γράφει ο
Αποστόλης Μπαμπατζίκος
Σε μία περίοδο που ο ελληνικός αθλητισμός μαζεύει τα κομμάτια του από μία ακόμη δολοφονία στη χώρα από οπαδούς-χούλιγκανς, οι Έλληνες αθλητές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στη Βουδαπέστη δείχνουν τι είναι ο αθλητισμός, τι πραγματικά είναι.
Η Κατερίνα Στεφανίδη αν και έχει κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα της, και είναι μάλλον η σπουδαιότερη Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών, προσπαθούσε παρά το σοβαρό τραυματισμό της, να κάνει ένα ακόμη άλμα, να σπρώξει τον εαυτό της λίγο ακόμα, για να πετύχει ό,τι καλύτερο μπορεί. Στο τέλος ήξερε πως έκανε ό,τι μπορούσε.
Αυτός είναι ο αθλητισμός. Μέσα από πολλή προπόνηση, πολλές δυσκολίες, ατυχίες και θυσίες να παλεύεις για έναν στόχο και στο τέλος να ξέρεις πως μετράει η διαδρομή, όχι το αποτέλεσμα.
Μέσα από την προσπάθεια αυτή βιώνεις τόσο δυνατά συναισθήματα που αυτά σε βοηθούν να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, πιο δυνατός πνευματικά και πιο ήρεμος στις δυσκολίες της ζωής, καθώς ήδη έχεις σκληραγωγηθεί από τον αθλητισμό.
Η υγεία του σώματος αν και πολύ σημαντική μπορεί να είναι και λιγότερο σημαντική σε σχέση με την πνευματική υγεία που προσφέρει ο αθλητισμός εάν βιώσεις τον αθλητισμό σωστά.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 35 χιλιόμετρα Βάδην στη Βουδαπέστη.
Μετά τη χαρά και το τεράστιο χαμόγελο που δημιουργήθηκε στο πρόσωπο της στον τερματισμό, ακολούθησε κάτι άλλο. Η Αντιγόνη τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και ξέσπασε σε κλάματα, όχι μόνο από χαρά αλλά επειδή μέσα της βίωσε ξανά όλο τον κόπο, όλη την προσπάθεια, όλο τον πόνο και τις θυσίες για αυτή τη στιγμή.
Εκείνη την ώρα που φτάνεις στη δική σου Ιθάκη, δεν εκτιμάς μόνο ότι έφτασες στον προορισμό σου, αλλά ακόμη περισσότερο εκτιμάς τον κόπο σου και τον πόνο σου για να φτάσεις εκεί.
Εκτιμάς το τόσο δύσκολο ταξίδι. Και αν το ταξίδι δεν ήταν τόσο δύσκολο και η Ιθάκη δεν θα ήταν τόσο όμορφη όταν θα έφτανε η ώρα να την ξαναδείς.
Η Αντιγόνη δούλευε λίγα χρόνια πριν ως σερβιτόρα σε τσιπουράδικο στην Καρδίτσα και το βράδυ έκανε προπονήσεις. Εγκατέλειψε τον αθλητισμό για να κάνει οικογένεια και επανήλθε ξανά για να κυνηγήσει το όνειρο της, την Ιθάκη της…
Η Ντρισμπιώτη όπως και οι περισσότεροι αθλητές του ελληνικού στίβου έχουν μηδαμινή βοήθεια για τους αγώνες τους. Με την αγάπη τους φτάνουν σε αυτές τις κορυφές στην Ευρώπη και τον κόσμο, οπότε αυτό το χάλκινο μετάλλιο της Αντιγόνης, είναι πιο βαρύ, αξίζει πιο πολλά, γιατί ακριβώς ο δρόμος ήταν πιο δύσκολος για εκείνη σε σχέση με άλλες αθλήτριες που είχε να ανταγωνιστεί.
Η Ντρισμπιώτη έχει κατακτήσει και 2 χρυσά μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου το 2022, σε 20 και 35 χιλιόμετρα Βάδην, αλλά ένα μετάλλιο σε παγκόσμιο επίπεδο, ειδικά στα αθλήματα μεγάλων αποστάσεων είναι σίγουρα το μεγαλύτερο όνειρο των δρομέων.
Αυτός είναι ο αθλητισμός, ο κόπος, ο πόνος, η υγεία, η θέληση, η αγάπη και το ταξίδι…
Στο τέλος το ταξίδι αξίζει πιο πολύ, αλλά κάθε δικαίωση με ένα μετάλλιο ενός τέτοιου αθλητή είναι συγκινητική.
Κάποτε το 2012 η Ελλάδα έκλαιγε από θλίψη για τον Σπύρο Γιαννιώτη και το 2016 έκλαιγε από χαρά. Όχι επειδή πήρε η Ελλάδα ένα ακόμη μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά επειδή το πήρε ο Σπύρος, που έδωσε έναν αγώνα ανεπανάληπτο σε όλη τη ζωή του για αυτό το μετάλλιο. Έτσι και η Αντιγόνη αν και 39 ετών συνεχίζει να βρίσκεται σε μεγάλες κορυφές, δακρύζει για αυτές και η Ελλάδα δακρύζει και αυτή μαζί της για τη χαρά της.
Πάντα αυτό το κλάμα στο φινάλε ενός αγώνα, κλάμα είτε χαράς είτε λύπης, πάντα αυτό δείχνει τι είναι ο αθλητισμός…
