γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Όλοι εδώ και μέρες βιώνουμε την αμείλικτη ανασφάλεια. Το γεγονός πως νιώθεις απολύτως απροστάτευτος και μόνος σε μια χώρα που ξεπουλήθηκε και καταρρέει…
Υπάρχει κάτι συντριπτικό στο δυστύχημα στα Τέμπη. Κάτι που ξεπερνάει τη λογική μας, αλλά ταυτόχρονα την περιέχει ολόκληρη. Και μαζί την οργή, τον θρήνο, τον αποτροπιασμό, τις ξεκάθαρες πολιτικές ευθύνες.
Ο αριθμός των θυμάτων, οι εικόνες της καταστροφής και κυρίως το παράλογο της όλης συνθήκης.
Το γεγονός πως όλο αυτό ήταν εύκολο να αποφευχθεί. Πως θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται να συμβεί…
Ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι μια διαδικασία αποφυγής του τυχαίου. Του ανθρώπινου λάθους, της ατυχίας, της κακής στιγμής.
Είναι ο πολιτισμός που δαμάζει τις πιθανότητες, ώστε να προχωρήσει μέσα από ασφαλή αποτελέσματα -γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης (“Η ΕΠΟΧΗ” 4/3).
Αυτό που είναι φυσικά εντυπωσιακό, αλλά σε καμιά περίπτωση πρωτόγνωρο, είναι η εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης.
Η συνειδητή απαξίωση που ευθύνεται για το ατύχημα. Η σπέκουλα πάνω στην επιτυχία και τη λειτουργικότητα των ιδιωτικοποιήσεων. Και κυρίως ο κυνισμός της διαχείρισης.
Μια κατασκευή που ταιριάζει περισσότερο σε ψυχρούς εκτελεστές παρά σε πρόσωπα του δημόσιου βίου.
Τα στημένα διαγγέλματα, τα εκβιασμένα συμπεράσματα, η επικοινωνιακή διαχείριση από το σύστημα του καθεστώτος και τη διάχυσή του μέσω των ΜΜΕ στη δημόσια σφαίρα.
Αν σταθείς λίγο έξω από τα συναισθήματα οργής σου, αν καταφέρεις να τα δεις όλα αυτά αποστασιοποιημένος, ένα πράγμα μόνο διακρίνεις:
Μίσος. Μίσος για τον άνθρωπο. Είναι το μίσος της απόλυτης εξουσίας προς αυτούς που εξουσιάζει.
Αυτοί που παρουσιάστηκαν ως οι ειδήμονες έναντι της “αδαούς κοινωνικής πλειοψηφίας”, που με το αφήγημα της “Αριστείας” έκαναν σημαία τους το “Δεν είμαστε όλοι ίδιοι”, εννοώντας ότι είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους, τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι “Όλοι είμαστε ίδιοι”, εννοώντας ότι δεν είναι χειρότεροι από τους προηγούμενους.
Πριν το δυστύχημα στα Τέμπη και πριν φτάσει στο “φταίμε όλοι” μέσω της “μεγάλης (με κεφαλαία γράμματα) ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ”, ο Κούλης – ως νεοφιλελές νεοναζί πρωθυπουργός - κορόιδευε την κοινωνία:
“...Την Τρίτη 28/2 το βραδάκι νωρίς, λίγες ώρες πριν από τη τραγωδία στα Τέμπη, -γράφει ο Δ. Κανελλόπουλος (“ΕφΣυν” 4/3) -, μας ήρθε Δελτίο Τύπου από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γ. Οικονόμου με το πρόγραμμα του πρωθυπουργού την επομένη.
Έγραφε σε κάποιο σημείο: “...Στις 12:00 ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επισκεφθεί το Κέντρο Τηλεδιοίκησης Σηματοδότησης Σιδηροδρομικού Δικτύου Β. Ελλάδος…”.
Οι δημοσιογράφοι δεν ήξεραν πού βρίσκεται αυτό το “Κέντρο…” ώστε να πάνε, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Όπως καταλαβαίνετε, οι άνθρωποι ετοίμαζαν προεκλογική φιέστα με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Μεταφορών σε ένα ανύπαρκτο κέντρο πουλώντας ψέματα για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, ψέματα φανταχτερά που θα έπαιζαν σε όλα τα κανάλια!
Ούτε ο Πρόεδρος των μηχανοδηγών Κώστας Γενηδούνιας γνώριζε πού βρίκεται αυτό το κέντρο σηματοδότησης!
Μόλις δύο ώρες πριν από το δυστύχημα έκανε ανάρτηση στο Facebook:
“...Μπορεί κάποιος να μας πει πού είναι και πού λειτουργεί η σηματοδότηση και τηλεδιοίκηση στη Β. Ελλάδα; Προς Δράμα δεν υπάρχει, μετά το Πλατύ προς Φλώρινα μονή γραμμή, ενώ προς Αθήνα όλα σβηστά μετά το τχ1 κόκκινο, σε λειτουργία η Σίνδος, η γραμμή προς Στρυμώνα ζούγκλα…”…”.
Τι θα έλεγε λοιπόν ο Κούλης στο ανύπαρκτο Κέντρο Τηλεδιοίκησης;
Θα έλεγε όσα λέει σήμερα, ότι τα τρένα δεν λειτουργούν και ο σταθμάρχης ή όλες οι κυβερνήσεις; θα ομολογούσε ότι τα τρένα είναι επικίνδυνα; Αυτό θα έλεγε;
Προφανώς όχι. Θα έλεγε ψέματα τα οποία θα πούλαγε σαν μεγάλες αλήθειες όπως, για παράδειγμα, αυτά που είπε σε προεκλογική συγκέντρωση στη Λάρισα στις 24/2: “...Από σχεδόν λαθρεπιβάτες στην Ευρωπαϊκή αμαξοστοιχία, η Ελλάδα ταξιδεύει πια στο πρώτο βαγόνι. Μας σέβονται…”!!1
Τα είπε αυτά την ώρα που η Κομισιόν, το “πρώτο βαγόνι”, τον Δεκέμβρη του 2022 είχε ήδη παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή η χώρα “δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της Οδηγίας για τη δημιουργία Ενιαίου Ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου (2012/34/ε.ε.)”.
Στην πράξη, τα πρώτα βαγόνια των τρένων ήταν μια άμορφη μάζα. Το είπαν δύο από τους φοιτητές που σώθηκαν από τη σφοδρή μετωπική σύγκρουση: “...Ευτυχώς για μας… βρισκόμασταν στα τελευταία βαγόνια…”.
Στις 20/2 ο υπουργός Μεταφορών Κ. Καραμανλής απάντησε στον ΣΥΡΙΖΑ που έθεσε θέμα ασφάλειας των σιδηροδρόμων, ως εξής: “...Μια υπεύθυνη πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών. Είναι ντροπή. Και ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφάλειας και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Είναι ντροπή. Όταν σας εξήγησα, και το ξαναλέω, ότι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν οι ΥΔΥ διασφαλιζούμε την ασφάλεια…”!!!
...Ο άνθρωπος αυτός – γράφει ο Γ. Σταματόπουλος (“ΕφΣυν” 11/3) -, στην κρίση του οποίου αφήσαμε τη τύχη μας όλοι οι ταξιδιώτες με τρένο, γνώριζε πολύ καλά ότι ουδεμία ασφάλεια υπήρχε στα τρένα και ότι αυτά ήσαν κινούμενες νεκροφόρες και παρ’ όλα αυτά έλεγε ανερυθρίαστα τρομερά ψεύδη προκειμένου να δείξει ότι ελέγχει τα πάντα – για να στερεώσει ο κακομοίρης τη θεσούλα του.
Άσε που, αδιαφορώντας προφανώς για το έγκλημά του, θέλει να είναι ξανά υποψήφιος. Άθλιος και επικίνδυνος…”.
Κι όμως! Ο Άδωνις έτρεξε στα κανάλια να δείξει την αλληλεγγύη του υποστηρίζοντας ότι: “...Είσαι ο υπουργός Μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις, ναι, έχουν πρόβλημα ασφάλειας τα τρένα; Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τρένα…”!!!
Μόνο ένας νεοφιλελές νεοναζιστής θεωρεί φυσιολογικό να αποκρύπτονται πληροφορίες υψίστης σημασίας για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των Ελλήνων, αρκεί να μη χάνει λεφτά μια ξένη εταιρεία και να μην έχει απώλειες σε εισπράξεις το Δημόσιο.
Θεωρεί ότι είναι λογικό να μπαίνουν επιβάτες χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και ας σκοτώνονται, πού και πού, οι ατυχέστεροι εξ αυτών.
Πρέπει να σύρουμε τον εαυτό μας πάνω από την αθλιότητα, ώστε να σταθούμε απέναντι στην αθλιότητα – υποστηρίζει ο Θ. Τσαλαπάτης.
Το έγκλημα των Τεμπών είναι πολύ μεγάλο ώστε να περιοριστεί στη βελτίωση μιας παραμέτρου, στους σιδηροδρόμους ή συνολικά στις μεταφορές.
Απαιτεί από εμάς να ορίσουμε εκ νέου τι μπορεί να διατυπωθεί ως αγαθό σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Ποια είναι αυτά τα αγαθά που η πολιτεία υποχρεούται να παρέχει πέρα από τη λογική του κέρδους και της ζημίας: η υγεία, η παιδεία, η κατοικία, οι μεταφορές, ο πολιτισμός πρέπει να οριστούν εκ νέου ως κοινωνικά αγαθά.
Ως στοιχεία και παράμετροι της καθημερινότητας που το κράτος οφείλει να παρέχει με δημοκρατικούς όρους στους πολίτες.
Να τα ορίσουμε με τρόπο απόλυτο και να κινηθούμε έμπρακτα προς τις κατευθύνσεις που ορίζουν αυτά.
Αλλιώς η χώρα δεν θα είναι τίποτα άλλο από ένα διαρκές ανθρώπινο ατύχημα που θα μετράει τους νεκρούς της εκθετικά.
Υπό αυτή την έννοια, τι θα λέγατε ν’ αρχίζαμε να σκεφτόμαστε, όχι “ρεαλιστικές ουτοπίες” (E.O. Wright), αλλά πάνω σε μια μετα- ουτοπική, πλέον, ελληνική “Γαλλική Επανάσταση”;
