γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Οι δηλώσεις του νεοφιλελεύθερου-νεοναζιστή πρωθυπουργού περί του “νόμιμου λάθους” θυμίζουν ένα περιστατικό ανάμεσα στον Λουδοβίκο ΙΓ' και τον Καρδινάλιο Ρισελιέ: Ρώτησε ο βασιλιάς τον εξ απορρήτων του: “Μπορεί η δικαιολογία να είναι χειρότερη από την πράξη στην οποία αναφέρεται;”
“Θα φροντίσω να το διαπιστώσετε σύντομα” του απαντά αυτός.
Στην επομένη μεγάλη γιορτή, καθώς ο Λουδοβίκος απευθυνόταν στους υπηκόους του, ο Ρισελιέ του χάιδεψε τρυφερά τα οπίσθια.
Ο Λουδοβίκος έκπληκτος αναφώνησε: “Πώς τολμάτε, Καρδινάλιε!”, και ο Ρισελιέ ήρεμος απάντησε: “Συγγνώμη, μεγαλειότατε, νόμιζα πως ήταν η βασίλισσα...”.
Επί της ουσίας τώρα:
Φανταστείτε τη Δημοκρατία, γεματούλα, ρακένδυτη με το γνωστό σκουφάκι της να διαδηλώνει έξω από το Μαξίμου κρατώντας ένα πλακάτ που γράφει: “Βιαστής είναι”.
Η αναβάθμιση του Κούλη σε βιαστή της Δημοκρατίας και το πέρασμα από το “πιάσιμο του κώλου μας” (Χ. Κακατσάκη DOC 13/8) στο “μας γαμάει και μας δέρνει” (Γ. Δερμεντζόγλου TVXS 10/8), επαναφέρει στο νου την επιστημονική ανάλυση της Καθηγήτριας Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Βιδάλη (βλ: “Ασυμβατότητα Δημοκρατίας-Καπιταλισμού”):
“...Στον σύγχρονο καπιταλισμό η κουλτούρα του βιασμού υποβόσκει σε κάποιες κοινωνικές ομάδες... ως συμβολισμός άσκησης εξουσίας... επίσης δείχνει και μια γενικότερη κρίση της αστικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων στην Ελλάδα, η οποία κρίση δεν είναι άσχετη από τους όρους υπό τους οποίους διαμορφώνονται οι κοινωνικές σχέσεις γενικότερα, διαπαιδαγωγούνται οι νέοι, αναπτύσσονται οι σχέσεις εξουσίας σε διαπροσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο.
Μια παρακμιακή κοινωνία έχει και αυτές τις διαστάσεις...”.
Υπό αυτή την έννοια, εάν ο Κούλης είναι ο βιαστής της Δημοκρατίας, αυτή η Δημοκρατία είναι βιασμένη ομαδικά και κατ' εξακολούθηση.
Καταντά, δηλαδή, να είναι μια Δημοκρατία που της αρέσει να τη βιάζουν που και που.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ας αναρωτηθούμε εάν συνθέτουμε μια κοινωνία του “τράβα με και ας κλαίω – δείρε με και ας πονώ”.
Διότι, τι άλλο μπορεί να σημαίνει η “θέση” της ΑΥΓΗΣ (14/8): “...Η μόνη προοπτική είναι ένα μέτωπο προοδευτικό, που θα βάλει προτεραιότητα την αποκατάσταση της κακοποιημένης δημοκρατίας...”!!!
Σου δίνει την εντύπωση πως, λειτουργώντας στη βάση του “μια σπιθαμή από τον κώλο μας και...”, προτείνει ένα “μέτωπο προοδευτικό” κομμάτων την ώρα που χρειαζόμαστε την αναζωπύρωση του λαϊκού μας κινήματος.
-όχι βέβαια για την “αποκατάσταση της κακοποιημένης δημοκρατίας” που παραπέμπει σε “παρθενορραφή”.
Σε αναγκάζει στο ν' αρχίσεις να ελπίζεις πως οι λέξεις και οι όροι που χρησιμοποιεί ο Αλέξης Τσίπρας (“...Σε κάθε περίπτωση το κρίσιμο... είναι... το ποια θα είναι η επόμενη μέρα για τον τόπο. Πώς την αντιλαμβανόμαστε και πώς θα την προετοιμάσουμε.
Διότι εδώ που φτάσαμε δεν αρκεί να επιδιώκουμε μια απλή εναλλαγή στην εξουσία.
Αυτό που απαιτείται... είναι ένα σχέδιο θεσμικής επανεκκίνησης, που θα αφορά όχι μόνο την ΕΥΠ, αλλά και τη Δικαιοσύνη, τη λειτουργία των ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς...”), δεν έχουν περάσει από την επανανοηματοδότηση του οργουελικού υπουργείου της “Νέας Ομιλίας”.
Ο Όργουελ δεν μυθοποίησε ούτε προεικόνισε απλώς το εγχείρημα του ολοκληρωτισμού.
Σήμανε τον συναγερμό χαράζοντας μια τρομακτική γραμμή συλλογιστικής αλληλουχίας η οποία ξεκινούσε από το πρόσφατο γερμανικό παρελθόν και το ακράδαντο σοβιετικό παρόν και κατέληγε σε ένα θεωρητικό αλλά καθ' όλα πιθανό μέλλον.
Η ιδιοφυία του έγκειται στο ότι επινόησε μια ιστορία η οποία εμπεριείχε την ουσία του ολοκληρωτισμού: την αδίστακτη επιμονή για απόλυτη κατοχή όλων των ανθρώπινων όντων εκ των έσω και όχι ως αποκομμένων “Άλλων” οι οποίοι αναγνωρίζονται μόνο από τη συμπεριφορά τους.
Ο Μεγάλος Αδελφός είναι μια πανταχού παρούσα διάχυτη συνείδηση η οποία μολύνει και καταλαμβάνει κάθε ψυχή, εκτοπίζοντας κάθε συναισθηματικό δεσμό που είναι προϊόν του έρωτα και της ουσιώδους συντροφικότητας.
Το νόημα της λειτουργίας του δεν είναι απλώς ότι γνωρίζει κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα -είναι η στυγνή επιμονή με την οποία αποσκοπεί στον εκμηδενισμό και στην αντικατάσταση της μη αποδεκτής ενδόμυχης εμπειρίας.
Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος τόσο της οικονομίας της Αγοράς όσο και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Επομένως, η πραγματοποίηση -πιο σωστά- η προσπάθεια πραγματοποίησης των όσων προτείνει ο Αλέξης απαιτούν την αδιαπραγμάτευτη μαχητική στήριξη του λαϊκού μας κινήματος, με την προϋπόθεση ότι αναζωπυρώνεται και αποφεύγει τις “παγίδες” α λα Κώστα Τζαβάρα:
“...Η λειτουργία του πολιτεύματος έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα και ο Πρωθυπουργός οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να δώσει εντολή ν' αποκαλυφθούν τα πάντα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας... Πρέπει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός ν' αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν με διαδικασίες αμερόληπτες και ανεπηρέαστες...
Ο έλεγχος του κύρους των πράξεων ή παραλείψεων της Διοίκησης ανήκει στη δικαστική εξουσία. Θα μπορούσε, συνεπώς, ο εισαγγελέας Αρείου Πάγου να ερευνήσει τυχόν πράξεις ή παραλείψεις της εισαγγελέως που είναι αποσπασμένη στην ΕΥΠ, για να κριθεί η νομιμότητα των ενεργειών της...”!!!
Και η αντιμετώπιση: “...Ηχηρή διαφοροποίηση Τζαβάρα για υποκλοπές... πραγματοποίησε ο βουλευτής της ΝΔ...”, γράφει το “LEFT.gr”. “...Τα στελέχη βουβά. Οι βουλευτές κρυμμένοι. Οι υπουργοί διακοπές. Από μία ολόκληρη παράταξη μόνον ένας, ο βουλευτής Ηλείας Κώστας Τζαβάρας βρήκε τη δύναμη να πει μερικές σταράτες κουβέντες...”, γράφει στην “ΕφΣυν” ο Τάσος Παππάς.
“...Την ίδια ώρα, κι ενώ το εσωτερικό της ΝΔ βράζει υπόκωφα, έχουμε πλέον και τη δημόσια έντονη αντίδραση του βουλευτή Ηλείας της ΝΔ Κώστα Τζαβάρα...”, γράφει η “ΕφΣυν” (16/8).
Πάτε καλά ρε;! Ή, μήπως, είμαι ο τελευταίος ρινόκερος, πριν μεταμορφωθεί σε άνθρωπο, που καταλαβαίνει τα εντελώς αντίθετα απ' ό, τι εσείς;!
Μήπως, αντί της κυβέρνησης και του “επιτελικού κράτους” του Κούλη, δεν στοχοποιεί τη “Διοίκηση”;
Και, διά της “Διοίκησης”, την εισαγγελέα της ΕΥΠ τη γνωστή από τη δίκη του “Χρηματιστηρίου” και από τη δίκη του “Noor One” και πολλών άλλων, Βασιλική Βλάχου;
Όταν αναφέρει τον “Εισαγγελέα Αρείου Πάγου”, μήπως δεν εννοεί τον γνωστό σε όλους Ισίδωρο Ντογιάκο; τον “ψηλέα”; τον “παναθηναϊκάκια”; κλπ,κλπ.
Για τη σχέση των δύο η Άντα Ψαρρά έγραφε στην “ΕφΣυν” 11/8: “...Την ώρα που ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος φέρεται να συνομιλεί καθημερινά με την εισαγγελέα επόπτη της ΕΥΠ κ. Βλάχου, προκειμένου να πληροφορηθεί το ποιοι και πώς άφησαν να διαρρεύσουν οι πληροφορίες, η κύρια ουσία της υπόθεσης των χιλιάδων αυθαίρετων υποκλοπών με το πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας...” για τις οποίες έστησε “βιοτεχνία” παραγωγής 60 τέτοιων σε καθημερινή βάση η Βλάχου, παραμένει εκτός των ενδιαφερόντων και των προτεραιοτήτων του κ. Ντογιάκου.
Με τέτοιου είδους δικαιοσύνη η “αποκατάσταση της βιασμένης Δημοκρατίας” μοιάζει με την “επιστροφή στην κανονικότητα” της κυβέρνησης “πρώτη φορά Αριστερά”.
Υ.Γ. Μηταράκης-Θεοδωρικάκος -νεοναζίζοντες- μεγάλωσαν τη Τουρκία επιβεβαιώνοντας από τη μία τον θάνατο της 5χρονης Μαρίας στη νησίδα του Έβρου και, από την άλλη, ότι ο σκορπιός που την τσίμπησε ήταν Τούρκος.
