γράφει ο
Κώστας Παπακοσμάς
Σήμερα η γραφή στους .. παλιούς Καβαλιώτες που θυμούνται και μας χαρίζουν στιγμές της όμορφης μας πόλης. Αναδρομή στην πιάτσα ΤΑΞΙ στην οδό Δοϊράνης, το θρυλικό “6 -60” και την σύνδεση της πόλης με την Θεσσαλονίκη και το γνωστό Καραβάν Σαράι. Στο διάλογο, από καρδιάς, ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης διαμένων στην Καβάλα και ο Καβαλιώτης Μανόλης Τοματσόπουλος στην Θεσσαλονίκη. Τους ευχαριστώ θερμά γιατί με την γραφή τους δημιουργούν ψηφίδες ιστορίας για την πόλη μας.
Ο Μανόλης Τοματσόπουλος μου έγραψε: “Ακριβώς, τον "κατοχυρωμένο" θα έλεγα αριθμό 6-60, που πολλές φορές ήτανε ο +Πολυζώης αυτός που και ως ιδιοκτήτης ταξί, οργάνωνε τα δρομολόγια για την Θεσσαλονίκη εν σχέση με την ώρα και ημέρα αναχωρήσεως.
Πολλές φορές και σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, σε παρελάμβανε και από το σπίτι, εκτός κ΄ αν ήσουν ιδιαίτερα κοντά στην έδρα τους.
Την ίδια αρχή ακολουθούσε και η επιστροφή από Θεσσαλονίκη, με έδρα το Καραβάν- Σεράϊ, στο ισόγειο του παλιού Δημαρχείου Θεσσαλονίκης.
Αυτό που θα θελα να τονίσω, ήταν η απαγόρευση της κυκλοφορίας των ταξί πέραν της επιτρεπόμενης στην άδεια περιοχής- με διάταξη νόμου, χάριν της μη απώλειας εσόδων βεβαίως, των ΚΤΕΛ γενικότερα.
Για τον λόγο αυτό - και προ της εξόδου από την πόλη, προηγείτο μια μικρή «κατήχηση»-ενημέρωση από τον οδηγό, ό,τι το Ταξί ήταν αγκαζέ από την παρέα και μάλιστα από την έδρα του, και έπρεπε να γνωρίζουμε και τα ονόματα μεταξύ μας, ώστε αν τυχόν μας σταματούσε για έλεγχο η τροχαία, θα έπρεπε να ήμασταν απόλυτα πειστικοί, ξεπερνώντας έτσι το κώλυμα του του νόμου, ό,τι δεν επρόκειτο περί ενός δρομολογίου που περιελάβανε άτομα άγνωστα μεταξύ των.
Η τελευταία φορά που έκανα χρήση ταξί, από Θεσσαλονίκη προς Καβάλα, ήταν το 1970, με οδηγό μάλιστα τον +Στ.Πακαταρίδη, αδερφό του +Φ.Πακαταρίδη, ποδοσφαιριστή του «Ηρακλή» Καβάλας”.
Ο Ελευθέριος Παπαγιαννάκης μου έγραψε: “Για πολλά χρόνια διαχειριστής ήταν ο ..Μουσταφέλος, στην αρχική παρέα συμμετείχε και ο τοπικός πράκτορας της ΒΡ ΕΛΛΑΔΟΣ, ''κυρ Βασίλης Σαμέρκας'', μία εμπορική ιδιοφυία που οργάνωσε τα πρώτα ταξίδια εξπρές του 6 60- Καραβάν σεράϊ στην Θεσσαλονίκη. Η παραλαβή ήταν από το σπίτι στην Καβάλα και παράδοση στο Καραβάν σαράι, εκτός περιπτώσεων ανάγκης που πήγαινε στον τελικό προορισμό. Κάθε μέρα εκτελούνταν 5-8 δρομολόγια που εξόργισε το ΚΤΕΛ. Η λύση ήταν ο όρος ''αγκαζέ'' δηλ. δρομολόγιο προσυμφωνημένο και αποκλειστικό στη χρήση. Το γεγονός αυτό προσέδιδε στον καταναλωτή ένα αίσθημα διάκρισης! Το τηλέφωνο συνεννόησης ήταν του βενζινάδικου και όταν έγινε σήμα κατατεθέν τότε και το βενζινάδικο έγινε ταυτόσημο και απέκτησε μία μεγάλη φωτεινή ταμπέλα με το 6-60, 36-60, Για την εξυπηρέτηση όλο το 24ωρο, αργότερα, το τηλέφωνο μεταφέρθηκε απέναντι στην πιάτσα που πάντα υπήρχε παραλήπτης. 'Αλλά ..χρόνια.”. Ακολουθεί ο ..ηλεκτρονικός διάλογος των κ.κ. Τοματσόπουλου και Παπαγιαννάκη.
Μ. Τοματσόπουλος: “...κ. Παπαγιαννάκη, ή άλλως και συμμαθητή-αν συμπολεμούσαμε εκ της ίδιας φαρέτρας στην Μ.Ε. Σχολή. Σε κάθε περίπτωση όμως, εμείς ήμασταν οι απόφοιτοι της τάξεως του 1960,και δεν ενθυμούμαι το όνομα, αν και το αλτσχάϊμερ δεν άρχισε να με "συντροφεύει" ακόμη! Εικάζω δε, ό,τι δεν είσαι μεγαλύτερος εμού, αλλά οπωσδήποτε θα έλαβες υπ΄όψιν και τον σχολιασμό μου, ώστε ορθώς έκανες με την συμπλήρωση- ενημέρωση μας, σχετικώς και με τα άτομα του παλιού "διοικητικού" σχήματος, για την πλήρη έτσι εικόνα των ιστορικών δεδομένων.”
Ο Ελευθέριος Παπαγιαννάκης: “ Σαν παλιός Εμπορικάνος, νομίζω ότι είμαι ελαφρός πιο λίγο, παλαιά- άνθρωπος από σένα, Βέβαια περάσαν τα χρόνια και οι αναμνήσεις ξεδιπλώνονται ευτυχώς ακόμα, έστω και σιγά-σιγά. Εμείς ήμασταν η μικρότερη ΣΤ΄ η 6η τάξη, μόλις 20, η αίθουσα ήταν ανεβαίνοντας στην δεξιά σκάλα αριστερά. Έζησα πολλές ιστορίες με το ονομαστό 6-60 μέχρι το 1962 αλλά και μετά 18 χρόνια το 1980, από πρώτο χέρι. Εγώ ήμουν με τον Γιώργο Τσεκμέζογλου κ.α. Εσύ πρέπει να ήσουν με τον Κώστα Χωλίδη. Εν κατακλείδι, για να μην ξεχνάμε την γλώσσα μας, χαίρομαι για την γνωριμία έστω και με αυτόν τον τρόπο”. Η απάντηση του κ. Μ. Τοματσόπουλου: “Άρα, εμμέσως φορτώνομαι λοιπόν και τον τίτλο του πολύ "παλιο-καβαλιώτη" !! Οι μνήμες- ευτυχώς θα έλεγα, δεν δραπέτευσαν ακόμη, και η έντονη πάντα νοσταλγία των μαθητικών μου χρόνων, αλλά και των μετέπειτα ολίγων, μέχρι και το 1962 που αποχώρησα, δεν μου επιτρέπουν να μπορώ να μην επισκέπτομαι την Καβάλα, έστω και για ολιγοήμερη παραμονή.
Πράγματι ήμουν με τον συμμαθητή και πολύ φίλο Κ. Χωλίδη, και αποτολμώ να ρωτήσω αν και ο Γ.Τσεκμετζόγλου ήταν αυτός που είχε σχέση με το κατάστημα αλλαντικών προς το τέλος της Ομονοίας, και πολύ κοντά με την έναρξη της Δαρδανελίων, ( της εύοσμης οδού) με τα περίφημα Ροξ, Φοινίκια και Πεταλούδες- τα παλιά αλλά αγλαΐζοντα χρόνια βεβαίως, παρά την οικονομική ανέχεια που υπήρχε. Χαίρε λοιπόν Ελευθέριε, και..."οψόμεθα εις Φιλίππους".