γράφει ο

Βύρων Β. Δημητριάδης

 

“...Ήταν αναμενόμενο ότι η Ουκρανία θα επιχειρούσε κάτι προς τη Μολδαβία και την Υπερδνειστερία μετά την άρνηση της Γεωργίας να ανοίξει πολεμικό μέτωπο στα σύνορά της με τη Ρωσία ώστε να διασπαστούν οι στρατιωτικές δυνάμεις των Ρώσων.

 

Ναι, η πληροφορία είναι έγκυρη... και άρα τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα για τη Διεθνή Ασφάλεια...” είπε ο στρατιωτικός αναλυτής Σάββας Καλεντερίδης (γνωστός ως πράκτορας της ΕΥΠ(;) που πήρε μέρος στην παράδοση στους Τούρκους του Κούρδου αγωνιστή Οτσαλάν από την ελληνική κυβέρνηση) σε πρωινή εκπομπή του OPEN την Πέμπτη 28/4 -αποκάλυψη(;) που όμως μάλλον δεν αναπαράχθηκε από τον Τύπο.

 

Η ζυγαριά “κάθισε” στην πλευρά του αληθειοφόρου συμβάντος που έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα έγραψε το 1997 στο θρυλικό βιβλίο του “Η Μεγάλη Σκακιέρα” ο Zbigniew Brzezinski : “...Πράγματι, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, εμφανίστηκε ένας άτυπος συνασπισμός, τον οποίο καθοδηγούσε αθόρυβα η Ουκρανία και ο οποίος περιελάμβανε το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Αζερμπαϊτζάν και μερικές φορές, επίσης, το Καζακστάν, τη Γεωργία και τη Μολδαβία, συνασπισμός που εμπόδισε τις προσπάθειες της Ρωσίας να χρησιμοποιήσει την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών ως εργαλείο πολιτικής ολοκλήρωσης... (σελ.198)...”.

 

Ελάχιστο που όμως δείχνει ότι οι Αμερικανοί μέσω της Ουκρανίας προσπάθησαν και σ' ένα μεγάλο βαθμό πέτυχαν, να ελέγξουν τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

 

Στη συνέχεια θα φανεί και η “πρόβλεψη” του Ζ.Β για την εισβολή και τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας και ο μονόδρομος για να αποφευχθεί αυτός διά της ισότιμης ένταξης της Ρωσίας -αλλά και της Ουκρανίας- στην Ε.Ε.

 

Μια ισότιμη ένταξη για την οποία έγραψε ο Νίκος Κοτζιάς: “...Ήταν μεγάλο λάθος που μετά το 1989 δεν διαμορφώθηκε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη με τη συμφωνία όλων των πλευρών.

 

Οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου δεν κατανόησαν τη σημασία του να συμπεριλάβουν τη Ρωσία στις όποιες λύσεις αντί να επιδιώκουν να τη θέσουν στο περιθώριο...”.

 

Όμως μια τέτοια “αρχιτεκτονική” θα έφερνε κοντά Γερμανία-Ρωσία: “...Στις αρχές του 20ου αιώνα ο θεωρητικός της γεωπολιτικής Χάρολντ Μακίντερ προειδοποίησε ότι μια στρατηγική σύγκλισης Γερμανίας-Ρωσίας θα δημιουργούσε μια θανάσιμη απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία των αγγλοσαξονικών δυνάμεων, δηλαδή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.

 

Με άλλα λόγια -συνεχίζει ο Γ. Καπόπουλος (“ΕφΣυν” 14/4)-, μια ευρασιατική σύγκλιση γύρω από έναν δυνητικό άξονα Μόσχας-Βερολίνου προβάλλει στα μάτια των ΗΠΑ πολύ πιο επικίνδυνη για την ηγεμονική της πρωτοκαθεδρία από ό, τι μια ευρασιατική σύγκλιση Μόσχας-Πεκίνου...”.

 

Έτσι εξηγείται και ο κουτσαβάκικος τρόπος με τον οποίο ο αχυράνθρωπος Ζελένσκι αντιμετώπισε τον Πρόεδρο της Γερμανίας αλλά και τον Καγκελάριο οι οποίοι, παρά τις γελοιότητές τους, ακολουθούσαν τη “γραμμή” Μέρκελ που σήμερα φαντάζει Δημοκρατική (δεν το πιστεύω ότι έφτασα να γράψω κάτι τέτοιο).

 

Τα πράγματα, βέβαια, έβαλε στη θέση τους η γερμανίδα υπ. Άμυνας Κρ. Λάμπρεχτ: “...η Ρωσία του Πούτιν έχει αποχωρήσει από τον κύκλο των πολιτισμένων εθνών...”!!!

 

Μοιάζει με ειρωνεία της Ιστορίας -γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου (“ΕφΣυν” 28/4)- η εκπρόσωπος μιας χώρας... που προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους και χρεώθηκε το Ολοκαύτωμα να κατηγορεί μια άλλη για έξοδο “από τον κύκλο των πολιτισμένων εθνών”.

 

Αυτό μυρίζει από μακριά ναζιστική και ρατσιστική αντίληψη περί “υπανθρώπων (untermenschen/subhumans) Σλάβων” οι οποίοι έπρεπε να εξανδραποδιστούν.

 

“...Η Ευρασία -γράφει ο Zbigniew Brzezinski- είναι η σκακιέρα στην οποία συνεχίζει να παίζεται ο αγώνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία και αυτός ο αγώνας συνυπάγεται τη γεωστρατηγική, δηλαδή τη στρατηγική διαχείριση γεωπολιτικών συμφερόντων...

 

Η Ουκρανία, νέος και σημαντικός χώρος στην ευρασιατική σκακιέρα, είναι γεωπολιτικός άξονας, επειδή η ίδια η ύπαρξή της ως ανεξάρτητης χώρας βοηθά τον μετασχηματισμό της Ρωσίας.

 

Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία.

 

Χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία μπορεί να συνεχίσει να παλεύει για αυτοκρατορική θέση, αλλά τότε θα γινόταν κυρίως ασιατικό αυτοκρατορικό κράτος το οποίο θα σύροταν πολύ πιθανό σε συγκρούσεις που θα το αποδυνάμωναν...

 

Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας... η Ρωσία θα ανακτήσει αυτόματα τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος, που θα ενώνει την Ευρώπη και την Ασία...

 

...Επιπλέον, με δεδομένη τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων στη Ρωσία και τα εκρηκτικά ποσοστά γεννήσεων στους Κεντροασιάτες, οποιαδήποτε νέα ευρασιατική αυτοκρατορία, θα γινόταν αναπόφευκτα λιγότερο ευρωπαϊκή και περισσότερο ασιατική κάθε χρόνο που θα περνούσε...

 

Αυτοκρατορία χωρίς την Ουκρανία θα σήμαινε τελικά ότι η Ρωσία θα “ασιατοποιούνταν” περισσότερο και θα απομακρυνόταν περισσότερο από την Ευρώπη...”

 

Στο κεφάλαιο: “Το Δίλημμα της Μοναδικής Εναλλακτικής Λύσης” γράφει: “...Η μοναδική πραγματική γεωστρατηγική επιλογή -η επιλογή που θα μπορούσε να δώσει στη Ρωσία ρεαλιστικό διεθνή ρόλο και επίσης να μεγιστοποιήσει τη δυνατότητά της να μετασχηματιστεί και να εκσυγχρονιστεί κοινωνικά- είναι η Ευρώπη...”

 

Τι;!; Ο τεράστιος Ζ.Β δεν παίρνει υπόψη του τις προειδοποιήσεις του, επίσης τεραστίου, Χάρολντ Μακίντερ; Μπρρριτς:

 

“...Και όχι οποιαδήποτε Ευρώπη, αλλά η διατλαντική Ευρώπη της διευρυνόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης και του διευρυνόμενου ΝΑΤΟ... -συνεχίζει ο Ζ.Β.-

 

Ταυτοχρόνως, είναι εξίσου σημαντικό για τη Δύση, ιδιαίτερα για την Αμερική, να ακολουθήσει πολιτικές που να διαιωνίζουν για τη Ρωσία τον αναγκαστικό χαρακτήρα της μοναδικής εναλλακτικής λύσης...

 

Επομένως, η υποστήριξη των νέων μετασοβιετικών κρατών... πρέπει να είναι συστατικό στοιχείο μιας πολιτικής που αποβλέπει να προτρέψει τη Ρωσία να ακολουθήσει χωρίς ασάφειες την ευρωπαϊκή επιλογή...

 

...Το κύριο σημείο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι ότι η Ρωσία δεν μπορεί να είναι στην Ευρώπη, αν δεν είναι και η Ουκρανία στην Ευρώπη, ενώ η Ουκρανία μπορεί να είναι στην Ευρώπη χωρίς να είναι η Ρωσία...

 

...Η επιλογή της Ουκρανίας υπέρ της Ευρώπης θα θέσει τη Ρωσία μπροστά στην ανάγκη να αποφασίσει για την επόμενη φάση της ιστορίας της: είτε να γίνει και αυτή μέρος της Ευρώπης είτε να γίνει ένα απόβλητο ευρασιατικό κράτος, ούτε πραγματική Ευρώπη ούτε πραγματική Ασία, κολλημένη στη λάσπη των συγκρούσεων που γίνονται στο “εγγύς εξωτερικό” της...

 

...Πράγματι, για τη Ρωσία το δίλημμα της μοναδικής εναλλακτικής λύσης δεν είναι πια ζήτημα γεωπολιτικής επιλογής, αλλά αντιμετώπισης των επιταγών για την επιβίωσή της...”.

 

Όταν στα 2014 τα σχέδια των Αμερικανών απείλησε να χαλάσει ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Ουκρανίας ο φιλορώσος Βίκτορ Γιανουκόβιτς, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, μαζί με τον Πρέσβη Τζέφρυ Πάϊατ -ο οποίος υπηρετούσε τότε στο Κίεβο πριν αναλάβει την Αθήνα- συντόνισαν το πραξικόπημα που τον ανέτρεψε κι επέβαλαν την αλλαγή του καθεστώτος στην Ουκρανία που έθεσε εκτός νόμου τα μεγαλύτερα κοινοβουλευτικά κόμματα, απαγόρευσε τη ρωσική γλώσσα, κατήργησε τα δικαιώματα των μειονοτήτων, περιλαμβανομένης και της ελληνικής ομογένειας.

 

Ήταν τότε που ανέλαβαν, εργολαβικά, εκκαθαριστική δράση τα ορφανά των Ναζί του Χίτλερ -και που αναγνώρισε η ελληνική κυβέρνηση διά της παρουσίας του υπΕξ Ευάγγελου Βενιζέλου στο Κίεβο.

 

Και η Ευρώπη; θα μπορούσε αφελώς να αναρωτηθεί κανείς παρ' όλα αυτά. Τι έκανε η Ευρώπη;

 

“...Ποιος γ@μεί την Ευρωπαϊκή Ένωση...”!!! απαντά η Νούλαντ.