γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Να ξεκινήσω με μια παρατήρηση με αφορμή τους εορτασμούς της Εθνικής Επετείου οι οποίοι ολοκληρώθηκαν χθες: μια πολύ εντυπωσιακή παρέλαση, πολύς κόσμος, θετικό κλίμα.
Θα έλεγα ότι είναι ίσως η καλύτερη απάντηση την οποία δίνουν οι ίδιοι οι πολίτες, που νομίζω στην πράξη γυρνούν την πλάτη τους στην τοξικότητα και τη μιζέρια…” είπε ο Πρωθυπουργός, ως Μητσοτάκης που είναι, στο Υπουργικό Συμβούλιο επιβεβαιώνοντας γι’ άλλη μια φορά ότι ως νεοφιλελεύθερος οικονομικός δολοφόνος – και άρα πολιτικός απατεώνας, δεν μπορεί να ξεφύγει από την “αρχή” της στοχοποίησης του εχθρού άμεσα είτε έμμεσα με την ανάδειξη συγκεκριμένων φίλων.
Ναζιστική αρχή τη λειτουργία της οποίας μας βοηθά να καταλάβουμε μέσω της κριτικής που της ασκεί ο Καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Θεωρίας στο ΑΠΘ Αλέξανδρος Κιουπκιολής στο βιβλίο του “ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ”.
“...Η φιλοσοφία του Καρλ Σμιτ (Νομικός Θεωρητικός του Ναζισμού) για την πολιτική είναι μονόπλευρη πολεμική. Στη λογική της, η πολιτική ορίζεται ουσιωδώς από την πραγματική δυνατότητα της σύρραξης ανάμεσα σε φίλο και εχθρό. Η πάντοτε παρούσα δυνατότητα του πολέμου συνιστά την απαραίτητη συνθήκη που κυβερνά την πολιτική συμπεριφορά.
“...Η πραγματική δυνατότητα της σύγκρουσης, η οποία πρέπει πάντα να είναι δεδομένη για να μπορεί να γίνει λόγος για πολιτική… Οι έννοιες φίλος, εχθρός και σύγκρουση παίρνουν το πραγματικό τους νόημα διά της διαρκούς αναφοράς τους ιδίως στην πραγματική δυνατότητα της φυσικής εξόντωσης (Κ. Σμιτ)…”.
Με άλλα λόγια, το πολιτικό ταυτίζεται με την εχθρότητα και τη ζώσα δυνατότητα της σύρραξης.
Άλλες εκφάνσεις και τροπικότητες συλλογικής δράσης όπως η διαπραγμάτευση, η συζήτηση και η συμφιλίωση, εξοβελίζονται από την επικράτειά του. Στην πολιτική του Σμιτ, είσαι μαζί μας ή εναντίον μας. Επιπλέον ή είσαι με αυτή την φιλοπόλεμη έννοια του πολιτικού ή ενάντια στο ίδιο το πολιτικό…”.
Υπό αυτή την έννοια ο φυρερίσκος μας ο Μητσοτάκης – και όλοι οι αρχηγίσκοι σαν κι αυτόν – ασκεί “πολιτική” ωσάν να πρόκειται για συνέχεια ενός πολέμου που προηγήθηκε με άλλα μέσα.
Η αντιστροφή των όρων της ρήσης του Φον Κλάουζεβιτς μας βοηθά να καταλάβουμε το βαθύτερο νόημα της “παρατήρησης” του Μητσοτάκη: είναι προφανές ότι ήθελε να εκδηλωθεί κάποια επεισοδιακή σύγκρουση μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη κι επειδή κάτι τέτοιο δεν συνέβη και άρα δεν φανερώθηκε ο εχθρός- λαός αναγκάστηκε αντί για βέλη να πετάξει δάφνες στους πανηγυρτζήδες που “γυρνούν την πλάτη τους στην τοξικότητα” – στο εμφυλιοπολεμικό μίσος, δηλαδή, και τον διχασμό που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός – Φυρερίσκος δημιουργεί και στη συνέχεια φροντίζει να συντηρεί παριστάνοντας την Κασσάνδρα – σε πολλές περιπτώσεις μ’ ένα τραμπικό τρόπο όπως, για παράδειγμα, με τις οργανωμένες αναφορές στην “Marfin”:
Ως γνωστόν, στις 5/5/2010 ενώ ήταν σε εξέλιξη μεγάλη διαδήλωση – απεργία κατά των μέτρων λιτότητας και υπογραφής του πρώτου Μνημονίου, μια αδιευκρίνιστης σύνθεσης ομάδα, σαν κι αυτές που εξορμούν και ανασυντάσσονται πίσω από τις γραμμές των στρατιωτικοποιημένων σωμάτων των ειδικών φρουρών της ΕΛΑΣ, πυρπόλησε το υποκατάστημα της Τράπεζας με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων.
Στη δίκη που ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2013 κρίθηκαν ένοχοι ο Διευθύνων Σύμβουλος της Μαρφίν, ο υπεύθυνος Ασφαλείας του κτιρίου και η Διευθύντρια του καταστήματος, για φόνο εξ αμελείας τριών υπαλλήλων, της σωματικής βλάβης άλλων 21 υπαλλήλων και για πολλαπλές παραλείψεις στα μέτρα πυρασφάλειας και στην εκπαίδευση του προσωπικού.
Και όμως – γραφεί ο Αδάμ Αδαμόπουλος Καθηγητής Ιατρικής Φυσικής του ΔΠΘ (“ΕφΣυν” 16/10/25) – στο μνημείο που τοποθετήθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2020, οι άτυχοι νεκροί αναφέρονται ως “θύματα του τυφλού μίσους που γεννά ο διχασμός”.
Ασφαλώς και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν εξήγησε ποτέ που έγκειται το “μίσος και ο διχασμός” σε μια ειρηνική διαδήλωση κατά οικονομικών μέτρων διασφαλίζοντας έτσι τη μυστικότητα των σχεδίων της θανατοπολιτικής.
Η ναζιστικής έμπνευσης και καθοδήγησης διαστρέβλωση της πραγματικότητας (αρχή της Γκεμπελικής προπαγάνδας είναι ότι τα γεγονότα, αυτά καθ’ αυτά, δεν έχουν καμιά σημασία παρ’ εκτός της σημασίας που αποδίδει σε αυτά η ερμηνεία του Φύρερ) χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα από τον Τραμπ στην περίπτωση της δολοφονίας του νεοναζί Τσάρλι Κερκ που τη χρέωσε στην antifa (-σιστική) Αριστερά.
Ακολουθώντας τη ναζιστική γραμμή ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε: “...Η βία της άκρας Αριστεράς δυστυχώς είναι παντού και στις ΗΠΑ. Ο Κερκ πυροβολήθηκε γιατί οι ιδέες του έρχονται σε αντίθεση με τις κυρίαρχες ιδέες της Αριστεράς…”.
Όπως προέκυψε, ο κατηγορούμενος Τάιλερ Ρόμπινσον ανήκει στους “groypers”, μια νεοναζιστική σέχτα υπέρμαχων της λευκής υπεροχής που συναντήθηκαν μέσα από τα chats βίαιων βιντεοπαιχνιδιών, έχουν για “φύρερ” τον 27χρονο influencer Νικ Φουέντες και μισούν θανάσιμα τον Κερκ, γιατί με τα δικά τους μέτρα… δεν ήταν αρκετά ρατσιστής.
Ο 22χρονος Ρόμπινσον μεγάλωσε σε μια υπερσυντηρητική οικογένεια Ρεπουμπλικάνων της Γιούτα – ο πατέρας του, που τελικά τον κατέδωσε, είναι συνταξιούχος σερίφης και φανατικός της οπλοκατοχής, εξ ου και η εκπληκτική σκοπευτική δεξιότητα του γιου του.
Αλλά σταδιακά ριζοσπαστικοποιήθηκε: για τους groypers, εντάσσεται σε μια λογική “accelerationism”, δηλαδή τις προσπάθειές τους να… επιταχύνουν αυτόν που οι ίδιοι θεωρούν αναπόφευκτο εμφύλιο πόλεμο των λευκών κατά της woke Αριστεράς και των εθνικών – θρησκευτικών μειονοτήτων.
Θέλουν να δουν την Αμερική και τον κόσμο να καίγονται – και με αυτόν τον Πρόεδρο μπορεί και να τα καταφέρουν (“ΕφΣυν” 15/9).
Eτούτη η μορφή της Γκεμπελικής προπαγάνδας, αν και τείνει να κανονικοποιηθεί, δεν μπορεί να μας γίνει συνήθεια για τον πολύ απλό λόγο ότι οι ίδιοι τον χρησιμοποιούν ξεδιάντροπα:
“...Χουλιγκάνοι της ακροαριστεράς μου επιτέθηκαν χθες (Κυριακή 26/10) απρόκλητα σε εστιατόριο στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου βρίσκομαι σε ιδιωτική επίσκεψη. Εγώ τους ξέρω και δεν με εκπλήσσουν ούτε με φοβίζουν οι άθλιες πρακτικές τους (άραγε πώς ονομάζει ο ίδιος τη δική του πρακτική να επιτίθεται σε αμέριμνους πολίτες με τσεκούρι).
Έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή. Αλλά δεν σεβάστηκαν ούτε την οικογένειά μου, ήταν και η 12χρονη κόρη μου εκεί, ούτε τα παιδιά των οικογενειών που συνέτρωγαν στο εστιατόριο, χωρίς καν να είναι στην παρέα μας. Δυστυχώς, έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να ξεριζώσουμε την ακροαριστερή βία…”.
Το ένα από τα δύο σημεία που έχουν σημασία αναδεικνύεται όταν ο Βορίδης – το γνήσιο τέκνο εκείνων των Ελλήνων με το διαφορετικό DNA – μιλά για έλλειψη “σεβασμού” προφανώς στα όρια που έθεσε ο “πολεμικός πολιτισμός” των ναζί.
Όμως τα όρια που δεν σεβάστηκε η νεοναζιστική κυβέρνηση των οικονομικών δολοφόνων είναι τα όρια μεταξύ ανθρώπων και θηρίων.
Στα Τέμπη συνέβη κάτι βαθιά υβριστικό: οστά και υπολείμματα θυμάτων πετάχτηκαν με τα συντρίμμια βεβηλώνοντας τους νεκρούς.
Αυτό λέγεται ύβρις: αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται ενώπιον της Νέμεσις – όχι ενώπιον της “δικαστικής εξουσίας” – αλλά ενώπιον της κοινωνίας των Ελλήνων:
“...Σύμφωνα με μαρτυρίες… εναντίον του Βορίδη καταφέρθηκαν άλλες οικογένειες οι οποίες βρίσκονταν στο εστιατόριο λέγοντάς του: “...Δεν μπορείς να έρχεσαι εδώ με τέτοιο κλίμα…” που ασφαλώς και θα επιδεινωθεί σφοδρά γι’ αυτούς όλους που προσκυνούν “ιερά και όσια” βεβηλώνοντας τους νεκρούς που οι θανατοπολιτικές τους σκοτώνουν.
