γράφει ο
Μιχάλης Λυχούνας
Το αναπτυξιακό αδιέξοδο της χώρας και η συνεχιζόμενη υπανάπτυξη μας έχει καταδικάσει σε φτώχεια διαρκείας και έτσι τρέχουν τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ελεημοσύνης, που περιγράφονται ως Περιφερειακά Αναπτυξιακά! Φτωχοί νάμαστε, να τα παίρνουμε.
Ένα τυπικό παράδειγμα είναι η αποκατάσταση ιστορικών κτιρίων χωρίς πλάνο χρήσης. Στην παλιά πόλη της Ξάνθης άνοιξε της πύλες του το παλιό δημαρχείο με την μακρά ιστορία.
Μεγάλη τύχη έφερε τον Γιώργο Μπατζακίδης στο δρόμο μας και εξασφαλίσαμε ουσιαστική περιήγηση, στο κτίριο και την ιστορία του. Είμαστε υπόχρεοι.
Η αποκατάσταση είναι ικανοποιητική. Υπάρχουν ερωτήματα όπως η προχειρότητα του φωτισμού (έως προσβλητική, αντίστοιχη της Μεγ. Λέσχης Καβάλας) και το απίστευτο, ο ανελκυστήρας δεν φτάνει στον τρίτο όροφο, που πρέπει να είσαι αλπινιστής να ανέβεις.
Μετά το πρώτο κύμα θαυμασμού, ήρθε το ερώτημα. Ποια χρήση θα έχει; Τι σκέφτηκε ο Δήμος όταν ζήτησε την αποκατάστασή του και η Περιφέρεια όταν τη χρηματοδότησε; Και αν έχει χρήση και ο τρίτος όροφος, ποια θα είναι η προσβασιμότητα;
Οι απαντήσεις είναι βεβαίως γνωστές, όπως και με τη λεγόμενη οικία Χατζηδάκη. Ούτε ιδέα είχαν και έχουν και ούτε τα μέσα διαθέτουν! Στην Καβάλα το βλέπουμε με τόσα κτίρια και παρόλα αυτά προστίθενται και ασχήμιες.
Το τραγικό βεβαίως δεν είναι άλλο, παρά το παραγωγικό και αναπτυξιακό κενό.
Ενώ η περίπτωση της Raycap και του Γερμανού Sunlight δείχνει πως η περιοχή μπορεί να υποστηρίξει πραγματικές επιχειρήσεις (ας ξεκουραστεί και ο Φραγκογιάννης λίγο), δεν έχει επενδύσεις! Στον πάτο λοιπόν και καλώς ήρθε το λέβα και το λέι.
Για το Παλιό Δημαρχείο της Ξάνθης, μια επίσκεψη αξίζει... αν βρείτε τον υπερδραστήριο Γιώργο.
Διαφορετικά δεν υπάρχει τίποτε γραμμένο.... και η πρόσβαση στον τρίτο επικίνδυνη.
Με τους πένητες της Ευρώπης στο αύριο.
