γράφει ο 

Βύρων Β. Δημητριάδης

 

“...Η έκταση της καταστροφής... μαυρίζει την καρδιά όλων μας. Και πρώτος εγώ ζητώ συγγνώμη για τις όποιες αδυναμίες υπήρξαν...” είπε σε διάγγελμά Του ο Κούλης, ως βιοεξουσιαστής Πρωθυπουργός, για να του απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ: “...Ζήτησε συγγνώμη, επειδή έτσι το ζήτησαν οι επικοινωνιολόγοι του, αλλά κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο, γιατί προφανώς ούτε ο ίδιος την πιστεύει...”.

 

Η “ΑΥΓΗ” πιο αναλυτικά: “...Στις στάχτες θάβει τις επιτελικές ευθύνες για την ανυπολόγιστη καταστροφή από τις πολυήμερες πυρκαγιές ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιδεικνύοντας, από τη “γυάλα” του Μαξίμου εντυπωσιακή άγνοια της κατάστασης αλλά και βαθιά έλλειψη ενσυναίσθησης. Ο Πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας στη συνέντευξη τύπου το κούφιο πλαίσιο της συγγνώμης του, τα βρήκε όλα καλώς καμωμένα, αποφεύγοντας -με το χαμόγελο ζωγραφισμένο- κάθε ψήγμα ουσιαστικής αυτοκριτικής...”.

 

Ο Καβαλιώτης ποιητής Κώστας Καναβούρης πιο βαθιά: “...Ας τους προσπεράσουμε. Δεν μας αξίζουν. Είναι άθλιοι...

 

Ας τους προσπεράσουμε. Είναι φονικοί άνθρωποι γιατί δεν λογαριάζουν τη ζωή των άλλων ως ίσης αξίας με τη δική τους.

 

Είναι φονικοί άνθρωποι γιατί θεωρούν τους άλλους και τη ζωή τους εμπόρευμα το οποίο πωλούν, αγοράζουν, στοκάρουν και ξεστοκάρουν κατά τις επιταγές και τις ανάγκες της αγοράς.

 

Εμπόρευμα η ανάσα μας για να περιστρέψει τους έλικες των ανεμογεννητριών. Αυτή η αντίληψη είναι ο εμπρηστής... είναι η ίδια ακριβώς αντίληψη που βάζει φωτιά στα δάση ενώ ο πρωθυπουργός πάει για μπάνιο όταν ο γύρω κόσμος φλέγεται, και ύστερα ψελλίζει ξεκούμπωτες συγγνώμες...”

 

Τελικά, η εικόνα είναι η εξής: ο Κούλης, ως βιοεξουσιαστής-μεταφασίστας Πρωθυπουργός, κοροϊδεύει τον λαό και ο λαός του τα χώνει με το γνωστό “Μητσοτάκη ...έσαι” -ως συνέχεια ίσως του περίφημου “...τον πρωθυπουργό τον έχω ...σμένο...”.

 

Μπορεί να μην εκλάβαμε ως “ξεκούμπωτη συγγνώμη” τη συγγνώμη του όμως είδαμε τον ίδιο ως “ξεκούμπωτη ρόμπα” αν και δεν χρειάζεται κάποιο “άνοιγμα” για να φανεί ο γυμνός “εσωτερικός Του κόσμος”.

 

Εξάλλου, αυτή η γύμνια, σπεύδει να την επιβεβαιώσει αυτοπροσώπως, συνεντευξιαζόμενος: “...Μίλησα απηχώντας και το προσωπικό μου συναίσθημα αλλά αξιολογώντας και τον ρόλο μου ως πρωθυπουργός και ζήτησα συγγνώμη από τους πολίτες.

 

Το έκανα γιατί το αισθάνθηκα ως μια προσωπική ανάγκη. Όταν αυτά που βλέπεις γύρω σου σε συγκλονίζουν και αντιδράς.

 

Αυθόρμητη συμπεριφορά αλλά και πολιτική πράξη ήταν η συγγνώμη μου που σηματοδοτεί την απόφαση για δράση.

 

Είναι μια προωθητική ενέργεια, η αφετηρία για να γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν ώστε να μην επαναληφθεί αυτή η εμπειρία στο μέλλον...”!!!

 

Όχι. Αυτό που έχουμε εδώ δεν το περιγράφει το γνωστό “Από τότε που ανακαλύφθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο”, διότι, ο Κούλης, ως Κούλης σκέτο, μας λέει ότι αυτοαξιολογήθηκε βλέποντας τον εαυτό του, ως πρωθυπουργό, να χαζεύει αυτά που συμβαίνουν γύρω του.

 

Είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν χωράει ούτε η “συγγνώμη” ούτε το “συναίσθημα”, οπότε, και η “προσωπική ανάγκη” μπορεί κάλλιστα να μην είναι ούτε “προσωπική” ούτε “ανάγκη”. Ίσως να είναι ανάγκη εκκένωσης του παχέος εντέρου -σε κουλτουριάρικη μορφή.

 

Το αληθειοφόρο συμβάν ότι πολλοί άνθρωποι έχασαν ολοσχερώς το βιος τους που έφτιαχναν μια ζωή “εξαρτημένοι” από το μεροκάματο, “εξαρτημένοι” από το δάσος ως το ανόργανο σώμα τους, το αντικρίζει ως μια ακόμη “εμπειρία”-κέρδος που ενδεχομένως κληθεί στο άμεσο μέλλον να ισοφαρίσει τη ζημιά.

 

Ο τρόπος που είπε τα παραπάνω θα μπορούσε άνετα να εκληφθεί ως η καλύτερη σημειολογική τους ανάλυση: αυτός που πραγματικά αισθάνεται την εσωτερική ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη αναγνωρίζοντας τα λάθη που προκάλεσαν κακό στους συνανθρώπους του δεν παπαγαλίζει φορώντας το χαμόγελο της επιτυχίας.

 

Διαβάζοντας κάθε λέξη ξεχωριστά μέσα από το γραπτό κείμενο υποβάθμισε τη “συγγνώμη” σε σχήμα λόγου με πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.

 

Κι αν αναρωτηθεί κανείς γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο, η απάντηση είναι, λόγω απουσίας ενσυναίσθησης.

 

Αναλύοντας το “Θεσμίζον Κοινωνικό Φαντασιακό” ο Κορνήλιος Καστοριάδης υποστηρίζει ότι “...Υπάρχει κάτι επιπλέον από το γεγονός ότι η σκέψη προϋποθέτει τη γλώσσα και ότι η γλώσσα είναι αδύνατη χωρίς την κοινωνία.

 

Η σκέψη είναι ουσιαστικά ιστορική... και κοινωνική. Αυτό λοιπόν που μας υποχρεώνει να λάβουμε υπ' όψιν το Κοινωνικοϊστορικό, είναι ότι συνιστά την ουσιαστική συνθήκη της ύπαρξης της σκέψης και του στοχασμού.

 

Αυτή η συνθήκη δεν είναι καθόλου “εξωτερική”... είναι συνθήκη “εγγενής”, συνθήκη που συντρέχει ενεργά στην ύπαρξη αυτού που η ίδια επηρεάζει...

 

Μπορούμε λοιπόν να απαιτήσουμε από τη φιλοσοφία να αναζητήσει τη γένεση του στοχασμού εντός και διά του κοινωνικοϊστορικού, όπως και τη γένεση της σκέψης στο κάθε ανθρώπινο ον...

 

...Ως προς την Ψυχανάλυση τώρα -συνεχίζει σ' άλλο επίπεδο ο Κ.Κ.-, το άτομο που αυτή συναντά είναι παντοτε εκκοινωνισμένο.

 

Δεν συναντούμε ποτέ χωριστά ψυχοσωματικά άτομα σε “καθαρή” κατάσταση. Συναντούμε απλώς και μόνο άτομα εκκοινωνισμένα... Τα εκκοινωνισμένα άτομα... ενσαρκώνουν εν μέρει πράγματι, εν μέρει δυνητικά, τον ουσιώδη πυρήνα των θεσμών και των σημασιών της κοινωνίας τους.

 

Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, το άτομο αποτελεί κοινωνική δημιουργία... Η αληθινή πολικότητα είναι η πολικότητα κοινωνία/ψυχή...”.

 

Στο ερώτημα της κατασκευής του κοινωνικού ατόμου ο Καστοριάδης απαντά με τη θεματοποίηση του εκκοινωνινσμού της ψυχής ως ενδοβολής των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών μέσω του μητρικού και του γονεϊκού άλλου: μαζί με τον μαστό και τον λόγο η μητέρα μεταδίδει στο παιδί έναν ολόκληρο κόσμο νοήματος που φέρεται από θεσμισμένες μορφές και διεισδύει στα τρίσβαθα του ψυχισμού.

 

Ο εκκοινωνισμός της ψυχής, σύμφωνα με τον Καστοριάδη, είναι αδιαχώριστα η συγκρουσιακή ιστορία μιας ψυχογένεσης και μιας κοινωνιογένεσης που έχουν κοινή κατάληξη την ανάδυση του κοινωνικού ατόμου.

 

Τώρα είμαστε έτοιμοι στην ερώτηση εάν ο Κούλης, ως βιοεξουσιαστής, είναι ένα εκκοινωνισμένο άτομο που διαθέτει ενσυναίσθηση, να βάλουμε τον ίδιο να απαντήσει.

 

Λοιπόν, όταν αγορεύοντας στη Βουλή -εντελώς σοβαρά- είπε ότι έκανε αντίσταση κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών σε ηλικία 6 μηνών προκάλεσε το αυθόρμητο γέλιο των παρεβρισκόμενων βουλευτών. Αντέδρασε ψύχραιμα ρωτώντας: “Γιατί γελάτε κύριοι;” και όταν δεν πήρε απάντηση ξαναρώτησε εντελώς ήρεμα “Γιατί γελάτε κύριοι;”.

 

Απάντηση ασφαλώς δεν πήρε όμως ήξερε αυτός και μόνο αυτός ότι ήταν αλήθεια, καταδική του αλήθεια χαραγμένη με πύρινα γράμματα βαθιά στον ψυχισμό.

 

Και βέβαια δεν φταίει αυτός όταν “μαζί με τον μαστό ο λόγος της μητέρας”, και ιδιαίτερα του πατέρα, αντί να εκκοινωνίσουν την ψυχή του, αντί να τον βοηθήσουν “να συμφιλιωθεί με την απώλεια των ενστίκτων που υποτάσσονται στις απαιτήσεις της κοινωνικής ύπαρξης” (Κρ. Λας “Η Κουλτούρα του εγωϊσμού”), πρέπει να εφάρμοσαν επάνω του μάλλον ένα άγριο μπούλινγκ για να τον κάνουν να πιστέψει ότι αυτός είναι ο εκλεκτός, ο άριστος των αρίστων που θα κυβερνήσει τη χώρα και τον λαό της ελέω θεού... και Οίκου.

 

Δεν θέλησε και πολλά-πολλά μέχρι να φτάσει στο σημείο να θεωρήσει εαυτόν ως το κράτος -το Επιτελικό κράτος- και να υποστηρίξει σε διάγγελμα ότι “...Ως Πρωθυπουργός, επί 25 μήνες διαχειρίστηκα πολλές κρίσεις... Όλες είχαν πολύπλευρες συνέπειες στην οικονομία και στην κοινωνία και όλες έμοιαζαν στην αρχή ανυπέρβλητες, αλλά τις ξεπεράσαμε με πείσμα και ενότητα. Αυτό θα γίνει και τώρα, με τολμηρές αποφάσεις που θα αλλάξουν πολλά...”!!!

 

Τι να πεις;!

 

Ίσως ότι λείπει ο Γεραπετρίτης να μας εξηγήσει και αυτός πως τα περισσότερα πυροσβεστικά συνεπάγονται περισσότερες πυρκαγιές -έτσι για να ολοκληρωθούν με επιτυχία οι κενώσεις-εκκενώσεις που συμπεριλαμβάνονται, πλέον, στην κουλτούρα των Ελλήνων.