γράφει ο
Γιώργος Καρανίκας
Στα 1983 ο συνθέτης Δήμος Μούτσης, κυκλοφορούσε ένα δίσκο με στίχους δικούς του και τίτλο «Ενέχυρο».
Στον δίσκο αυτόν έχει ένα τραγούδι, το «Γουόκμαν»! Εκεί λοιπόν υπάρχει ο στίχος:
«Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Κάτι ακούγεται εδώ κάτι ακούγεται εκεί
Που με παίρνει και με πάει και δε με βγάζει πουθενά
Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Όχι, όχι δε βρίσκω δε βρίσκω άλλες λέξεις
Έτσι ωραία να ζωγραφίζουν την πολυσύχναστη ερημιά»…
Τα λόγια του Μούτση είναι δυνατά και σε χτυπούν στο στομάχι ζωγραφίζοντας το 1983 αυτό που βιώνουμε σήμερα, μια «Σκοτεινή και παράξενη εποχή…».
Σκοτεινή γιατί η πληροφόρηση προέρχεται από μια μίξη πολιτικής επικοινωνίας και καθοδήγησης των γραφείων Τύπου.
Παράξενη γιατί όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία (για να μην το ανοίξουμε) είναι πρωτόγνωρα…
Πάμε στην σκοτεινιά της ενημέρωσης…
Για πρώτη φορά, παρουσιάζονται σε συνέριο για την δημοσιογραφία στην Αθήνα, δύο έρευνες πανελλαδικής εμβέλειας που διεξήγαγε η Μονάδα Ερευνών Κοινής Γνώμης & Αγοράς του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, για λογαριασμό του iMEdD και εντοπίζουν ενδιαφέροντα σημεία σχετικά με την άποψη του κοινού για τη δημοσιογραφία, αλλά και την άποψη των ίδιων των δημοσιογράφων για τη δημοσιογραφία.
Ενώ το 89,5% των πολιτών αποκρίνεται ότι η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία, το ίδιο το κοινό παράλληλα απαντά ότι δεν εμπιστεύεται τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με το ποσοστό δυσπιστίας απέναντί τους να φτάνει το 67,5% –συγκριτικά, πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο, μετά το ποσοστό δυσπιστίας απέναντι στα πολιτικά κόμματα, το οποίο ανέρχεται στο 77,5%.
Ταυτόχρονα, σύγκλιση κοινού και δημοσιογράφων φαίνεται να υπάρχει στο ζήτημα της λογοκρισίας καθώς το 83,5% των πολιτών θεωρεί ότι οι δημοσιογράφοι «λογοκρίνονται από τους προϊσταμένους τους» και η δημοσιογραφική κοινότητα το επιβεβαιώνει με μόλις τρεις ή τέσσερις στους δέκα δημοσιογράφους (ανάλογα με τα επιμέρους κίνητρα ή αιτίες των παρεμβάσεων) να δηλώνουν ότι δεν λογοκρίνονται «ποτέ» από ιεραρχικά ανώτερους.
Αυτά λέει ο κόσμος που ερωτάται από τους δημοσκόπους και δεν απέχει η αλήθεια πολύ από τα ευρήματα.
Με άλλα λόγια όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς η δημοσιογραφία περνάει μια φάση εσωστρέφειας και κούφιου αποτελέσματος εφόσον για να συντηρηθεί χρειάζεται ένα κοινό που θα αγοράζει το προϊόν της και δεν θα αναζητεί να το βρει στα σκουπίδια των σόσιαλ!
Αν οι εφημερίδες, το διαδίκτυο, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο είχαν πόρους από την χρήση των αναγνωστών, τηλεθεατών, ακροατών, τότε και η δημοσιογραφία που θα πουλούσε και θα ζούσε από το προϊόν που παρήγαγε θα ήταν διαφορετική.
Το τζάμπα έχει κι αυτό τα ολέθρια αποτελέσματά του…
Ποιος είναι εκείνος που θα βγάλει στο φως την σκοτεινή πλευρά της σελήνης και όλων αυτών που συμβαίνουν στους παράλληλες ή τεμνόμενους χώρους της ζωής μας;
Πάμε στο δεύτερο σκέλος του τίτλου μας, το παράξενο κλίμα!
Αλήθεια το καίριο ερώτημα που υπάρχει σήμερα είναι …που βαδίζουν τα πράγματα;
Από την μια η οικονομική κρίση, η πανδημία, οι πόλεμοι, η ενεργειακή ανέχεια, η ακρίβεια και η αόριστη διαδρομή του βιοπορισμού μας…
Βλέπουμε για παράδειγμα στην Ουκρανία έναν πολέμαρχο τον Ζελένσκι από την μια με μια κάμερα στο χέρι και από την άλλη τον βαρώνο Πούτιν με μια αυτοκρατορική εγωπάθεια όμοια του Λουδοβίκου της Αντουανέτας να προσπαθεί να επιβάλει την δική του αλήθεια στους ποταμούς των ψεμάτων του.
Και οι δύο απαράδεκτοι!
Στο θέμα της επισιτιστικής κρίσης, της ενεργειακής και της ακρίβειας. Ποιος μπορεί αλήθεια να πιστέψει ότι όλο αυτό δεν είναι παιχνίδι κερδοσκόπων;
Η πανδημία και τα εκατομμύρια των νεκρών μέσα στα νοσοκομεία από τον κορωνοϊό και χωρίς καμία εξήγηση.
Τι συνέβη αλήθεια στις ΜΕΘ στις διασωληνώσεις και γενικότερα πως πήγαν τα ρημάδια τα πρωτόκολλα που χρησιμοποίησαν γιατροί και νοσηλευτικά ιδρύματα;
Θα δώσει κάποιος απάντηση; Όχι φαντάζομαι!
Με ρωτούν και ζητούν απαντήσεις οι φίλοι μου, αλλά απάντηση δεν έχω…
Μόνο ένα στίχο από το τραγούδι του Μούτση σαν ενέχυρο για τα όσα δεν γνωρίζουμε:
«Κάτι ακούγεται εδώ κάτι ακούγεται εκεί που με παίρνει και με πάει και δε με βγάζει πουθενά…»!
