γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

 

“...Η σύζυγός μου, οι κόρες μου κι Εγώ είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες για τη θερμή υποδοχή που μας επιφυλάξατε...”, είπε ο Κούλης στον Λ. Οίκο.

 

Ως τι τα είπε αυτά ο Κούλης;

 

“...Αφού διόρισε αξιοκρατικά τον γιο του στο γραφείο του Ισπανού αντιπροέδρου του ΕΛΚ (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) στο Ευρωκοινοβούλιο, πήρε τις κυρίες του στη συνάντηση με το προεδρικό ζεύγος στον Λ. Οίκο.

 

Θεωρεί ότι πρωταγωνιστεί στο σίριαλ “Δυναστεία”. Ρεκόρ οικογενειοκρατίας και προβολής. Αρρωστημένη κατάσταση...” έγραψε στο Τουίτερ ο Ευρωβουλευτής Γιώργος Κύρτσος συνειδητοποιώντας έστω και καθυστερημένα την “αρρωστημένη κατάσταση”.

 

Όμως στην εκδήλωση που έγινε στο Κογκρέσο για να τιμηθούν τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ο Κούλης μίλησε ως Πρωθυπουργός εκείνων των Ελλήνων που τον ψήφισαν -ας πρόσεχαν.

 

“...Πρόκειται για εμφάνιση ενός πολιτικού παγκοσμίου βεληνεκούς... βαθυστόχαστου πολιτικού διεθνούς ακτινοβολίας...”, δήλωσε αυθόρμητα ο Εκπρόσωπός του που φέρνει του Γκρούεζα.

 

Τα πράγματα έβαλε στη σωστή τους θέση ο “Αιρετικός” (“ΑΥΓΗ” 22/5): “...Ολόκληρο συνομιλητή εξωγήινου στον Υμηττό, να τον υποβιβάζετε σε “παγκοσμίου βεληνεκούς πολιτικό”, κύριε Οικονόμου μας; Τουλάχιστον διαγαλαξιακού...”.

 

Έμπλεος αυτοθαυμασμού και αυταρέσκειας ο Κούλης, ως τέτοιος που είναι, δήλωσε: “...Πρέπει να πω ότι στο δικό Μου κοινοβούλιο δεν με χειροκροτούν τόσο πολύ...”!!!

 

Τι πραγματικά συνέβη;

 

Μόνο αν επισκεφθεί κανείς τον επίσημο ιστότοπο της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων (history.house.gov) -γράφει η “ΕφΣυν” 23/5- θα διαπιστώσει ότι ... Η Κοινή Σύνοδος Βουλής και Γερουσίας είναι πράγματι μια ιδιαίτερη διαδικασία εφόσον τα δύο αντιπροσωπευτικά σώματα δεν συνεδριάζουν μαζί.

 

 

Αλλά, όπως αναφέρει ο επίσημος ιστότοπος, “αυτή η πρακτική κατέστη τυπικό μέρος των κρατικών επισκέψεων ξένων ηγετών στις ΗΠΑ μετά το 1945”...

 

 

Η επιλογή των περιπτώσεων που συγκαλείται αυτή η Κοινή Σύνοδος με ομιλητή ξένο ηγέτη “χρησιμοποιείται για ειδικές εκδηλώσεις μνήμης”...

 

 

Στην προκειμένη περίπτωση επρόκειτο για ετεροχρονισμένο εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση που γιορτάζεται από δεκαετίες στις ΗΠΑ...

Το γεγονός που προβλήθηκε ως πρωτοφανές δηλαδή το ότι χειροκρότησαν όλες οι πτέρυγες, είναι αυστηρά προσδιορισμένο από το πρωτόκολλο.

 

 

Εξάλλου, προκειμένου να συγκληθούν αυτές οι Κοινές Σύνοδοι προϋποτίθεται ομοφωνία των δύο σωμάτων.

 

 

Έτσι ακόμα και ο ενθουσιασμός του Έλληνα Πρωθυπουργού που έφτασε να δηλώσει δημόσια ότι χειροκροτήθηκε περισσότερο στο Κογκρέσο από όσο στην ελληνική Βουλή, μαρτυρά άγνοια αυτού του πρωτοκόλλου, το οποίο σαφώς προβλέπει ότι χειροκροτούν όλοι οι παριστάμενοι όρθιοι και μαζί μ' αυτούς και οι εκάστοτε δύο Πρόεδροι που κάθονται μαζί στην έδρα.

 

 

Το πιστοποιούν και τα δύο παραδείγματα που έχει αναρτήσει η “ΕφΣυν” στον ιστότοπό της από τις ομιλίες της Προέδρου της Λετονίας και του Προέδρου του Αφγανιστάν.

 

 

“...Να θυμίσω -γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης (DOC 22/5)- ότι τον Σεπτέμβριο του 2014 μετά την κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους, είχε κληθεί να μιλήσει στο Κογκρέσο ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο τον οποίο από το 2006 η Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο τον είχε χαρακτηρίσει ως ατιμασμένο ολιγάρχη που βαρύνεται από βασικές κατηγορίες διαφθοράς...”.

 

Τι είπε λοιπόν σ' αυτή την εκδήλωση ο Κούλης;

 

“...Δεν θα ανεχθούμε παραβιάσεις της κυριαρχίας μας και τις υπερπτήσεις πάνω από τα κατοικημένα νησιά, οι οποίες πρέπει να πάψουν άμεσα. Δεν μπορεί να υπερισχύει ο αναθεωρητισμός.

 

Σας ζητώ να λάβετε υπόψη σας τον κίνδυνο αστάθειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ όταν λαμβάνετε αποφάσεις για την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού στην περιοχή...”, είπε ο Κούλης για να του απαντήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ως εξής: “...Όπου υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με τα όρια του εναέριου χώρου μιας χώρας, ζητούμε συντονισμό και συζήτηση και όχι προκλητικές ενέργειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε θανατηφόρα ατυχήματα. Ως θέση αρχής, ενθαρρύνουμε όλα τα κράτη να επιλύσουν τα ζητήματα θαλάσσιας οριοθέτησης ειρηνικά και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο...”.

 

 

Στη συνέχεια υπενθυμίζει στο εκλεκτό ακροατήριο την ύπαρξη του “εσωτερικού εχθρού” των νεοφιλελεύθερων (νεοναζιστικών) κοινοβουλευτικών καθεστώτων: “...Οι δημοκρατίες μας απειλούνται από φωνές λαϊκιστών. Στην Ελλάδα πληρώσαμε το βαρύ τίμημα...”.

 

 

Θα ακυρώναμε τον λόγο για τον οποίο κατασκευάστηκε (made in USA) ο Κούλης εάν εκλαμβάναμε το παραπάνω ως αυτοκριτική χαρακίρι.

 

 

“...Το φάντασμα του λαϊκισμού -γράφει ο Διαμαντής (DOC 22/5)- συνιστά πλέον τη μόνιμη επωδό κάθε συστημικού πολιτικού λόγου: όποιος αμφισβητεί τις αποφάσεις της Κομισιόν και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της αποκαλείται λαϊκιστής, είτε δεξιός είτε αριστερός.

 

 

Διά αυτού του τρόπου, μέσω μιας ασαφούς ηθικής έννοιας, καταφέρνουν συχνά να τρομοκρατούν τους πολίτες...

 

 

Πρόκειται φυσικά για έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό της ευρωπαϊκής ελίτ η οποία βλέπει στον λαό τον μοναδικό της αντίπαλο.

 

 

Πίσω όμως από τον αντιλαϊκισμό κρύβεται απλώς το μίσος για τις μεσαίες και κατώτερες κοινωνικές τάξεις...

 

 

Αλλά τι είναι ο λαϊκισμός; ...Ο λαϊκισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφοσίωση των αντιπροσώπων στη λαϊκή εντολή. Ο πολιτικός είναι εντολοδόχος, δεν έχει δική του απεριόριστη εξουσία...

 

Για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους που προκύπτουν από την ιδιότυπη φύση του ελληνικού ιστορικού παραδείγματος, ο αντιλαϊκισμός δεν ήταν συνήθως τίποτε περισσότερο από προσπάθεια να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των μόνιμων δανειστών της Ελλάδας.

 

Η πραγματική σύγκρουση ήταν πάντα μεταξύ των παραδοσιακών λαϊκών στοιχείων και μιας μεταπρατικής τάξης τραπεζιτών και λόγιων που είχε συνδέσει τη θέση της με την κίνηση του χρήματος -κυρίως τα εξωτερικά και εσωτερικά δάνεια του ελληνικού δημοσίου...

 

 

(Σήμερα) τα εθνικά κράτη, η λαϊκή τους βάση και τα συντάγματά τους αποτελούν μέγιστο εμπόδιο για τον έλεγχο των εθνικών θεσμών από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και το διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα...”.

 

 

Τέλος, ο Κούλης επιχείρησε να αμερικανοποιήσει την παλαιά και τη νεώτερη Ιστορία μας: “...Η δημιουργία της Δημοκρατίας των ΗΠΑ δημιούργησε τη μεγαλύτερη επέκταση ελευθερίας και προόδου που έχει γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος... Μας δείξατε ότι η ελευθερία είναι ένα αγαθό για το οποίο αξίζει να πολεμήσουμε... Οι δικοί μας προπάτορες κοίταξαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για υποστήριξη.

 

Μίλησαν για τη δίψα ελευθερίας, ήθελαν να μιμηθούν εσάς. Ήθελαν να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών σας... Οι ηγέτες της Ελληνικής Επανάστασης άντλησαν έμπνευση από όσα επιτεύχθηκαν σε αυτήν εδώ τη χώρα... Όπως όλοι οι Έλληνες κάθε φορά που επισκέπτονται την Ουάσιγκτον νιώθω πως επιστρέφω σπίτι μου. Μια βόλτα γύρω από το μνημείο του Λίνκολν είναι σαν μια βόλτα γύρω από τον Παρθενώνα...”.

 

Κοιτάξτε τώρα. Τη συσχέτιση Μεσολογγίου-Μαριούπολης, ελεύθερων πολιορκημένων και παγιδευμένων ορφανών των ναζί του Χίτλερ (έτσι τους αποκαλούν οι δημοκράτες Ουκρανοί) θα την αναλύσουμε αλλού.

 

Εδώ προσπάθησα να προσδιορίσω το ενεργούμενο υποκείμενο του αληθειοφόρου συμβάντος αλλά η ολιστική -πρέπει να ομολογήσω- σκέψη “κολλά” στη γνωστή φράση: “Έπιασε τον Πάπα απο τα... καρύδια” η οποία -όπως γράφει ο Γεωργόπουλος (DOC 22/5): “...μπορεί να υποδηλώνει τον αλαζόνα, τον υπερόπτη και αυτόν που καμώνεται τον περισπούδαστο, όμως στην πράξη η δουλειά του Καμεράριου δεν ήταν άλλη παρά η -διά της ψηλαφήσεως των αχαμνών του Πάπα- πιστοποίηση της σερνικότητας του “αλάθητου”, για να μην επαναληφθεί ποτέ το ανήθικο φαινόμενο κι έγκλημα καθοσιώσεως, δηλαδή η ανάδειξη στον παπικό θρόνο κάποιας πάπισσας Ιωάννας ή Φρατζέσκας ή Παυλίνας ή όπως κι αν λέγεται...” -πάντα ολιστικά.

 

 

Υ.Γ. Η αναξιοπιστία και η ανεντιμότητα των πρωθυπουργικών δεσμεύσεων(;) του Κούλη έβγαλαν από τα ρούχα του τον Ερντογάν.