γράφει ο

Κώστας Παπακοσμάς

 

Μια όμορφη φωτογραφία με τις Καμάρες και το Φρούριο στο βάθος ψηλά να δεσπόζουν στην άλλοτε ..μικρή αγορά της πόλης εκεί που γίνονταν το “Μπίτ Παζάρ”.

 

Οι καραγωγείς είχαν πιάτσα εκεί, ενώ εκεί που βρίσκεται, στην εικόνα, το μπλε αυτοκίνητο ήταν δημοτικές τουαλέτες.

 

Η φωτογραφία είναι στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

 

Δίνω την γραφή στους συμπολίτες μου, που όταν αναρτώ παρόμοιες εικόνες “ακονίζουν” την μνήμη τους, τις γνώσεις τους, την αγάπη τους για αυτήν την πόλη και… προσθέτουν σημαντικές ιστορικές ψηφίδες.

 

Η Βασιλική Σταυρίδου έγραψε:

 

“Απέναντι ήταν το καφενείο του Πέτρου που σύχναζε ο Πατέρας μου, ήταν ο δρόμος για το πατρικό μου σπίτι, όμορφες αναμνήσεις...”.

 

Με τον φίλο μου ξεναγό και κάτοικο της Παναγίας Ιωάννη Κιουρτσόγλου είχα τον παρακάτω διάλογο: Ι.Κ. :

 

“Κώστα θυμάμαι παιδάκι ανέβαινα και κατέβαινα τον δρόμο (το σπίτι μας δίπλα στον πύργο του κάστρου αλλά εκτός φωτογραφίας εδώ) και έβλεπα επίσης τα μπακιρτζίδικα, που κρέμονταν τα μπακιρένια αντικείμενα, δίπλα από το καφενείο (το όνομα του οποίου νομίζω θυμάμαι αλλά μην εκτεθώ με κάποια αστοχία).

 

Φυσικά λείπει το λιοντάρι εφόσον είναι ακόμα τα 60ς.

 

Μία κουβέντα που έγινε σε ξεναγήσεις και μου έκανε εντύπωση που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν το θυμούνται (σε αντίθεση με εμάς τους νεότερους γιατί παίζαμε στο Κάστρο μέσα συνέχεια) αφορούσε στον τεράστιο ανεμοδείκτη που στεκόταν μέσα στον λεγόμενο κοιτώνα αξιωματικών (ΝΔ διαμέρισμα και άκρη του κάστρου). Υπάρχουν καθόλου φωτογραφίες από εκείνον και γνωρίζεις καθόλου την τύχη του; (Ίσως κάποιο ρεπορτάζ της εποχής να είχε γίνει).

 

Κ. Π. :“Ιωάννη τον ανεμοδείκτη τον θυμάμαι τον βλέπαμε ακόμα και από την Κηπούπολη. ..Θα βρω φωτογραφίες”.

 

Ι.Κ.: “Ήτανε εκτός λειτουργίας τα τελευταία χρόνια πριν την καθαίρεση του αλλά είχε ενδιαφέρον ως θέαμα (τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω πόσο ασφαλής θα ήτανε σε ακραίες καιρικές συνθήκες.

 

Για εμάς που παίζαμε καθημερινά έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της μνήμης μας.

 

Οι γονείς μου και οι φίλοι τους δεν το θυμούνται και νομίζω αυτή η παραδοχή τους ήτανε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που γνώρισα τελευταία”.