γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Διομήδη
Ο σπαραγμός είναι βύθισμα της λέξης στο πηγάδι της νύχτας
Ενώ η θυσία σου είναι η ολόφωτη τοποθεσία της αθανασίας
Δεν έχει καμιά σχέση με φθορά και στάχτη
Η θυσία σου είναι η φωτεινή πορεία του ζωντανού πάνω στη γη των πεθαμένων...”.
Αυτά είναι τα λόγια του πατέρα που έχασε τον 17χρονο γιο του.
Αποτελούν ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ένα σημείωμα-αφιέρωση στον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, να κηδεύει το παιδί του.
Το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973 ο Διομήδης Κομνηνός βρισκόταν ανάμεσα σε εκατοντάδες διαδηλωτές στο Πολυτεχνείο.
Στις 9:30, όταν μαζί με άλλους μετέφερε τραυματίες, μια σφαίρα καρφώθηκε στην καρδιά του.
Ο δολοφόνος του βρισκόταν μόλις 10 μέτρα μακριά. Ήταν ένας από τους άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημόσιας Τάξεως.
“...Στην εποχή της μεταδημοκρατικής επέλασης και του πολιτειακού σχετικισμού -γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης στην “ΕΠΟΧΗ” 19/11- το Πολυτεχνείο αναδεικνύεται ως το κατεξοχήν πεδίο σύγκρουσης της ιστορικής μνήμης...
...με διακύβευμα την ανάγνωση της Ιστορίας, τον ρόλο της Αριστεράς στην ελληνική Ιστορία κατά τον 20ο αιώνα, τα όρια της δημοκρατίας και μια σειρά ακόμη ζητήματα...
...Από το “...Η οικονομία του '74 ήταν μια κούκλα. Ήταν σε μεγέθη ανάλογα της Δανίας...” του Άδωνη Γεωργιάδη, στις δηλώσεις Συρίγου γύρω από τον “μύθο” του Πολυτεχνείου, στο πιο πρόσφατο βίντεο-αφιέρωμα της προπαγανδιστικής ομάδας της ΝΔ, της Ομάδας Αλήθειας περί απουσίας νεκρών εντός του Πολυτεχνείου, για τον θετικό ρόλο του στρατού και μια σειρά από κουτοπόνηρες διαστρεβλώσεις (όπως αυτή του Κούλη: “...Όσα διεκδίκησαν το 1973 λαός και φοιτητές γίνονται βήματα προόδου...”).
Η μετατόπιση αυτή στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια η Ιστορία να μπει στον γύψο...”.
Πρόκειται για έναν “πόλεμο κουλτούρας” τον οποίο ο Θ.Τ ορίζει ως μια πολωμένη πολιτική σύγκρουση με στόχο την ηγεμονία σε μια σειρά από κοινωνικά, ηθικά και πολιτιστικά ζητήματα.
Την εξέγερση της Κοινωνικής Αριστεράς με τους νεκρούς της, η Ομάδα Αλήθειας της ΝΔ, αυτά τα γκεμπελούδια, την είπανε: “μια διανυκτέρευση φοιτητών” και τα συνθήματά της ο Κούλης τα είπε: “βήματα προόδου” ως προς τη σημαντική αύξηση των παραγγελιών αντικλεπτικών συστημάτων ώστε να ασφαλιστούν τα βρεφικά γάλατα από τους γονείς που δεν μπορούν να τ' αγοράσουν.
Όπως ακριβώς ο Γκέμπελς το 1929 έλεγε ότι “...Είναι καιρός να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου το 1789 δεν συνέβη ποτέ...”, έτσι και ο Κούλης, ως νεοναζιστής που είναι, επιχειρεί να δημιουργήσει μια Ελλάδα όπου κάθε έννοια ανυπακοής και αντίστασης θα έχει εξαλειφθεί.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην καρδιά της πρακτικής των υποκλοπών βρίκεται η εξαίρεση.
Η εξαίρεση του εαυτού από κανόνες, η τοποθέτησή του υπεράνω θεσμών και ανεξαρτήτως νόμων.
Όπως γράφει αλλού ο Θωμάς Τσαλαπάτης, οι υποκλοπές είναι η μεγάλη παράκαμψη που περιγράφει όλες τις άλλες παρακάμψεις.
Μια παράκαμψη των θεσμών που στην ουσία εκφράζει τη βαθιά περιφρόνηση απέναντί τους και στη συνέχεια φέρνει με μαθηματική ακρίβεια το βραχυκύκλωμά τους.
Ακριβώς όπως βλέπουμε να συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα με τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, τη Δικαιοσύνη, ακόμη και τις Ευρωπαϊκές Επιτροπές.
Σε μια από τις πλέον διάσημες -ή διαβόητες- προτάσεις του ο Καρλ Σμιτ (ο θεωρητικός και Νομικός του Γ' Ράιχ) ισχυρίστηκε ότι “...Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...”.
Η κατάσταση ανάγκης, η εξαίρεση, δεν μπορούσε να υπαχθεί σε νομικές έννοιες, συνεπώς αποκάλυπτε το γεγονός πως η όλη έννομη τάξη βασιζόταν σε μια απόφαση.
Οι κανόνες ίσχυαν σε μια κανονική κατάσταση. Η αυθεντία, που ήταν σε θέση να αναγνωρίσει και να χειριστεί την εξαίρεση, βρισκόταν εν τέλει στην καρδιά κάθε γνήσιας έννομης τάξης.
Μαζί με τον Χομπς, ο Σμιτ επιβεβαίωσε και πάλι ότι “...Η αυθεντία -η εξουσία- και όχι η αλήθεια κάνει τον νόμο...” (auctoritas non veritas facit legem) -βλέπε: “ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ”-.
Έτσι, λοιπόν, ο Σμιτ ισχυρίστηκε πως “...Η εξαίρεση μπορεί να είναι σημαντικότερη από τον κανόνα...”, επιμένοντας συγχρόνως ότι η κατάσταση ανάγκης δεν είναι ένα απόλυτο χάος.
Ο Σμιτ προσπάθησε να θεμελιώσει ένα αυταρχικό, ενοποιημένο κράτος με αδιαίρετη κυριαρχία σε μια κανονιστικά αθεμελίωτη απόφαση.
Εισάγοντας ξανά την κοινωνιολογική πραγματικότητα της ισχύος και της κρατικής εξουσίας υποστήριξε τον “ντεσιζιονισμό” (Dezisionismus: αποφασιοκρατία), δηλαδή την άποψη ότι δεν έχει σημασία το πώς και ποιες αποφάσεις λαμβάνονται, αλλά το ότι απλώς λαμβάνονται.
Ο Κώστας Ζώρας, Ομότιμος Καθηγητής και πρώην Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με το άρθρο του στην “ΕφΣυν” 3/11 υπό τον τίτλο: “Φασισμός: Πολιτική θεωρία και Πράξη” μας ενημερώνει ότι: “...Στη Γερμανία, επιστημονικοί κύκλοι κάτω από τα μελανά ευρωπαϊκά νέφη, συζητούν και προσπαθούν να αντικρούσουν και πάλι τις κρατικές και συνταγματικές θεωρίες του Καρλ Σμιτ, θεωρητικού απολογητή του Εθνικοσοσιαλισμού.
Όπως για το Dezisionismus. Πρόκειται για πολιτική και νομική θεωρία που τοποθετεί την απόφαση και τη λήψη της απόφασης στο επίκεντρο των εκτιμήσεων. Θεωρεί ότι η αιτιολόγηση μιας απόφασης είναι λιγότερο σημαντική από την ίδια την απόφαση.
Σύμφωνα με αυτήν, δεν μπορεί να υπάρξει γενικά δεσμευτική αιτιολόγηση με βάση αξίες ή ηθικές θέσεις.
Ως εκ τούτου, η απόφαση των ανθρώπων για αυτήν ή την άλλη ενέργεια είναι τελικά αυθαίρετη και δεν δικαιολογείται με λογική ανάλυση ή με βάση ηθικά κριτήρια.
Δηλαδή αποφάσεις γρήγορες και άμεσες, χωρίς περίσκεψη, χωρίς προβληματισμό, χωρίς διάλογο, χωρίς ενσυναίσθηση, από έναν “εθνικά ομοιογενή λαό” και τις “ολιγαρχικές-φασιστικές” ηγεσίες του -Μίχαελ Τσιρν, Καθηγητής, Διευθυντής του Επιστημονικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών στο Βερολίνο, STERN 21/9/22-.
Στη συνέχεια ο Κ.Ζ παρουσιάζει κάποιες “αποφάσεις” τέτοιου είδους σε διεθνές και κρατικό επίπεδο για να καταλήξει: “...Η επέλαση του Φασισμού βρίσκει μια πολλαπλώς αδύναμη Ε.Ε... Οι σχέσεις μεταξύ συντηρητικών ή κεντροδεξιών κομμάτων και φασιστικών είναι ακατάλυτες...
Άμεση συσπείρωση και συνεργασία των προοδευτικών δημοκρατικών, αριστερών, σοσιαλιστικών, πράσινων και οικολογικών δυνάμεων.
Κατά τη διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Φόρουμ που οργάνωσε πρόσφατα στην Αθήνα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η απουσία συνιστά πολιτικό έγκλημα...”.
Όμως, εάν μια τέτοια “συσπείρωση” πραγματοποιηθεί στη βάση μιας υποτίμησης της φασιστικής και ναζιστικής επέλασης στην πολιτική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων, θα συνιστά αποπολιτικοποίηση της πολιτικής Αριστεράς.
Πράγματι, δεν έχουμε δει κάποιον αθώο να κρύβεται, μόνο που αυτός δεν είναι ο Κούλης, ως νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός.
Διότι, ο Κούλης, εκτός από νεοφιλελές είναι και νεοναζιστής και, άρα, ως τέτοιος που είναι, δεν κρύβεται – αποφασίζει.
