γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ” -είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της “ΕφΣυν” 7/9 αφιερωμένος στη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη από αξιωματικούς του πλοίου “Blue Horizon” της Attica Group με βασικό μέτοχο τη Strix Holdings L.P.
Όχι. Αρνούμαι να το δεχτώ. Η ρατσιστικών χαρακτηριστικών δολοφονία έρχεται να δέσει, βέβαια, με τις πρόσφατες αποκαλύψεις της ερευνητικής δημοσιογραφίας για “...τα μυστικά δωμάτια στα πλοία της Superfast Ferries του ομίλου Attica Group μέσα στα οποία επαναπροωθούνται παράνομα εκατοντάδες αιτούντες άσυλο από την Ιταλία στην Ελλάδα...” (“ΕφΣυν” 7/9).
Ακόμη κι έτσι που είναι τα πράγματα υπάρχει τεράστια απόσταση που δεν δικαιολογεί τα περί “κοινωνικής βαρβαρότητας”.
Η αρχισυνταξία της “ΕφΣυν” με την “άποψη” της τελευταίας σελίδας μάλλον εξηγεί τι ακριβώς εννοεί: “...ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ που κρύβει μέσα της τον εκφασισμό της κοινωνίας...”.
Εφόσον δεν ενεργοποιήθηκε, έστω, το “άνθρωπος στη θάλασσα: κράτει οι μηχανές” εδώ έχουμε, καταγγέλει “η άποψη”, την “...πλήρη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής... Όπως στον Έβρο, μετανάστες ήταν που κάηκαν. Δεν ήταν από εμάς. Όπως στα Διαβατά και στο Πέραμα. Τσιγγάνοι ήταν, δεν ήταν δικοί μας...” (που σκότωσαν οι “Ειδικοί Φρουροί” της ΕΛ.ΑΣ).
Στη συνέχεια θεωρεί ότι “... ΠΟΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ο φασισμός σε κάθε κοινωνική σχέση και κλίμακα και τα γεγονότα προοιωνίζονται πολύ χειρότερες εξελίξεις για το σύντομο μέλλον μας...”, για να καταλήξει: ...Μόνη μας ελπίδα οι χιλιάδες άνθρωποι που χθες διαδήλωσαν για να υπερασπιστούν τον Αντώνη. Αλλά όχι μόνο γι' αυτόν. Ήταν εκεί επειδή αισθάνονται πως μπορεί σύντομα να έρχεται η σειρά τους...”.
Ακριβώς. Η γιαγιά μου η καλή που καθόταν καταμεσού στην αυλή και καθάριζε φρέσκα φασολάκια μέσα στην ποδιά της που 'χε φέρει από τη Μικρασία, πάντα προειδοποιούσε πως όταν ακούς να χτυπούν καμπάνες να μην καθυστερείς ρωτώντας για ποιον χτυπούν -χτυπούν για σένα.
Κοιτάξτε τώρα να δείτε πως η πραγματική -και όχι η “αντικειμενική”- πραγματικότητα πάντα βρίσκει τρόπους να υπερισχύσει της εικονικής: η αναφορά στις “διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων” ακυρώνει, από κάθε άποψη και επί της ουσίας, τον πρωτοσέλιδο τίτλο περί “κοινωνικής βαρβαρότητας”.
Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι η κοινωνία των Ελλήνων αντιστέκεται, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, στην επιχείρηση εκφασισμού της.
Στο κάτω-κάτω της γραφής ούτε το 40 και κάτι % και των άκρως επικίνδυνων νεοναζιστών της κυβέρνησης του Κούλη, ούτε και τα υπόλοιπα των γραφικών παλιοναζί είναι παραπάνω από το 1/3 του συνόλου των ψηφοφόρων -και πολύ λιγότερο του συνόλου του ελληνικού λαού.
Όπως υποστηρίζει και ο Κώστας Ζώρας (“ΕφΣυν” 7/9): “...Ποιος Βελόπουλος, ποιοι “Σπαρτιάτες”, ποια “ΝΙΚΗ”, εμπνευστής αδιαφιλονίκητος και καθοδηγητής του ρατσιστικού και αντιπροσφυγικού “αγώνα”, Κυριάκος Μητσοτάκης...”.
Οπότε, ναι, υπάρχει ελπίδα, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν θα την υπονομεύουμε εμείς οι ίδιοι -όπως ο ΣΥΡΙΖΑ υπονόμευε τον εαυτό του όταν υποσχόταν “επιστροφή στην κανονικότητα”.
Ο σύγχρονος φασισμός, ο νεοναζισμός δηλαδή, της νεοφιλελεύθερης Οικονομίας της Αγοράς, που έχει ενσωματώσει Επιστήμη και Τεχνολογία, με τίποτα, και για κανένα λόγο, δεν είναι κάποια οπισθοδρόμηση του πολιτισμού προς τη βαρβαρότητα που επικρατούσε πριν των αστικών επαναστάσεων και της Δικακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
“...Οι περισσότερες μεγάλες μορφές της Ευρωπαϊκής διανόησης της εποχής αντιλαμβάνονταν τον αγώνα ενάντια στον φασισμό σαν υπεράσπιση του πολιτισμού και την πτώση του σαν αναγέννηση του Διαφωτισμού...”, γράφει ο Ιταλός Φιλόσοφος Έντζο Τραβέρσο σε κείμενο που συμπεριλαμβάνεται με δύο ακόμη των Άρεντ και Αγκάμπεν στο πολύ δυνατό βιβλίο: “Εμείς οι Πρόσφυγες” -διαβάστε το, μας ξεστραβώνει.
“...Σπάνιοι -συνεχίζει ο Ε.Τ.- ήταν εκείνοι που, αντί να βλέπουν στο ναζισμό μια οπισθοδρόμηση του πολιτισμού στη βαρβαρότητα, κατόρθωσαν να τον ερμηνεύσουν σαν προϊόν του νεωτερικού πολιτισμού...”.
Ένας από τους “σπάνιους” που παραθέτει είναι και ο Χέρμπερτ Μαρκούζε ο οποιος υποστηρίζει “...Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μαζικές εξοντώσεις, οι παγκόσμιοι πόλεμοι και οι ατομικές βόμβες δεν είναι κάποια “επιστροφή στη βαρβαρότητα” αλλά τα αποχαλινωμένα αποτελέσματα των νεοτερικών κατακτήσεων της τεχνικής και της κυριαρχίας...”, αναφερόμενος στα αληθειοφόρα συμβάντα σε Γκουλάγκ, σε Άουσβιτς και σε Χιροσίμα.
Ας έχουμε πάντα στο νου μας ότι ο Χίτλερ και ο Εθνικοσοσιαλισμός λειτούργησαν τα στρατόπεδα εξόντωσης χωρίς προηγούμενα να έχουν καταργήσει το περίφημο Σύνταγμα της Βαϊμάρης.
Όπως και επί Στάλιν τα στρατόπεδα εγκλεισμού των αντιφρονούντων λειτούργησαν μια χαρά στα πλαίσια του Συντάγματος του Λένιν.
Εφόσον αποκλείσαμε την πιθανότητα να είναι η “βαρβαρότητα” η βαθύτερη αιτία, τι μπορεί να παρακίνησε τον γνωστό από τη μαζική δολοφονική επαναπροώθηση προσφύγων στο Φαρμακονήσι το 2014, υπουργό Ναυτιλίας Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη να δηλώσει το πρωί της Τετάρτης 6/9 στο “OPEN” για τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη: “...Σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν κι αυτοί που θρηνούν γι' αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν πίσω έναν μισθό, ένα μεροκάματο και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία...” (με τον Καμπουράκη να συναινεί φωναχτά: “ε... μα ναι!”).
Στη συνέχεια, θέλοντας προφανώς να εμπεδωθεί η εξίσωση δολοφόνων δολοφονημένου, δηλώνει στον “ALPHA” “...θρηνούμε τον χαμό του συνανθρώπου μας αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των μελών του πληρώματος τους δικούς τους ανθρώπους που πήγαν να βγάλουν ένα μεροκάματο και δεν ξέρω για ποιους λόγους σήμερα κατηγορούνται για ανθρωποκτονία...”.
Αμέσως μετά την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε είχε το θράσος να καταγγείλει ότι “...Είναι αδιανόητο κάποιοι (ΣΥΡΙΖΑ) να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός και να με κατηγορούν για προσπάθεια εξίσωσης του θύματος με τους θύτες...”.
Λοιπόν, αυτός που μάλλον παρακίνησε τον υπουργό του Κούλη δεν πρέπει να είναι άλλος από το νεοναζισμό των νεοφιλελέδων πολιτικάντηδων και ο ναζιστικού τύπου ρατσισμός που εκδηλώνουν κάθε φορά που αντιμετωπίζουν τον διαφορετικό είτε αυτός είναι πρόσφυγας είτε αυτός είναι δημοκράτης.
Προς υποστήριξη των παραπάνω -χωρίς κάποια αναφορά στη σοσιαλίζουσα ιερή αγανάκτηση περί του μεροκάματου του μεροκαματιάρη- θα θυμηθούμε πως μόλις ανέλαβε, εκ νέου, το υπουργείο Ναυτιλίας (27/6) αντί να διατάξει έρευνα για την δολοφονική επαναπροώθηση 700 περίπου ανθρώπων στην Πύλο, αυτός, διέταξε έρευνα για τη νομιμοποίηση των πλωτών ομπρελο-ξαπλώστρων της Ρόδου που εξυπηρετούν αμφίβιοι σερβιτόροι -επίσης μεροκαματιάρηδες.
Ανακοίνωση για το συμβάν εξέδωσε, υποτίθεται, και ο Κούλης που μάλλον δεν διάβασε ποτέ ο ίδιος, ίσως γιατί βιαζόταν να προσέλθει στα εγκαίνια του νέου λιμανιού, του Porto-κάμπος Θεσσαλία, όπου, σύμφωνα με αυτά τα μέτρα που ανακοίνωσε, το πιθανότερο είναι να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς συνέβη -ή μήπως έπειδή κατάλαβε;
Εν τω μεταξύ, η πυρκαγιά επιτίθεται σε πτέρυγα μάχης F16 και πυρπολεί αποθήκη πυρομαχικών με τα βλήματα των εκρήξεων να βομβαρδίζεται η γύρω κατοικημένη περιοχή και αμέσως μετά υπουργός Άμυνας δημοσιεύει απόρρητες θέσεις δεξαμενών καυσίμων των Εν. Δυνάμεων, για να έρθουν οι πλημμύρες να καθηλώσουν στη λάσπη μέσα σε ελικοδρόμιο της Αεροπορίας Στρατού ελικόπτερα που θα επιχειρούσαν διασώσεις.
Απαξίωση ολοφάνερη που μόνο στην ιδιωτικοποίηση θα μπορούσε να οδηγήσει.
