γράφει ο
Χρήστος Ποτόλιας
Με απόφαση της ρωσικής ηγεσίας ξεκίνησαν, πριν μερικές ημέρες, αεροπορικές επιδρομές στη Συρία, εναντίον του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους».
Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί την επί πλέον όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και ευρύτερα. Η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, έρχεται μετά την επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Τουρκίας, των μοναρχιών του Κόλπου κ.ά. δυνάμεων στην περιοχή, που εκτυλίσσεται από το 2011.
Πίσω από αυτές τις εξελίξεις πρέπει να βλέπουμε τα πραγματικά κίνητρα των δυνάμεων, που βρίσκονται σε πολεμική σύγκρουση, ξεπερνώντας τα προσχήματα, («πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», ή για «ανθρωπιστικούς λόγους», ή αν για τους βομβαρδισμούς υπάρχει η έγκριση της ντόπιας κυβέρνησης ή του ΟΗΕ, κι άρα αυτοί είναι συμβατοί με το διεθνές δίκαιο). Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Λιβύη έγιναν με την έγκριση του ΟΗΕ.
Οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη μια ή στην άλλη περιοχή και χώρα, έχουν τη σφραγίδα του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων και του αδυσώπητου ανταγωνισμού, που εξελίσσεται ανάμεσά τους για το μοίρασμα των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφορών, των αγωγών.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, εξαιτίας της εμφάνισης δυναμικά ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική), που κερδίζουν «έδαφος» σε βάρος των παλαιότερων (ΗΠΑ, χώρες ΕΕ), δυνάμωσαν οι ανταγωνισμοί.
Αποδείχτηκε πως ο περίφημος «πολυπολικός κόσμος» και η περίφημη «παγκοσμιοποίηση», δεν είναι τίποτε άλλο από την σκληρή ενδοϊμπεριαλιστική αναμέτρηση, που διεξάγεται με οικονομικά, διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.
Σ' αυτήν τη φάση γίνεται φανερή, από τη μια, η επιδίωξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να «γκρεμίσουν» το συριακό καθεστώς, που αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο της Ρωσίας και του Ιράν, σύμμαχο της Κίνας.
Ως πρόσχημα, οι ΗΠΑ κι οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν τα ζητήματα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», «της αποκατάστασης της δημοκρατίας» και της επίλυσης «ανθρωπιστικών ζητημάτων», όπως η προστασία των χριστιανικών πληθυσμών κ.ά.
Από την άλλη, είναι πρόδηλη η επιδίωξη της Ρωσίας να στηρίξει με κάθε μέσο το καθεστώς της Συρίας, ώστε να έχουν τα δικά της μονοπώλια τον πρώτο λόγο, σε συνεργασία με το τμήμα της αστικής τάξης, που εκφράζει το καθεστώς Ασαντ, στην εκμετάλλευση των πόρων και του λαού.
Η βάση πάνω στην οποία γίνεται η αντιπαράθεση είναι το πώς θα γίνει η μοιρασιά του φυσικού πλούτου και του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Έτσι, στο συριακό ζήτημα επικεντρώνεται μια γιγαντιαία αναμέτρηση δυνάμεων. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτές αυτόματα θα τεθούν σε αντιπαράθεση. Υπάρχουν πολλά σενάρια.
Δεν μπορεί, π.χ., να αποκλειστεί το σενάριο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να επιλέξουν την τακτική της μακρόχρονης οικονομικής «αιμορραγίας», αλλά και πολιτικο-στρατιωτικής φθοράς της Ρωσίας, τόσο στη Συρία, όσο και στην Ανατολική Ουκρανία, ανοίγοντας επιπλέον κι άλλες «πληγές» στην Κεντρική Ασία, στον Καύκασο, κ.α.
Ούτε, επίσης, θα πρέπει να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο ανοιχτής στρατιωτικής εμπλοκής όλων των ξένων δυνάμεων στη Συρία, με τη μετατροπή και τη μοιρασιά της σε προτεκτοράτα.
Ακόμη και το σενάριο ενός προσωρινού συμβιβασμού των εμπλεκόμενων δυνάμεων, με την αντικατάσταση του Ασαντ, την αξιοποίηση «μετριοπαθών» δυνάμεων της αντιπολίτευσης, που σήμερα φαντάζει πιο δύσκολο, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Σε ότι αφορά τη χώρα μας στην εν λόγω «διαμάχη», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως και όλες οι προηγούμενες, έχει τεράστιες ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό, γιατί δηλώνει πρόθυμη να σπρώξει ακόμη πιο βαθιά τη χώρα μας στη δίνη αυτών των ενδοαστικών αντιθέσεων, με καταστροφικές συνέπειες, μέσα από τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Αυτό το κάνει με την παραχώρηση των στρατιωτικών βάσεων για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τη δημιουργία και νέων (Κάρπαθο), αλλά και τη συνδρομή της χώρας μας με στρατιωτικές δυνάμεις σε μια πιθανή επέμβαση. Από μία τέτοια επιλογή σε τίποτε δεν πρόκειται να ωφεληθεί ο ελληνικός λαός, παρά μόνο κατασκευαστικές εταιρίες, ενεργειακοί όμιλοι και τραπεζικοί κ.α.
Ο Ελληνικός λαός πρέπει να είναι αντίθετος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να δυναμώσει την οργάνωση της πάλης του ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σ' αυτόν, ενάντια στη χρησιμοποίηση των εδαφών, των θαλασσών και του εναέριου χώρου της χώρας ως «ορμητήριου» για την επίθεση σε ξένα εδάφη, καθώς κι ενάντια στη συμμετοχή ελληνικών ένοπλων δυνάμεων.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΤΟΛΙΑΣ
ΣΥΝ/ΧΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
