γράφει ο 

Τάσος Αποστολίδης

Τα τελευταία 24ωρα έχει γίνει viral η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου (φωτό επάνω και φωτό του περιστατικού παρακάτω) ο οποίος είχε μια πολύ κακή εμπειρία με τις διακοπές του σε Θάσο και Καβάλα. Ήταν ένας από τους -αμέτρητους έως τώρα- ανθρώπους με κινητικό πρόβλημα που για να περάσει στο νησί έπρεπε να μείνει εγκλωβισμένος μέσα στο αυτοκίνητο, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα και να αισθανθεί ότι κανένας νόμος, καμία “ευαισθησία”, κανενός επιχειρηματία δεν του δίνει ίσα δικαιώματα με τους άλλους επιβάτες στα αυτονόητα. Και η περίπτωσή του είναι απλώς η αφορμή να ξαναγράψουμε για τα αυτονόητα. 

«Έλα μωρέ και τι έγινε; Για τόσο μικρή διαδρομή το κάνουμε και θέμα;» έσπευσαν κάποιοι να σχολιάσουν. Και δυστυχώς τόλμησαν να το πουν δημόσια. Ίσως γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει μια ολόκληρη ζωή πάνω σε αμαξίδιο, ίσως γιατί δεν έχουν κάποιον δικό τους με το ίδιο πρόβλημα, ίσως γιατί θεωρούν ότι δεν αξίζει να ασχοληθούμε με προβλήματα μιας μειονότητας ή ίσως επειδή θεωρούν ουτοπικό να συζητάμε κάτι που δεν έχει λυθεί έως τώρα από την πολιτεία. 

Ας αφιερώσουμε δυο λεπτά να αναλογιστούμε πόσο παρείσακτος αισθάνεται ένας άνθρωπος με αναπηρία που τον εγκλωβίζεις σε έναν χώρο όπου κατά τα άλλα δεν επιτρέπεται η παραμονή των επιβατών, μέσα στα φορτωμένα στο φέρι ΙΧ. 

Πως αισθάνεται ένας άνθρωπος που τον αντιμετωπίζεις ως αποσκευή; 

Που δεν του παρέχεις αυτά που θεωρούνται αυτονόητα σε μια σύγχρονη κοινωνία; 

Η ελληνική νομοθεσία δεν επιβάλλει υποδομές ΑΜΕΑ στις σύντομες πορθμειακές γραμμές όπως αυτή της Κεραμωτής, άσχετα αν ο κινούμενος με αναπηρικό αμαξίδιο πρέπει να βρεθεί εκτεθειμένος στη βροχή, στον ήλιο ή στα καυσαέρια του χώρου οχημάτων για όσο διαρκεί η αναμονή φόρτωσης (30’ έως 45’) και το ταξίδι από Κεραμωτή για Θάσο μέχρι την εκφόρτωση (άλλα 45-50 λεπτά). 

Μία ή μιάμιση ώρα εξευτελισμού κάθε τόσο, για τόσους ανθρώπους, δεν έχει συγκινήσει κανέναν πολιτικό από αυτούς που νομοθετούν για να πάρουν πρωτοβουλία να το αλλάξουν; 

Σε κάποια φέρι και κυρίως σε αυτά που εκτελούν δρομολόγια για τον Πρίνο, επειδή είναι μεγαλύτερη διαδρομή, έχουν τοποθετηθεί ειδικά καθίσματα με μηχανισμό ανύψωσης. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτά είναι εκτός λειτουργίας και καλυμμένα με κουκούλες για να... προστατευθούν από τη... μη χρήση τους. 

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα οι μηχανισμοί είναι... εικονικοί καθώς η ράγα ανύψωσης ακολουθεί παραλλήλως τις σκάλες και καταλήγει σε ένα αδιέξοδο κάγκελο. 

Πέρυσι ήταν ο δημοτικός σύμβουλος Μιχάλης Λυχούνας που κατήγγειλε δημοσίως αντίστοιχο περιστατικό με συγγενικό του πρόσωπο. 

Φέτος ήταν ο Δημήτρης Αντωνίου. 

Ήταν μόνο αυτοί;

Προφανώς όχι. Κάθε καλοκαίρι, πολλά άτομα με κινητικά προβλήματα όχι απλώς ταλαιπωρούνται αλλά εξευτελίζονται με αυτόν τον τρόπο. Επί χρόνια. Επί δεκαετίες. 

Την ίδια ώρα που ο «νομοθέτης» κάνει τα στραβά μάτια για χάρη του εκάστοτε εφοπλιστή, αναγκάζει καταλύματα που απέχουν τρία ή τέσσερα σκαλάκια από το έδαφος να φτιάξουν ράμπα ΑΜΕΑ. 

Δεν χρειάζεται όμως γενίκευση. Ας σταθεί κάποιος στις περιπτώσεις των τοπικών ναυτιλιακών εταιριών και κυρίως των δύο παλιών που δραστηριοποιούνται επί δεκαετίες στην περιοχή και μαζεύουν κάθε χρόνο «την κρέμα». 

Δεν μιλάμε για εταιρίες της άγονης ή της «άγονης» γραμμής. Μιλάμε για εταιρίες σε γραμμές «φιλέτα»με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση σε όλη τη βόρεια Ελλάδα. 

Κάθε μια από αυτές τις παλιές εταιρίες με τα πολλά καράβια, έχει καθαρά κέρδη εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο. Καθαρά και κάθε χρόνο, το τονίζω.  

Και μπράβο τους. Και αγοράζουν νέα πλοία και χτίζουν και νέα πλοία και ανανεώνουν το στόλο τους. Και πάλι μπράβο τους. 

Αλλά πόσα εκατομμύρια κερδών χρειάζονται άραγε για να ευαισθητοποιηθούν οι πλοιοκτήτες να χτίσουν ένα πλοίο φιλικό για ΑΜΕΑ; Ή να τοποθετήσουν μηχανισμούς ανύψωσης; 

Πόσα εκατομμύρια κοστίζει η ανθρωπιά τους; 

ΥΓ 

Στην τελευταία ανάρτηση που έγινε viral απαντά ο καπετάνιος του φέρι «Δημήτριος Χ» Σάκης Καρέκλας, ο οποίος υπενθυμίζει ότι προσφέρθηκε στο Δημήτρη Αντωνίου να γίνει η μεταφορά του δια χειρός (!) στο σαλόνι. Κάτι που ο ίδιος βέβαια δεν δέχτηκε αφού δεν ήθελε να ταλαιπωρήσει το πλήρωμα να κουβαλήσει ένα αμαξίδιο 250 κιλών, ούτε φυσικά δέχθηκε να κουβαλήσουν τον ίδιο στα χέρια. Ο καπετάνιος ζήτησε ευγενικά συγνώμη κι αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσει κανείς. Ας ελπίσουμε ότι μετά από τόση δημοσιότητα να πείσει τον εργοδότη του να αναβαθμίσει τα πλοία και να τα κάνει πιο ανθρώπινα γιατί είμαστε βέβαιοι ότι και ο ίδιος ντράπηκε για το περιστατικό, όπως και για όλα τα περιστατικά που έχουν προηγηθεί.