Ας θέλει η Άνοιξη να έρθει με την ισημερία της στις 21 του μηνός…

 

Οι μυγδαλιές στις γειτονιές κι οι ψευτοδαμασκηνιές στους δρόμους άνθισαν...

 

Κι αν μπορέσεις να μυρίσεις τους ανθούς, θα σούρθουν απαλές θύμισες να διώξουν το γκρίζο της απέραντης καθημερινότητας…

 

Μπορντό νυφούλες στα λιγοστά κλαδάκια που άφησαν οι δημοτικοί δήμιοι προκρούστες στο πέρασμά τους…

 

Στολίστηκαν όσα κλαδάκια γλύτωσαν απ’ το πριόνι και τα ξεγέλασε ο καιρός, για να βάλουν λίγο χρώμα στην τσιμεντούπολη…

 

Σα να τους κάνουν κλειτοριδεκτομή κάθε χρόνο, μην και τ’ αφήσουν να τα μεγαλώσει η φύση, μην και νοιώσουν την Άνοιξη στα σκέλια τους…

 

Νάναι στο μπόι τους, να μην εμποδίζουν τον καταστηματάρχη, να αφήνουν χώρο για παρκάρισμα, να μη βρωμίζουν με τα φύλλα τους, μη και φυσήξει και πέσει κανένα κλαδί στην κινούμενη λαμαρίνα τους...

 

Κάθε χρόνο, πανάσχετοι αφήνουν πίσω τους κορμιά χωρίς χέρια, δίχως κεφάλι. Σκέτα, γυμνά κορμιά…

 

Οι αντιγραφείς της ασχήμιας τους έφτασαν μέχρι την Αγία Παρασκευή, κλαδεύοντας ό,τι κατάφερε να γεννηθεί από τα πέρσι, τιμωρώντας τα δένδρα γιατί μεγάλωσαν. Μαζί, κόψαν και κλαδιά δένδρων με χειμωνιάτικους καρπούς, στερώντας από τα πουλιά την τροφή τους. Ποιος να τους το πει…

 

Θα περιμένουμε να φύγει ο χειμών και να έρθουν οι καιροί των χυμών, κι αντί να λουλουδιάζουν, θα στέκονται ζωντανή νεκρή φύση, που θα δίνει τη δύναμή της στο να ξαναγεννήσει όσα οι άνθρωποι της στέρησαν. Γιατί, δίχως κλαδιά, λουλούδια πού να βγουν;

 

Έτσι, κόβε-κόβε, κάθε θητεία προύχοντα, το καλοκαίρι που θα έρθει να δω πού θα βρουν σκιά στον δημοτικό κήπο και σε όσες πράσινες γωνίτσες απέμειναν στην πόλη…

 

Να δεις, που άμα τους ρωτήσεις, θα σου πουν πως «έτσι είναι πιο όμορφα». Άλλωστε, τους βλέπεις. Μόλις τελειώσουν το «έργο» τους, κατεβαίνουν από τη σκάλα, στέκονται τρία βήματα πιο πέρα και θαυμάζουν. Ό,τι κάνουν κάθε πρωί στον καθρέφτη τους. 

 

Ευτυχώς που δεν υπάρχουν τόσοι διμηνίτες κι έτσι ξεφεύγουν κάποια μπουμπουκιασμένα χαμόγελα, να μας θυμίζουν πως η Άνοιξη έρχεται!

 

Ο Μεταπαραμυθάς