γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Η Κοινωνία και η δική σας η γενιά πλήρωσε πολύ ακριβά τη φτηνή δημαγωγία... Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Μην επιτρέψετε ποτέ στην Ελλάδα να υποστεί ξανά έναν τέτοιο εξευτελισμό. Γι' αυτό και εσείς πρέπει να αντισταθείτε σε αυτό το νέο κύμα λαϊκισμού. Ένα κύμα το οποίο βλέπουμε ότι καλλιεργείται σε κάθε θέμα της επικαιρότητας: από την τραγωδία των Τεμπών και τον ΟΠΕΚΕΠΕ...”, είπε ο Μητσοτάκης, ως τέτοιος που είναι, στο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ επαναλαμβάνοντας περίπου τα ίδια λίγες μέρες αργότερα στον ΣΕΒ:
“...Η διατήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας, η οποία επετεύχθη με τόσο κόπο μετά την περιπέτεια της χρεοκοπίας. Αλλά παράλληλα και η διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας μετά την “καταιγίδα” της πολυετούς δημαγωγίας...
Δεν χρειάζεται νομίζω, ειδικά σε αυτό το κοινό, να σας θυμίσω τις περιπέτειες στις οποίες έβαλαν τον τόπο τα ψέματα των απλοϊκών λύσεων στα σύνθετα προβλήματα, η ασυδοσία των παροχών... σε μια οικονομία που ήταν στην “εντατική”.
Το ζήσαμε και έχουμε εθνικό χρέος να μην το ζήσουμε ποτέ ξανά... χωρίς υποταγή στα κελεύσματα του λαϊκισμού...”.
Έχουμε και λέμε: δημαγωγία και λαϊκισμός οδήγησαν τη χώρα σε εξευτελισμό, δηλαδή στην περιπέτεια της χρεοκοπίας.
Όμως, η περιπέτεια της χρεοκοπίας με την οικονομία στην εντατική είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου, του Μησοτάκη (πατρός), του Σημίτη και του Σαμαρά των οποίων οι κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) καταλήστεψαν τα δημόσια ταμεία, ρήμαξαν τον τόπο και οδήγησαν στον θάνατο πολλούς Έλληνες.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας χτυπά τον κώλο του κάτω όσο θέλει ο Μητσοτάκης (υιός).
“...Από το 2010 -γράφει ο καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Θεωρίας στο ΑΠΘ Αλέξανδρος Κιουπκιόλης στο βιβλίο του “Για τα Κοινά της Ελευθερίας” 2014- οι Έλληνες πολίτες, ως “homines sacri” βρέθηκαν διαρκώς αντιμέτωποι με την ισχύ ενός νόμου χωρίς νόμο. - Σε μια κατάσταση εξαίρεσης, τα άτομα μεταπίπτουν σε “homines sacri”, πρόσωπα απογυμνωμένα από πολιτικά δικαιώματα και εκτεθειμένα πλήρως στην αυθαίρετη διακριτική ευχέρεια της εξουσίας και σε ακραίες συνθήκες ζωής. Η εξουσία μεταλλάσσεται σε βιοεξουσία που ασκείται πάνω σε “γυμνή ζωή” (Αγκάμπεν)-
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι λειτουργεί στα πλαίσια του νόμου και περιέβαλλε τις αποφάσεις της με έναν νομικό μανδύα, αλλά ο νόμος στερούταν δημοκρατικής νομιμοποίησης και το περιεχόμενό του μεταβαλλόταν διαρκώς.
Η νομοθεσία άλλαζε συνέχεια και αυθαίρετα κατ' επιταγή των νέων Μνημονίων και των όλο και πιο αντιλαϊκών αιτημάτων της Τρόικας των ξένων δανειστών...
Το “Δόγμα του Σοκ” της Ναόμι Κλάιν προσφέρει στην πραγματικότητα μια γλαφυρή και ενδελεχή περιγραφή των τεχνικών, των λογικών και των στρατηγικών της ύστερης καπιταλιστικής βιοεξουσίας η οποία καθοδηγείται από τον νεοφιλελεύθερο φονταμενταλισμό και υπηρετεί τις χρηματαγορές.
Η ουσία αυτών των τεχνολογιών της εξουσίας έγκειται στην προσπάθεια να κλονιστούν βαθιά οι κοινωνίες ώστε να χάσουν τις συνήθειές τους και να απεμπολήσουν τα αιτήματά τους, να ξεριζωθούν οι αντιστάσεις και να δημιουργηθεί μια tabula rasa (άγραφος πίνακας) που θα επιτρέψει τη ριζική κοινωνική αναδιάρθρωση σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο όραμα της αχαλίνωτης εταιρικής ελευθερίας και των ελάχιστων κοινωνικών δαπανών...” -διαβάστε το.
Αλλά και ο Ιταλός Κοινωνιολόγος Φιλόσοφος Maurizio Lazzarato με το κλασικό πλέον “Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου” 2011 είναι εξίσου αποκαλυπτικός:
“...Σύμφωνα με τους New York Times, οι εκπρόσωποι των τραπεζών και των πιστωτών του ελληνικού χρέους μπήκαν στον πειρασμό να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων των Ανθρώπων: το ελληνικό κράτος, λένε, παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα, διότι “property rights are human rights” (τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι ανθρώπινα δικαιώματα). Ακόμη και η ύφεση και η κρίση στην Ελλάδα είναι ελάσσονα δεινά μπροστά στο ενδεχόμενο να μην τηρηθεί η υπόσχεση της εξόφλησης του χρέους.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προτείνει, με τον συνήθη θατσερικό κυνισμό, συνταγές οι οποίες όχι μόνο προκάλεσαν την κρίση, αλλά δεν μπορούν παρά να την επιδεινώσουν: μείωση των φόρων για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και περικοπή των κοινωνικών δαπανών για να γίνουν οι φτωχοί φτωχότεροι.
Οι πολιτικοί δεν είναι παρά λογιστές και “πληρεξούσιοι” του κεφαλαίου.
...Το χρέος παραπέμπει άμεσα σε μια πειθαρχία ζωής και σ' ένα στυλ ζωής που συνεπάγονται μια εργασία επί του “εαυτού”, μια μόνιμη διαπραγμάτευση καθενός με τον εαυτό του, μια συγκεκριμένη παραγωγή υποκειμενικότητας: αυτή του χρεωμένου ανθρώπου...
Έτσι, αναδιαμορφώνοντας την κυριαρχική, την πειθαρχική και την βιοπολιτική εξουσία, η οικονομία του χρέους εκπληρώνει ταυτόχρονα μια πολιτική, παραγωγική και διανεμητική λειτουργία...” -διαβάστε το.
Βέβαια, η ουσία του ζητήματος, για τον νεοναζί οικονομικό δολοφόνο, δεν βρίκεται κύρια στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας έτσι που να ταιριάζει με τον τρόπο που σκέφτονται τα συγκεκριμένα ακροατήρια (ΟΝΝΕΔ-ΣΕΒ).
Ας προσέξουμε τις δύο φράσεις: “...Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Μην επιτρέψετε ποτέ στην Ελλάδα να υποστεί ξανά...” και “...Το ζήσαμε και έχουμε εθνικό χρέος να μην το ζήσουμε ποτέ ξανά...”.
Τι νόημα μπορεί να έχουν τα “ποτέ ξανά” όταν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η χώρα θα ξαναοδηγηθεί στη χρεοκοπία εφόσον οι ιδιοκτήτες της συνεχίζουν να κατακλέβουν ελληνικούς και ευρωπαϊκούς δημόσιους πόρους;
Με το “ποτέ ξανά” προσπαθεί να ντοπάρει εθνικιστικά-ρατσιστικά τους φίλους ενάντια στον εχθρό, τον εσωτερικό, ασφαλώς, εχθρό.
Ιδού ο πραγματικός στόχος των βαθιά διχαστικών τοποθετήσεων του Πρωθυπουργού, ως Μητσοτάκης που είναι και που θέλει να το παίζει φυρερίσκος.
“...Η φιλοσοφία του Καρλ Σμιτ -γράφει ο Αλεξ. Κιουπκιόλης στο “Το Πολιτικό” του- για την πολιτική είναι μονόπλευρη πολεμική. Στη λογική της, η πολιτική ορίζεται ουσιωδώς από την πραγματική δυνατότητα της σύρραξης ανάμεσα σε φίλο και εχθρό.
Η πάντοτε παρούσα δυνατότητα του πολέμου συνιστά την απαραίτητη συνθήκη που κυβερνά την πολιτική συμπεριφορά.
“...Η πραγματική δυνατότητα της σύγκρουσης, η οποία πρέπει πάντα να είναι δεδομένη για να μπορεί να γίνει λόγος για πολιτική... Οι έννοιες Φίλος, Εχθρός και Σύγκρουση παίρνουν το πραγματικό τους νόημα διά της διαρκούς αναφοράς τους ιδίως στην πραγματική δυνατότητα της φυσικής εξόντωσης...”
...Με άλλα λόγια, το πολιτικό ταυτίζεται με την εχθρότητα και τη ζώσα δυνατότητα της σύρραξης.
Άλλες εκφάνσεις και τροπικότητες συλλογικής δράσης, όπως η διαπραγμάτευση, η συζήτηση και η συμφιλίωση, εξοβελίζονται από την επικράτειά του. Στην πολιτική του Σμιτ, είσαι μαζί μας ή εναντίον μας. Επιπλέον ή είσαι με αυτή την φιλοπόλεμη έννοια του πολιτικού ή ενάντια στο ίδιο το πολιτικό.
“...Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μονάχα αυτός ο ορισμός είναι σε θέση ν' ανταποκριθεί ικανοποιητικά στην έννοια της κυριαρχίας ως έννοια οριακή. Γιατί “οριακή έννοια” δεν σημαίνει έννοια συγκεχυμένη... παρά σημαίνει έννοια κινούμενη στην απώτερη σφαίρα...”.
Για τον Σμιτ ο φιλελευθερισμός αποτάσσεται το κράτος, τον πόλεμο και την πολιτική βία, προκρίνοντας... την οικονομία, τη βιομηχανία, την τεχνολογία και τον κοινοβουλευτισμό... προς τη διάλυση της κυρίαρχης εξουσίας...”.
Μια σύγκριση του φιλελευθερισμού με τον νεοφιλελευθερισμό -τον σύγχρονο ναζισμό- καθόλου δεν αναδεικνύει κάποια σύμπλευσή του με τη δημοκρατία που βάφτισε κοινοβουλευτισμό.
Αντίθετα, αναδεικνύονται τα ναζιστικά χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού στα πλαίσια του οποίου ο φυρερίσκος Μητσοτάκης στοχοποιεί τον εσωτερικό εχθρό.-
