γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

“...Στο επίκεντρο όλων των δράσεών μας είναι ο πολίτης, όχι γενικά και αόριστα ο λαός, η λέξη που χρησιμοποιούν συχνά όσοι θέλουν να θολώσουν την κατεύθυνση των επιλογών τους, αλλά κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας, ως ξεχωριστές προσωπικότητες και πιο συγκεκριμένα η μεσαία τάξη και πρωτίστως οι πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας...”, τάδε έφη Κούλης.

 

Πράγματι, όλες οι δράσεις τους φέρνουν τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά της νεοφιλελεύθερης-νεοναζιστικής πολιτικής -ναι, πολιτικής, και ας μη ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε- που στοχεύουν “στον σταυρό” τους πολίτες της κοινωνίας των Ελλήνων ως “ξεχωριστές προσωπικότητες της μεσαίας τάξης”.

 

Όταν, για παράδειγμα, πολίτες πεθαίνουν σαν τις μύγες που ψεκάστηκαν με φλιτ (DDT) και οι “δράστες” διώχνουν γιατρούς-πολίτες και νοσηλευτές-πολίτες, όταν δεν ενισχύουν τα νοσοκομεία αλλά μοιράζουν 7 δισ ευρώ στα “δικά τους παιδιά”-πολίτες με απευθείας αναθέσεις, αυτές είναι, πράγματι, δραστικές πολιτικές.

 

Εάν, όμως, αντιμετωπίσεις τους πολύ περισσότερους από 30.000 νεκρούς-πολίτες ως “ξεχωριστές προσωπικότητες” θα διαπιστώσεις ότι τουλάχιστον οι μισοί νεκροί-πολίτες είναι αδικοχαμένοι.

 

Είναι οι αδικοχαμένοι εκείνοι που συνιστούν “παράπλευρες απώλειες” προς την επίτευξη του στόχου της “ανοσίας της αγέλης” -της συνύπαρξης, δηλαδή, μ' έναν ιό που του δίνεις χρόνο να μεταλλαχτεί προς φονικότερες μορφές.

 

Ίσως ετούτη η προοπτική είναι που δίνει νόημα στις προσλήψεις χιλιάδων παπάδων.

 

Κι επειδή όλες αυτές οι δράσεις οδηγούν στη διαμόρφωση της δυστοπικής πραγματικότητας του κοινοβουλευτικού νεοναζισμού, διαμορφώθηκε και η ανάγκη της πρόσληψης χιλιάδων Ειδικών φρουρών-πολιτών, οι “ξεχωριστές προσωπικότητες” με τις οποίες σχηματίζουν τα τάγματα εφόδου ενάντια στον εχθρό λαό.

 

Ο “λαός” που εκλέγει λαϊκιστές, που ποτέ δεν φταίει ο ίδιος αλλά που πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι.

 

Ενώ ο “πολίτης” είναι άλλο πράγμα, δεν έχει μέσα του τη διαρκή κλάψα. Ο “πολίτης” έχει πρόσωπο και ταυτότητα. Δεν είναι ούτε μάζα, ούτε όχλος.

 

Ο “πολίτης” ελέγχεται για τις ευθύνες που αναλαμβάνει σε κάθε επιλογή των εκλεγμένων αντιπροσώπων του.

 

Δεν προτιμούν την ανωνυμία του λαού για να είναι ελεύθεροι να κάνουν ό, τι γουστάρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

 

“...Στην καθημερινή μας ομιλία -γράφει ο Ψυχολόγος-Συμπεριφορικός Οικονομολόγος Daniel Kahneman στο βιβλίο του “Σκέψη, αργή και γρήγορη”- χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους λογικούς αν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε μαζί τους, αν οι πεποιθήσεις τους ταιριάζουν γενικώς με την πραγματικότητα και αν οι προτιμήσεις τους είναι σύμφωνες με τα ενδιαφέροντα και τις αξίες τους.

 

Η λέξη ορθολογικός αποδίδει μια εικόνα μεγαλύτερης περίσκεψης, περισσότερου υπολογισμού και λιγότερης συναισθηματικής έντασης.

 

Στην καθομιλουμένη, ένα ορθολογικό άτομο είναι σίγουρα λογικό.

 

Για τους οικονομολόγους -και τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς που υπηρετούν τις “αγορές”- όμως, το επίθετο ορθολογικός έχει μια εντελώς διαφορετική σημασία.

 

Ο μόνος έλεγχος ορθολογικότητας δεν επικεντρώνεται στο αν οι πεποιθήσεις και οι προτιμήσεις ενός ατόμου είναι λογικές, αλλά στο αν έχουν εσωτερική συνέπεια.

 

Ένα ορθολογικό άτομο μπορεί να πιστεύει στα φαντάσματα αν όλες οι υπόλοιπες πεποιθήσεις του είναι συνεπείς με την ύπαρξη φαντασμάτων.

 

Ορθολογικότητα σημαίνει λογική συνεκτικότητα...”.

 

Η “εσωτερική συνέπεια” και η “λογική συνεκτικότητα” παλαιών και νέων φασισμών έχουν ασφαλώς διαχρονικά χαρακτηριστικά ορατά σε μια πιο προσεκτική ματιά.

 

“...Η αποικιακή πολιτική οδήγησε σε μια σύγκρουση ανάμεσα στα χειροπιαστά υλικά συμφέροντα των αστών και τις συνθήκες ζωής του πρωτόγονου κομμουνισμού -γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο βιβλίο της “Η πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία”-.

 

...Θιγμένη η αστική τάξη στο πιο ευαίσθητο σημείο της, στα ταξικά της συμφέροντα (1848 και 1871) διαισθάνθηκε τον σκοτεινό δεσμό ανάμεσα στις παλιές κομμουνιστικές παραδόσεις που κυριαρχούσαν ακόμα στις αποικίες και προβάλλανε μιαν άγρια αντίσταση στο κυνήγι του κέρδους και στις προόδους για τον “εξευρωπαϊσμό” των ιθαγενών, και στο νέο ευαγγέλιο που έφερνε μαζί της η επαναστατική ορμή των προλεταριοποιημένων μαζών στις παλιές καπιταλιστικές χώρες...

 

Ιστορικοί του πολιτισμού... θεωρητικοί της πολιτικής οικονομίας... κοινωνιολόγοι... επαναλαμβάνουν χωρίς καμία κριτική, τη βλακώδη παραμόρφωση των γεγονότων από τους ιεραποστόλους.

 

Επαναλαμβάνουν τις διαστρεβλώσεις που έγιναν από τους κοντόφθαλμους ιεραποστόλους στον υπάρχοντα πρωτόγονο κομμουνισμό. Αυτή η διαστρέβλωση γίνεται π.χ όταν περιγράφουν την ιστορία της ιεραποστολής των ευαγγελιστών αδελφών στις χώρες των Ινδιάνων της Β. Αμερικής.

 

...Σε μια τέτοια Ινδιάνικη κοινωνία, στους κόλπους της οποίας κανείς δεν “μπορεί να αρνηθεί” στους άλλους τη μοιρασιά των προμηθειών τους, ο “αδελφός κήρυκας του ευαγγελίου” κατασκευάζει εκ των ενόντων αυθαίρετους χωρισμούς ανθρώπων σε “τεμπέληδες” και “δουλευταράδες”, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό πρότυπο...”.

 

Αφού πέτυχαν και διέσπασαν την πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία, στη συνέχεια προσπάθησαν -γενικά ανεπιτυχώς- να την ενώσουν στη βάση αυτή τη φορά, της νεοφιλελεύθερης πρακτικής των αγορών.

 

“...Η τελευταία φάση της ταξικής Κοινωνίας -γράφει ο Theodor W. Adorno στο δοκίμιο “Στοχασμοί για τη ταξική θεωρία”- κυριαρχείται από τα μονοπώλια.

 

Τείνει προς τον φασισμό, τη μορφή πολιτικής οργάνωσης που της αναλογεί.

 

Ενώ δικαιώνει τη διδασκαλία της ταξικής πάλης... αφήνει την ύπαρξη των εχθρικών τάξεων να περιέλθει σε λήθη.

 

Μια τέτοια λήθη βοηθά τα μονοπώλια σε μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι οι ιδεολογίες οι οποίες έχουν ήδη εξασθενίσει τόσο ώστε δεν μπορούν παρά να ομολογήσουν το ψεύδος τους, καταδεικνύοντας με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο την αδυναμία όσων τις πιστεύουν...

 

...Η διαβολική εικόνα της αρμονίας, η αορατότητα των τάξεων μέσα στην απολίθωση της σχέσης τους, κερδίζει πραγματική εξουσία πάνω στη συνείδηση...

 

Ο ισοπεδωτικός χαρακτήρας της μαζικής κοινωνίας, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από την απεγνωσμένη επιβολή της ταυτότητας πάνω στη διαφορά.

 

Απολύτως δέσμιες του συστήματος, οι μάζες πασχίζουν να παραγάγουν τη ταυτότητα μιμούμενες τους ακρωτηριασμένους κυρίαρχους, προκειμένου να κερδίσουν την ενδεχόμενη ελεημοσύνη τους, αν επιδώσουν βέβαια τα σχετικά διαπιστευτήρια...”.

 

Εάν ο Κούλης ως θατσερικός πιστεύει βαθύτατα πως δεν υπάρχουν κοινωνίες αλλά μόνο άτομα, τι μπορεί να σημαίνει η ανάδειξη της “ξεχωριστής προσωπικότητας του πολίτη της μεσαίας τάξης” πέρα από τον ορισμό της αρλούμπας.

 

Ο Τζορτζ Όργουελ κάποτε παρατήρησε πως οι ευφημισμοί είναι μέσα που χρησιμοποιούνται στην πολιτική, στον πόλεμο και στον επιχειρηματικό κόσμο, ώστε “...τα ψέματα να ακούγονται αληθινά και ο φόνος να φαίνεται συγχωρητέος...”.