γράφει ο

Βύρων Δημητριάδης

 

“...Δεν συμφωνώ ότι είμαστε μπροστά σε έναν Ψυχρό Πόλεμο. Αν ίσχυε αυτό, δεν θα είχαμε τον θερμό πόλεμο στην Ουκρανία.

 

Βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι καινούργιο και αναζητούμε ακόμη τις λέξεις για να τον ονοματίσουμε. Και να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις...”, τόνισε ο Φρανσουά Εσμπούρ, ειδικός σύμβουλος στο Ίδρυμα Στρατηγικής Έρευνας στο Παρίσι και senior adviser της Ευρώπης για το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών στο Λονδίνο, αναπτύσσοντας την εκτίμηση ότι “...Το στρατηγικό διακύβευμα για τις ΗΠΑ συνίσταται στο ότι μία ήττα απέναντι στη Ρωσία στην Ουκρανία θα πλήξει την ικανότητά τους να διαχειριστούν την κινεζική πρόκληση στον Ινδο-Ειρηνικό.

 

Αυτό στρατηγικά είναι το πιο σημαντικό...” (“ΑΥΓΗ” 15/5).

 

Πράγματι, έτσι πρέπει να είναι. Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι που δεν γνωρίζεις ακόμη;

 

Κάτι που ίσως γνωρίζει αυτό εσένα και ενδεχομένως προλάβει αυτό να διαχειριστεί εσένα καταπώς το βολεύει πριν εσύ καταλάβεις περί τίνος πρόκειται.

 

Η σκέψη του Φρ. Εσμπούρ σου δημιουργεί την εντύπωση ότι γι' αυτό το “καινούργιο” η πλέον ακατάλληλη λέξη “για να τον ονοματίσουμε” είναι η λέξη-έννοια: πατριωτισμός.

 

Για τον εντοπισμό της συγκεκριμένης λέξης-έννοιας, είναι αλήθεια, βοήθησε τα μάλα ο καταιγισμός εντός της Βουλής όλων των παλιών τσιτάτων και ορισμών περί του τι είναι ή τι δεν είναι “πατριωτισμός” και ποιος είναι ή ποιος δεν είναι “πατριώτης”.

 

Ο Κούλης, μάλιστα, ως νεοφιλελεύθερος (νεοναζιστής) Πρωθυπουργός -σύμφωνα πάντα με τη γνώμη και γνώση της αφεντομουτσουνάρας μου- θεωρεί προδότες ή απάτριδες όσους δεν βρίσκονται με τη “σωστή πλευρά της Ιστορίας” και “είμαστε με τη συμμαχία της Δύσης, ερχόμαστε με τον Διαφωτισμό και συντασσόμαστε με την ελευθερία”!!!

 

Εντάξει. Ανοίγω παρένθεση: κάποια στιγμή θα μας απασχολήσει η “σχέση” του Κούλη με τον Διαφωτισμό με σημείο αναφοράς ασφαλώς τη σκέψη των Μαξ Χορκχάιμερ και Τεοντόρ Αντόρνο που ανέπτυξαν στο βιβλίο σταθμό της Σχολής της Φρανκφούρτης “Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ”. Κλείνω παρένθεση φέρνοντας στο νου μου εκείνο το επαναλαμβανόμενο: “γιατί γελάτε κύριοι”.

 

Ωστόσο παραμένει ανοιχτή η σχέση μεταξύ του παλιού ναζισμού του Εθνικοσοσιαλισμού με τον νεοναζισμό του νεοφιλελευθερισμού -σχέση που μάλλον θα βοηθήσει στον εντοπισμό εκείνων των λέξεων και εννοιών που θα χρησιμοποιηθούν να ονοματίσουμε ό, τι δεν καταλαβαίνουμε, όπως, για παράδειμγα τα αληθειοφόρα συμβάντα που έφεραν τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα σε θέση να “ξεβρακώσει” τον Κούλη στη Βουλή: “...κ. Μητσοτάκη όταν είναι να προστατεύσετε τους Έλληνες εφοπλιστές που συναλλάσσονται με τη Ρωσία στον τομέα της ενέργειας, τότε τα πράγματα αλλάζουν και το ουκρανικό δεν είναι θέμα ηθικής, αλλά θέμα εθνικών συμφερόντων και ξεχνάτε τότε ποια είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας...”.

 

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας αρνήθηκε ν' ακολουθήσει το παράδειγμα των Πρωθυπουργών Ισπανίας και Πορτογαλίας που πέτυχαν -εκβιάζοντας με βέτο την Κομισιόν- να βοηθήσουν πραγματικά τους λαούς τους απαλλάσσοντάς τους από τις εξοντωτικές αυξήσεις των τιμών της ενέργειας.

 

Αντί γι' αυτό ο Κούλης δήλωσε: “...Το τίμημα της ελευθερίας (της Ουκρανίας προφανώς) για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε (οι Έλληνες;) είναι πολύ υψηλό...”!

 

Η Κομισιόν -γράφει ο Κώστας Αργυρός (“ΕΠΟΧΗ” 14/5)-, σε μια πραγματικά “ιστορική” της απόφαση, ανακοίνωσε ότι δεν συντρέχει λόγος για εμπάργκο στη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου από ξένα τάνκερ και οι καρδιές των Ελλήνων -και όχι μόνο- εφοπλιστών πήγαν στην θέση τους.

 

Ο έλληνας Πρωθυπουργός που είχε “αγωνιστεί” για να αποτρέψει μια τέτοια απόφαση σε βάρος της... Ελλάδας δεν αποφάσισε πάντως να κάνει ένα ακόμα διάγγελμα για να πανηγυρίσει την επιτυχία του.

 

Ίσως τον φρέναρε το δημοσίευμα της συντηρητικής γερμανικής εφημερίδας “Die Welt”, η οποία το ίδιο πρωί σημείωνε την υποκρισία των ηγετών της Ε.Ε για το θέμα και με στοιχεία καταδείκνυε ότι η μερίδα του λέοντος από αυτά τα απολύτως επικερδή φορτία την έχουν έλληνες εφοπλιστές.

 

Λίγες ημέρες πριν, η πρόεδρος της Κομισιόν έδωσε οδηγία απαγόρευσης σε ευρωπαϊκά πλοία -αλλά και πλοία Ευρωπαίων πλοιοκτητών- της μεταφοράς πετρελαίου και συναφών προϊόντων από τη Ρωσία σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη.

 

Και ναι, η Ελλάδα -που έχει και τους περισσότερους πλοιοκτήτες να κάνουν ακριβώς αυτό!- κατάφερε, ύστερα από εντατικές πιέσεις μάλιστα -όπως γράφουν οι Financial Times- να απορριφθεί αυτή η απόφαση.

 

Οι Έλληνες εφοπλιστές, όπως, ας πούμε, ο Αλαφούζος ή ο Βαρδινογιάννης ή ο Μαρινάκης κ.α έχουν στην κατοχή τους το 26% των πετρελαιοφόρων παγκοσμίως, βάσει χωρητικότητας.

 

Οπότε καταλαβαίνουμε τι θα σήμαινε γι' αυτούς μια τέτοια απαγόρευση.

 

“...Ενώ πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί έμποροι, εταιρείες πετρελαίου και ναυτιλιακές εταιρείες έχουν διακόψει κάθε επαφή, οι Έλληνες πλοιοκτήτες συνεχίζουν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στη Ρωσία...”, γράφει η “Die Welt” υποστηρίζοντας ότι χάνεται μια ευκαιρία να πιεστεί περαιτέρω η Μόσχα ώστε να διακόψει τον πόλεμο που διεξάγει στην Ουκρανία, μιας και εξαιτίας των εφοπλιστών που σπάνε το “εμπάργκο” δεν θα αποστερηθεί πολύτιμα έσοδα για τη συνέχιση της εκστρατείας της.

 

Δια χειλέων Μητσοτάκη -γράφει ο Στάθης Σχοινάς (“ΑΥΓΗ” 15/5)- η Ε.Ε χαρακτηρίστηκε “αργοκίνητο υπερωκεάνιο” ως προς τη λήψη απόφασης για ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης της εκρηκτικής ανόδου των τιμών του ρεύματος και των καυσίμων.

 

Στην περίπτωση όμως της εξαίρεσης των ελλήνων εφοπλιστών από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, έγινε “κρις κραφτ”.

 

Επιπλέον, ο Μάριο Ντράγκι ο διορισμένος “τεχνοκράτης” Πρωθυπουργός της Ιταλίας πρώην Διοικητής της ΕΚΤ και πρώην στέλεχος της Goldman Sachs δεν έχασε την ευκαιρία να “δώσει” τους ομολογουμένως διπρόσωπους εταίρους του “...Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από τους εισαγωγείς φυσικού αερίου έχουν ήδη ανοίξει τους λογαριασμούς τους σε ρούβλια στη Gazprom...” συμπληρώνοντας ότι ακόμα και ο μεγαλύτερος εισαγωγέας φυσικού αερίου στη Γερμανία έχει ήδη πληρώσει σε ρούβλια.

 

Μερικές ημέρες μετά και η ιταλική Eni άνοιξε λογαριασμό σε ρούβλια στη ρωσική Gazprom Bank.

 

Σήμερα, δηλαδή, σ' Ευρώπη και Αμερική, στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας” της “συμμαχίας της Δύσης” οι εκλεγμένες και μη κυβερνήσεις επιδεικνύουν έτσι στυγνά την έμμισθη σχέση τους με τη νεοφιλελεύθερη-νεοναζιστική “αγορά” - “σχέση” που εκ των πραγμάτων έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με τη Δημοκρατία στην πιο απλή και πιο πρωτόλεια μορφή της, την κοινοβουλευτική.

 

Σε αυτό το πλαίσιο που οριοθετεί η “αγορά” η χρησιμοποίηση της λέξης-έννοιας “πατριωτισμός” ξεκαθαρίζει και διευκρινίζει κάθε απροσδιοριστία.

 

Ο “πατριωτισμός” του Εθνικοσοσιαλιστικού Ναζισμού είχε να κάνει με το “αίμα” της φυλής που ήταν ανακατεμένο με το “χώμα” της χώρας που κατοικούσε η Άρια Φυλή.

 

Ο “πατριωτισμός” του νεοφιλελευθερισμού είναι ο πατριωτισμός της “αγοράς” όπου κατοικοεδρεύει ένας πολύ συγκεκριμένος “πατριώτης”: ο homo economicus (βλ: “Η επίγνωση της ανωμαλίας” στη “θασιακή” 3/5).

 

Έτσι εξηγείται και ο διπλός “πατριωτισμός” των εφοπλιστών/καναλαρχών όπως των Αλαφούζων, Μαρινάκηδων κ.α.

 

Και όσο για την πολιτική συνιστώσα της “αγοράς” το πράγμα μιλά από μόνο του: ένας ακόμη αμερικανοποιημένος πρωθυπουργός της Ελλάδας προσπάθησε (στο Κογκρέσο) να αμερικανοποιήσει και την Ιστορία της χώρας μας.

 

Η “ανάδειξη” του Αριστοτέλη ως μαθητού της Σχολής του Σικάγο και του Milton Friedman έγινε ταυτόχρονα με τη συσχέτιση των ελεύθερων πολιορκημένων του Μεσολογγίου με τα παγιδευμένα ορφανά των ναζί του Χίτλερ στη Μαριούπολη.