γράφει ο
Βύρων Β. Δημητριάδης
“...Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι χώρος συνυφασμένος με την εθνική μνήμη. Μνημείο απόδοσης σεβασμού σε όσους θυσιάστηκαν υπέρ Πατρίδος και Έθνους…
Όπως ορθά ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο ιδεώδης τρόπος να εξετάσουμε το πώς θέλουμε να είναι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, είναι να το αποστειρώσουμε από τη τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, ως διαχρονικού συμβόλου των Εθνικών Αγώνων…” δήλωσε με στόμφο ο Νίκος Δένδιας ως υπ. Εθνικής Άμυνας.
Πριν απ’ όλα και προκειμένου να καταλάβουμε το τι πραγματικά συμβαίνει επιβάλλεται να σταθούμε στους δύο ξεχωριστούς όρους που χρησιμοποιεί ο υπ. Ε.Α “Πατρίδα” και “Έθνος”.
Όχι. Δεν πρόκειται να μπω σε “ξένα χωράφια” που ειδήμονες τα βρήκαν μπαστούνια.
Αλλά να, πώς να το πω, είναι που αισθάνομαι υποχρεωμένος από την ιδιότητα μου ως διαχρονικός και συλλογικός γονιός του Άγνωστου Στρατιώτη όπως, εξάλλου, και του γνωστού στρατιώτη.
Αισθάνομαι την ανάγκη στους όρους “Πατρίδα” και “Έθνος” που τόσο εκφυλιστικά χρησιμοποιούν οι πολιτικάντηδες να προσθέσω και τον όρο “Λαός” εφόσον οι στρατιώτες πάντα θα είναι παιδιά του Λαού -των Λαών που δεν πρόκειται να τα ξαναδώσουν ως κρέας που ανεβάζοντας την υπεραξία των κανονιών αυξάνουν και τα κέρδη των δολοφόνων μας.
Κάποιος – εθνικόφρονας ίσως- έμπλεος συνταγματικής/ιερής αγανάκτησης θα μπορούσε να αντιδράσει ως εξής: “καλά, δεν βλέπεις που το ίδιο το Σύνταγμα Άρθρο 1 παρ. 3 προβλέπει ότι “…Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα…”;
Και πώς ορίζει το Σύνταγμα; Ο Λαός εκφράζει τη βούλησή του εκλέγοντας ως αντιπροσώπους του τους βουλευτές, οι οποίοι όμως, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Συντάγματος “...Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος…” και όχι τον Λαό!
Όπως και να’ χει, και για να τελειώνουμε μ’ αυτό το θέμα, ο όρος “Έθνος” σήμερα, την εποχή των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, όχι απλά θα μπορούσε αλλά σίγουρα κρύβει έννοιες όπως “αίμα και χώμα”, “ιδιαίτερα DNA”, “βιβλικές επιούσιες φυλές” και άλλες οντότητες από την οργουελική “Φάρμα των ζώων” και τον ναζιστικό ρατσισμό.
Ο υπ. Εθνικής Άμυνας αναφέρθηκε στον “Πρόεδρο της Δημοκρατίας”, δηλαδή στον Πρόεδρο του “πολιτεύματος της Ελλάδας (που) είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία” κατά το Άρθρο 1 π.1 του Συντάγματος.
Όμως ο Κοινοβουλευτισμός είναι ένα σύστημα αντιπροσώπευσης κι ένα τέτοιο σύστημα δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία και ως έννοια και ως πρακτική εφαρμογή.
Αυτά τα Κοινοβουλευτικά πολιτεύματα ιδρύθηκαν μεταξύ 17ου, 18ου, 19ου αιώνα με αντιθέσεις προς τη Δημοκρατία.
Σε αυτά τα πολιτεύματα ο Έλληνας Φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης ασκεί καταλυτική κριτική και καταδεικνύει ότι στην ουσία είναι ολιγαρχίες, φιλελεύθερες ολιγαρχίες, διότι οι πολλοί, η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, δεν συμμετέχουν στην εξουσία, δεν συμμετέχουν στη θέσπιση των νόμων, στη λήψη των αποφάσεων, στη διαμόρφωση και την απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.
“...Η “αντιπροσώπευση” είναι και στη θεωρία και στην πράξη, αλλοτρίωση της κυριαρχίας. Η αλλοτρίωση εννοείται υπό την πολιτική έννοια του όρου: μεταβίβαση ιδιοκτησίας, μεταβίβαση δηλαδή, κυριαρχίας από τους “αντιπροσωπευόμενους” προς τους “αντιπροσώπους”: Από τη στιγμή κατά την οποία αμετάκλητα και για ορισμένο χρονικό διάστημα (4 χρόνια) αναθέτει κανείς την εξουσία σε ορισμένους ανθρώπους έχει μόνος του αλλοτριωθεί πολιτικά…”.
Ο Jean Jacques Rousseau έγραφε στο “Κοινωνικό Συμβόλαιο” για τον λαό της Αγγλίας (διότι εκεί μόνο υπήρχε κοινοβούλιο στην εποχή του) ότι αυτός πιστεύει ότι είναι ελεύθερος την ημέρα των εκλογών, αλλά στην πραγματικότητα τη στιγμή που γίνονται οι εκλογές ο λαός χάνει την ελευθερία του, διότι αναθέτει την εξουσία του στους αντιπροσώπους, αλλοτριώνονται πολιτικώς.
Η Αρχή Αντιπροσώπευσης είναι εντελώς ξένη με την ιδέα της δημοκρατίας και μεταξύ των δύο μορφών διακυβέρνησης δεν υπάρχει καμιά συμπληρωματικότητα.
Αντίθετα με όσα διακηρύσσει η φιλελεύθερη ιδεολογία, υπάρχει μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στην άμεση δημοκρατία και το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα. Η αντιπροσώπευση και τα κόμματα βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά, αναιρούν τη δημοκρατία -πραγματικότητα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Τώρα που ξεκαθαρίσαμε το τι μπορούν να σημαίνουν οι όροι “Έθνος” και “Δημοκρατία” (αντιπροσωπευτική), ας ρίξουμε μια ματιά στη γραμμή περί της “αποστείρωσης” του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη που πολύ μας θυμίζει τους ιατρικούς όρους που χρησιμοποιούσε στις ομιλίες του ο δικτάτορας Συνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, ο Παπαδόπουλος.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη γνωστή κίνηση που κάνουν τα ποντίκια όταν αντιλαμβάνονται πως το καράβι μπάζει νερό: Δένδιας και Τασούλας κατάλαβαν ότι ήρθε η ώρα να απαγκιστρωθούν από την κυβερνητική θανατοπολιτική των νεοφιλελεύθερων οικονομικών δολοφόνων παριστάνοντας τους φιλελεύθερους.
Και οι νεοφιλελεύθεροι; οι σημερινοί νεοναζί πολιτικοί απατεώνες; πώς εντοπίζονται αυτοί;
Μέσω της πολιτικής-πολεμικής αντιμετώπισης ενός εχθρού:
“...Αν πήγαινε κάποιος και έβαφε τα ονόματα των θυμάτων στο Μάτι στα σκαλιά των προπυλαίων αυτό θα ήταν βεβήλωση ενός ιερού χώρου, ναι ή όχι;…
...Και ξέρετε σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν -το έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την αίθουσα (Βουλή), αλλά φαίνεται ότι κάποιοι επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται – δεν υπάρχουν νεκροί που να ανήκουν σε μια παράταξη, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε περισσότερο, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε λιγότερο…
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ σε ειδικές περιπτώσεις… ναι, υπήρχε και ένα μνημείο στη μνήμη των νεκρών της “Marfin” το οποίο οι συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κατέστρεφαν κάθε τρεις και λίγο…”.
Την πολιτική ως συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα που περιγράφει αυτό το μέρος της ομιλίας του Πρωθυπουργού, ως Μητσοτάκης που είναι, στη Βουλή αποκάλυψε, κατά μία έννοια, η αξιόλογη Ιστορικός η Σία Αναγνωστοπούλου η βουλεύτρια της Νεάς Αριστεράς: “...Το 1974 αυτός ο λαός αποφάσισε ότι δεν υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις, ότι κανένας δεν υπόκειται, ο λαός δεν υπόκειται σε κάτι υπερβατικό που κάποιες δυνάμεις αποφασίζουν κάποια στιγμή να τον κανοναρχίσουν και να βάλουν τους κανόνες…”.
Ας προσέξουμε μια δεύτερη φορά το κομμάτι αυτό της ομιλίας του Μητσοτάκη που αντιστρέφει τη ρήση του φον Κλαούζεβιτς προσαρμόζοντάς τη στη λογική Σμιτ.
Κοιτάξτε πώς, απουσία του “Έθνους” και της “Δημοκρατίας”, συνδυάζεται η υπερβατικότητα του Ιερού που χρησιμοποιεί ο Φυρερίσκος στην προσπάθεια προς αναζήτηση εχθρού (δηλαδή πολιτικής) που στη συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύεται, εμμέσως πλην σαφώς, μέσω της αναγνώρισης των φίλων με αναφορά στο “Μάτι” -κι ενώ θα περίμενε κανείς να συνεχίσει με τη “Μάνδρα”, όπως το ξεκίνησε η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου η Αναστασία Παπαδοπούλου χωρίς αιδώ σε Συνέδριο του ΣΕΒ και συνέχισε ο Άδωνις και η Ντόρα – αλλά και στην “Marfin”. Ναι, στην “Marfin”!!!
Ο φίλος νεκρός, όμως, ως “Μάτι”, ως “Μάνδρα”, ως “Marfin” δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στοχοποιεί τον εχθρό νεκρό: τη μαζική δολοφονία των Τεμπών.
Παρ’ όλα αυτά, προς θεού, ή κάτι το ιερό, ή κάτι το υπερβατικό, μην πάει κανενός το μυαλό ότι γίνεται κάτι τέτοιο -θα πρόκειται για τοξικό μυαλό. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να αγνοηθεί ένα άλλοθι που κατασκευάστηκε με λεπτομερείς οδηγίες της προπαγάνδας του Γκέμπελς.
“...Και ξέρετε σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν -το έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την αίθουσα αλλά φαίνεται ότι κάποιοι επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται – δεν υπάρχουν νεκροί που να ανήκουν σε μια παράταξη, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε περισσότερο, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε λιγότερο…”, αλλά υπάρχουν και μάλιστα με μνημείο.
“...Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ σε ειδικές περιπτώσεις…”, αλλά αναφέρθηκε στην “Marfin” με ένα τραμπικό τρόπο α λα Τσάρλι Κερκ…
