γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Ένας θεολόγος -γράφει ο Καρλ Σμιτ (θεωρητικός του ναζισμού και Νομικός Σύμβουλος του Γ' Ράιχ) στο βιβλίο του “Η έννοια του Πολιτικού”- παύει να είναι θεολόγος αν δεν θεωρεί πλέον τους ανθρώπους αμαρτωλούς ή έχοντας ανάγκες λύτρωσης και δεν διαχωρίζει πλέον λυτρωθέντες από μη λυτρωθέντες, εκλεκτούς από μη εκλεκτούς...”.
Υποθέτοντας βάσιμα ότι αναφέρεται σε χριστιανό θεολόγο ανεξαρτήτου δόγματος, αίρεσης ή εκκλησίας, θα προσπαθήσω να εστιάσω στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και ιδαίτερα στην απόφαση-ψήφισμα, όχι της Ιεράς Συνόδου αυτή τη φορά αλλά της “Ιερατικής Συνόδου” της Μητρόπολης Πειραιώς κτλ που συγκάλεσε στις 29/12 ο Μητροπολίτης Σεραφείμ καθ' ότι, αν και συνεχίζει ν' ασχολείται με τον καθηγητή Μόσιαλο, βυθίζεται στη θεολογική άβυσσο.
Αντλώντας κουράγιο από την ιδέα ότι αυτή η συγκεκριμένη άβυσσος δεν πρέπει να είναι η άβυσσος που είχε στο νου του ο Νίτσε όταν προειδοποιούσε να μην την κοιτάμε επίμονα γιατί μπορεί να μας κοιτάξει κι αυτή θα επιχειρήσω να την κοιτάξω σε βάθος.
“...Η βλασφημία του κ. Μόσιαλου με το δημοσιευθέν στο διαδίκτυο σκαρίφημα... προβάλλει ακραίο φονταμενταλισμό και θρησκευτικό ρατσισμό διότι προσβάλλει το οντολογικό θεμέλιο των εκατομμυρίων χριστιανών ανά τον κόσμο που είναι η εις Χριστόν πίστις ως θεού ενσαρκωθέντος...”.
Παρ' όλα αυτά, ερευνητές-ιστορικοί μετά από προσπάθειες ετών κατέληξαν στο επιστημονικό συμπέρασμα πως κανείς ιστορικός της εποχής εκείνης δεν έχει καταγράψει ως πραγματικό γεγονός τον βίο και την πολιτεία του “ενσαρκωθέντος θεού” -κενό που αναφέρουν ως “Το ιστορικό παράδοξο του Ιησού”.
Επιπλέον, κανένα οντολογικό ζήτημα δεν θεμελιώνει την πίστη ούτε θεμελιώνεται στην πίστη που είναι το θεμέλιο της Μεταφυσικής και του ανορθολογισμού.
Αντίθετα, θεμέλιο της οντολογίας είναι η εμπράγματη γνώση ως διαδικασία ανοιχτή η οποία δεν χαρίστηκε στον άνθρωπο άπαξ.
Αμέσως παρακάτω το ψήφισμα της “Ιερατικής Συνόδου” του Σεραφείμ συλλαμβάνεται νεοτερίζον: “...Άλλωστε στο Σύμπαν επικρατεί σκέψις, νομοτέλεια και σκοπιμότητες που ανάγουν στον Αιώνιο και Άφθαρτο Δημιουργό...”.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή απέλπιδα προσπάθεια να παντρέψουν τη θρησκεία με τη γνώση -μια προσπάθεια που ξεκίνησε όταν οι λεγόμενοι “δημιουργιστές” (όσοι πιστεύουν στην 6ήμερη δημιουργία, στον παράδεισο κλπ) έχασαν τη “Δίκη του Πιθήκου” από τους δαρβινιστές εξελικτικούς.
Ομάδα αμερικανών χριστιανών φονταμενταλιστών προσπάθησαν να μετατρέψουν τον “δημιουργισμό” σε “επιστήμη της δημιουργίας” γνωστή και ως “ευφυές σχέδιο” (Intelligent Design).
Σύμφωνα μ' αυτό: 1. Η θεωρία της εξέλιξης προωθεί μια αθεϊστική κοσμοαντίληψη 2. Είναι θεμελιωδώς λανθασμένη γιατί δεν εξηγεί την πολυπλοκότητα της Φύσης 3. Αν δεν μπορεί λοιπόν να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις κάπου πρέπει να μπει στο πλάνο ένας έξυπνος σχεδιασμός ώστε να δικαιολογείται η δημιουργία του κόσμου.
Σύμφωνα με τον εξελικτικό βιολόγο και συγγραφέα Richard Dawkins (βλ: “Η ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΑΥΤΑΠΑΤΗ”) “...Το “εφυές σχέδιο” δεν αποτελεί λύση στο αίνιγμα της στατιστικής απιθανότητας... Η στατιστική απιθανότητα φαινομένων συνιστά καίριο πρόβλημα το οποίο οφείλει να λύσει κάθε θεωρία περί της ζωής, διότι “Η πιθανότητα για την ανάδυση ζωής στη Γη είναι μικρότερη από την πιθανότητα να συναρμολογηθεί ένα Μπόινγκ 747 από τον τυφώνα που θα σαρώσει κάποιο χώρο με παλιοσίδερα”...
Όσο μεγαλύτερη είναι η απιθανότητα τόσο λιγότερο εύλογο καθίσταται το “ευφυές σχέδιο” που ισοδυναμεί με διπλασιασμό του προβλήματος.
Τούτο συμβαίνει γιατί ο σχεδιαστής εγείρει αμέσως το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα της δικής του καταγωγής: οποιαδήποτε οντότητα ικανή να σχεδιάζει με ευφυή τρόπο κάτι τόσο απίθανο όσο ένα βακτήριο, ή ένα σύμπαν, πρέπει να είναι ακόμα πιο απίθανη από τις κατασκευές της: ο θεός όχι μόνο δεν τερματίζει τη φαύλη αναδρομή, αλλά την επιδεινώνει εκδικητικά...
Η “λογική” των δημιουργιστών παραμένει η ίδια: κάθε φυσικό φαινόμενο είναι τόσο απίθανο στατιστικά, τόσο σύνθετο, τόσο όμορφο, προκαλεί τέτοιο δέος, ώστε δεν είναι δυνατόν να οφείλει την ύπαρξή του στη τύχη. Συνεπώς πρέπει να το έχει δημιουργήσει ένας σχεδιαστής.
Και η απάντηση της επιστήμης σε αυτήν την εσφαλμένη λογική είναι επίσης πάντα η ίδια: Το σχέδιο δεν συνιστά τη μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στο τυχαίο. Η φυσική επιλογή είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση...
Η φυσική επιλογή αποτελεί σωρευτική διαδικασία, η οποία διασπά το πρόβλημα της απιθανότητας σε μικρότερα τμήματα. Καθένα από τα τμήματα αυτά είναι ελαφρώς -αλλά όχι απαγορευτικά- απίθανο.
Όταν τα ελαφρώς απίθανα γεγονότα στιβάζονται στη σειρά σε μεγάλους αριθμούς, το τελικό προϊόν της συσσώρευσης είναι πράγματι πολύ απίθανο, αρκετά απίθανο ώστε να βρίσκεται πέρα από την εμβέλεια του τυχαίου...
Ο δημιουργιστής χάνει εντελώς από τα μάτια του το ζήτημα, διότι επιμένει να αντιμετωπίζει τη γένεση της στατιστικής απιθανότητας ως μοναδικό γεγονός συντελούμενο άπαξ διά παντός. Δεν κατανοεί τη δύναμη της συσσώρευσης.
Οι δημιουργιστές στην προσπάθεια τους να χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα της απιθανότητας προς όφελός τους, υποθέτουν πάντα ότι η βιολογική προσαρμογή σημαίνει “ή τζακ ποτ ή τίποτε”...
... “...Εάν καταστεί δυνατόν να αποδειχθεί ότι οποιοδήποτε πολύπλοκο όργανο υπάρχει χωρίς τη δυνατότητα να έχει διαμορφωθεί μέσω αναρίθμητων, διαδοχικών, μικρών τροποποιήσεων, τότε η θεωρία μου θα καταρρεύσει απολύτως. Αλλά αδυνατώ να βρω τέτοια περίπτωση...”.
Ο Δαρβίνος δεν μπορούσε να βρει τέτοια περίπτωση, ούτε έχει βρει κανείς από την εποχή του και μετά παρά τις επίμονες -ή μάλλον απεγνωσμένες- προσπάθειες...
Η εξέλιξη της ζωής -υποστηρίζει ο Dawkins- συνιστά εντελώς διαφορετική περίπτωση από την προέλευση της ζωής, διότι η προέλευση της ζωής υπήρξε (ή μπορεί να είναι) ένα μοναδικό γεγονός που χρειάστηκε να συμβεί μόνο μια φορά.
Από την άλλη, η προσαρμογή των ειδών στα ιδιαίτερα περιβάλλοντά τους έχει πολλές όψεις και πραγματοποιείται συνεχώς...”.
Μετά την κατάδυση στη θεολογική άβυσσο της “Ιερατικής Συνόδου” του Σεραφείμ επιστρέφω στη λογική επιφανείας του ναζιστή Καρλ Σμιτ με διαμορφωμένο το εξής ερώτημα: Εάν ένας χριστιανός ορθόδοξος αρνιόταν να συνεχίσει να κουβαλά πάνω του το στίγμα του προπατορικού αμαρτήματος -που στο κάτω κάτω του το φόρτωσαν χωρίς να τον ρωτήσουν- υποστηρίζοντας πως δεν είναι ή δεν αισθάνεται αμαρτωλός, θα έπαυε να είναι χριστιανός ορθόδοξος; Μήπως θα κατηγορούσε κι αυτόν η “Ιερατική Σύνοδος” ως “...βλάσφημη προσέγγιση που αποτελεί επιτομή του ανορθολογισμού διότι... ο θεός πράγματι εισήλθε στην Ιστορία όπως πιστεύει η Εκκλησία για να απολυτρώσει τον άνθρωπο...”;
Θα μπορούσε, ας πούμε, να ζήσει τη γήινη ζωή του ως αναμάρτητος και ταυτόχρονα χριστιανός ορθόδοξος;
Θα μπορούσε -και πάλι ας πούμε- να αναγνωρίσει ως τετοια την είσοδο και την έξοδο του θεού από την κατά-δική του, την καθημερινή του ιστορία;
Διότι, η “Ιερατική Σύνοδος” της Μητρόπολης Πειραιώς κτλ καταλήγει σε πολύ συγκεκριμένο κάλεσμα: “...καλούμε τον πιστό λαό του θεού σε έμπρακτη μετάνοια για την κατάπαυση της πανδημίας...”!!!
Τι σημαίνει “έμπρακτη μετάνοια”; Μήπως ότι ως “πιστός λαός του θεού” οφείλει να αυτομαστιγωθεί -ας πούμε- διότι ως αμαρτωλός που είναι προκάλεσε τη τιμωρία του διά της πανδημίας;
Θρησκευτική εκδοχή πολύ βολική εώς αβανταδόρικη -θα έλεγε κανείς- για τους απανταχού θεοσεβούμενους χριστιανούς βιοεξουσιαστές που επιβάλλουν στους λαούς την πανδημία Covid-19 ως “φυσικό κακό φαινόμενο” αρνούμενοι ασφαλώς να την αντιμετωπίσουν ως αυτό που πραγματικά είναι, ως διαρκές πολιτικοκοινωνικό αποτέλεσμα της ακριδικής επέλασης της “αγοράς” στα δάση του πλανήτη.
Ένα διαρκές συνειδητό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που -δυστυχώς γι' αυτούς κι ευτυχώς για μας- άρχισε και στη χώρα μας ν' αναγνωρίζεται ως τέτοιο: “...Η πολιτική επιλογή να παρακολουθούμε τη διασπορά της επιδημίας με την ελπίδα να δομηθεί ένα τείχος συλλογικής ανοσίας έχει μέχρι σήμερα αποδώσει μεγαλύτερη θνησιμότητα, τόσο από την ίδια την Covid-19 όσο και από τις άλλες ασθένειες...”, δήλωσε ο καθηγητής Υγιεινής και Κοινωνικής Ιατρικής Αλέξης Μπένος.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μιλά για “...ανοσία της αγέλης που συνιστά έγκλημα κατά της κοινωνίας...” ξεκαθαρίζοντας ότι “...οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο και συνέπειες...”.
