καθιστούσε ευαίσθητο σε ανάφλεξη σε κάποιες περιπτώσεις ατυχημάτων. Όταν εντοπίστηκε το ελάττωμα, η εταιρεία έπρεπε να αποφασίσει αν τη συνέφερε οικονομικά να διορθώσει το ελάττωμα ή να πληρώσει το κόστος αποζημίωσης από τους τραυματισμούς και τους θανάτους που θα προκαλούσε.
Για να κάνει την ανάλυση κόστους-οφέλους, η εταιρεία Φορντ Μότορ έπρεπε να υπολογίσει την αξία της ανθρώπινης ζωής σε περίπτωση τέτοιων ατυχημάτων. Ο υπολογισμός αυτός έγινε κυρίως στη βάση της μελλοντικής απώλειας εισοδήματος που θα προέκυπτε σε περίπτωση θανάτου, η οποία το 1971 -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της εταιρείας- ανέρχονταν στις 200.000 δολάρια.
Το κόστος απόσυρσης όλων των “Φορντ Πίντο” από την αγορά και η αποκατάσταση του προβλήματος ανέρχονταν σε περίπου 11 δολάρια ανά αυτοκίνητο.
Τι έπρεπε να κάνει η Φορντ με βάση αυτούς τους υπολογισμούς;
Το κόστος επιδιόρθωσης θα της κόστιζε περίπου 137 εκατ δολάρια -11 δολάρια για καθένα από τα 12,5 εκατ οχήματα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους.
Το συνολικό “όφελος” της επισκευής για την εταιρεία επομένως θα ανέρχονταν σε μόνο 36 εκατ δολάρια περίπου (180 x 200.000 δολάρια).
Τα στελέχη της εταιρείας λοιπόν αποφάσισαν ότι, ακόμα κι αν το κόστος του δικαστικού διακανονισμού αυξανόταν σημαντικά, ήταν φθηνότερο να αποζημιώσουν τα θύματα παρά να πληρώσουν για την επισκευή και έτσι δεν αποκατέστησαν το ελάττωμα.
Τέτοιου είδους υπολογισμοί είναι απολύτως αποδεκτοί στο πλαίσιο της κερδοσκοπικής νεοφιλελεύθερης αγοράς.
Ο μόνος τρόπος να υπολογιστεί “ορθολογικά” ο λόγος κόστος-οφέλους σ' αυτή την περίπτωση είναι να δοθεί μια “αγοραία αξία” στην ανθρώπινη ζωή.
Αυτό υποτιμά την ανθρώπινη αξία όπως την υποτιμά η επιλογή ενός νεοφιλελέ-νεοναζί πρωθυπουργού να δοθεί έμφαση στην “ατομική ευθύνη” η οποία, βέβαια, μόνο τυχαία δεν είναι.
Η θανατοπολιτική του ελάχιστου κράτους και των μεμονομένων δρώντων (“δεν υπάρχουν κοινωνίες. Μόνο άτομα” έλεγε η Θάτσερ), οι λανθασμένες επιλογές ενός σταθμάρχη, ελάχιστα εκπαιδευμένου λόγω μείωσης κόστους, αποτελούν την άμεση αιτία.
Μια τέτοια διαπίστωση όμως -ανεξάρτητα οποιασδήποτε υπαιτιότητας- υποκρύπτει διάφορους άλλους παράγοντες.
Πιο συγκεκριμένα, δεν γίνεται λόγος για τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης ή καλύτερα της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας η οποία ασφαλώς και δεν είναι τεχνοκρατικό αλλά βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα.
“...Και ποια είναι η πολιτική λύση που αποφεύγει ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης; -γράφει ο Καθηγητής Φιλοσοφίας στο ΔΠΘ, Θ. Γεωργίου στην “ΕφΣυν” 9/3.
Είναι η κατάργηση του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού που στην “περίπτωση των Τεμπών” μας οδηγεί στις απαρχές του πολιτικού και κοινωνικού κόσμου στον οποίο ζούμε...
Η πολιτική λύση στο κοινωνικό-πολιτικό και ανθρώπινο πρόβλημα που δημιουργήθηκε στα Τέμπη είναι μία. Δεν υπάρχει άλλη.
Να γίνει μια “παύση”. Να σταματήσουν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών.
Είτε πρόκειται για το μεταφορικό έργο, είτε για την υγεία, είτε για την παιδεία.
Η ελληνική κοινωνία, όσο ακόμη αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτική κοινωνία εάν θα έχει ακόμη μέλλον, θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από το πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτή η υπερ-κοινωνική δομή του νεοφιλελευθερισμού έχει ως “πολιτικό κανόνα” της το εξής δόγμα: το καπιταλιστικό κέρδος είναι το τίμημα που πληρώνουμε όλοι μας για την ανθρώπινη ζωή...”.
Δόγμα που μοιάζει με τη “θυσία” για την οποία μίλησε ο Κούλης ως νεοναζί Πρωθυπουργός: από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η θυσία είναι ιεροτελεστία εξαγνισμού ατόμων ή ομάδων που, προσφέρονται έμψυχα ή άψυχα “θύματα” ως “δώρο” στους θεούς ή στον θεό, ευελπιστούν να τιμήσουν ή να εξευμενίσουν την εξουσία... των αγορών.
Μοιάζει να προσπαθεί να πείσει την κοινωνία των Ελλήνων πως για να μην πεθάνει η Hellenic Train, πρέπει να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι.
