Την Κυριακή 5 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στους Φιλίππους εκδήλωση μνήμης των θυμάτων της σφαγής της 4ης Οκτωβρίου του 1941, κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής.
Ο ιστορικός Κώστας Παπακοσμάς, μιλώντας στην εκδήλωση τόνισε πως: «οι ψυχές των αδικοχαμένων κατοίκων των Φιλίππων θα βρουν δικαίωση όταν εκπρόσωποι του Βουλγαρικού κράτους βρεθούν στον μαρτυρικό αυτόν τόπο καταθέτοντας ένα στεφάνι και ζητώντας .. ένα συγνώμη για τις πράξεις των προγόνων τους.»
Σε ανάρτηση του ο κ. Παπακοσμάς ανέφερε αναλυτικά τα εξής:
«Οι ψυχές των αδικοχαμένων κατοίκων των Φιλίππων θα βρουν δικαίωση αν υπάρξει η ημέρα εκείνη που εκπρόσωποι του Βουλγαρικού κράτους θα είναι εδώ, στον μαρτυρικό αυτόν τόπο καταθέτοντας ένα στεφάνι και ζητώντας .. ένα συγνώμη για τις πράξεις των προγόνων τους..” Μόνο συγκίνηση αλλά και ένα χρέος ανεκπλήρωτο..
Ευχαριστώ τον Πολιτιστικό σύλλογο Φιλίππων που μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω την περασμένη Κυριακή στο μνημόσυνο για την σφαγή των κατοίκων του χωριού τον Οκτώβριο του 1941 από τις Βουλγαρικές φασιστικές δυνάμεις κατοχής.
Η ομιλία μου ακολουθεί: “Κυρίες και Κύριοι ευχαριστώ για την πρόσκληση να μιλήσω για τα δεινά που πέρασε ο τόπος αυτός την ζοφερή περίοδο 1941 -1944. Επιτρέψτε μου όμως να πω, ότι συνολικά τρεις βουλγαρικές κατοχές πέρασε η περιοχή μας τον 20ο αιώνα.
Χρόνια δύσκολα και μαρτυρικά όπου η “μπότα” του κατακτητή αφάνισε χιλιάδες συμπολίτες μας . Το 1912-13 ο ερχομός των Βουλγάρων ήταν η αρχή των δεινών που θα ακολουθούσαν στη συνέχεια. Προσπάθεια εκβουλγαρισμού της περιοχής, αφανισμός του ελληνικού στοιχείου.
Ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τα χρόνια εκείνα το “προσπάθησαν” ξανά το 1916. Ήταν η χειρότερη περίοδος για την Ανατολική Μακεδονία.
Ο πληθυσμός της, στην κυριολεξία αφανίσθηκε. Δολοφονίες, βιαιοπραγίες, διωγμοί και το χειρότερο απ’ όλα ο αργός θάνατος από την πείνα.
Μερικές χιλιάδες σώθηκαν “ζωντανοί – νεκροί”, όταν τους βρήκε ο ελληνικός στρατός που απελευθέρωσε ξανά την πόλη το φθινόπωρο του 1918.
Τρίτη κατοχή ήταν από το Μάιο του 1941 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1944, και τότε η σκληρότητα των “γειτόνων” ήταν χαρακτηριστική. Ο στόχος και ο σκοπός ο ίδιος, αφανισμός των Ελλήνων, εκβουλγαρισμός της περιοχής.
Άλλοτε δυναμικά και άλλοτε καρτερικά ο ελληνισμός, οι πρόγονοί μας άντεξαν.
Τα λόγια αυτά τα αφιερώνω στους αδικοχαμένους συμπολίτες μας, στους Φιλίππους, στην Καβάλα σε κάθε χωριό της μαρτυρικής περιοχής μας, που με δύναμη ψυχής άντεξαν στα δεινά που υπέστησαν τις εποχές εκείνες.
Μέχρι το θάνατο τους περιέγραφαν τα χρόνια της κατοχής, βίωσαν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων, τόσο άδικα, πόνεσαν οι ίδιοι έζησαν τον εξευτελισμό, και ειδικά το μεγάλο βασανιστήριο της πείνας, ειδικά στην πόλη της Καβάλας και της αγωνιώδους προσπάθειας για αναζήτηση τροφής ειδικά για τα παιδιά τους που τα έβλεπαν να πεθαίνουν από το μαρτύριο αυτό.
Είναι χρέος σε όλους εμάς, τους νεότερους, να τιμούμε και να θυμόμαστε τις θυσίες τους.
Είναι ιερή μας υποχρέωση να μαθαίνουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας, να γνωρίζουν τις πράξεις και τις θυσίες των προγόνων τους.
Να γνωρίζουν τη δράση αλλά και τους “στόχους” των γειτόνων όποιοι και να είναι αυτοί.
Η λήθη και η απαξίωση της ιστορίας, ίσως χάρη της προόδου και της ευμάρειας, μόνο δεινά επιφέρει.
Από όλα αυτά που σας εξιστόρησα διαπιστώνουμε ότι το βουλγάρικο “ενδιαφέρον” για την περιοχή ήταν το ίδιο.., ασχέτως ποιοι ήταν στην εξουσία της χώρας αυτής..
Με ανείπωτα εγκλήματα και άφθονο αθώο αίμα προσπάθησαν να αλλάξουν την ιστορία και την πορεία της, στην παραχωρηθείσα περιοχή σε αυτούς περιοχή, από τους συμμάχους τους Γερμανούς.
Με όλα αυτά ΔΕΝ πέτυχαν τον εκβουλγαρισμό των Ελλήνων ούτε στο ελάχιστο. Δεν κατόρθωσαν να εξαφανίσουν, ως ήθελαν, την ελληνικότητα της περιοχής, κάθε ίχνος που να προδίδει την από αιώνων παρουσία των Ελλήνων και να εξαναγκάσουν όλους τους κατοίκους να αποδεχθούν τη βουλγάρικη υπηκοότητα. Δυστυχώς, στις προσπάθειές τους αυτές βρήκαν και ελάχιστους ντόπιους προδότες με ρευστή συνείδηση.
Πρόθεσή μου δεν ήταν να ξύσω παλιές πληγές, που ούτως ή άλλως επουλώθηκαν από το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε από τα πέτρινα εκείνα χρόνια. Είναι ένας φόρος τιμής στους μυριάδες απλούς ανθρώπους, τους συγγενείς και τους γονείς μας, που βασανίστηκαν σκληρά εκείνη την περίοδο, πόνεσαν, έκλαψαν, έχασαν το βίος τους, αλλά έζησαν για να θυμούνται…!
Κυρίες και κύριοι, κάτοικοι των Φιλίππων του μαρτυρικού αυτού τόπου..
ΝΑΙ ΑΠΑΙΤΟΎΜΕ , ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑΤΑ, Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΙΜΑΤΕ ΣΕ ΧΡΗΜΑ.
ΖΗΤΑΜΕ ΕΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ .. ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΧΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1941 -44.
ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΜΑΣ.
ΣΗΜΕΡΑ ΖΟΥΜΕ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΠΟΛΛΟΙ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
Η ΚΑΒΑΛΑ, Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ , ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
Οι ψυχές των αδικοχαμένων κατοίκων των Φιλίππων θα βρουν δικαίωση αν υπάρξει η ημέρα εκείνη που εκπρόσωποι του Βουλγαρικού κράτους θα είναι εδώ, στον μαρτυρικό αυτόν τόπο καταθέτοντας ένα στεφάνι και ζητώντας .. ένα συγνώμη για τις πράξεις των προγόνων τους..
Ο καλύτερος τρόπος να ξεχάσουμε .. είναι να θυμόμαστε.»
