γράφει ο
Κώστας Παπακοσμάς
Πριν οκτώ χρόνια, στις 4 Σεπτεμβρίου του 2016, είχα γράψει για τους "κρυμμένους θησαυρούς" της πόλης μας, δηλαδή την αξιοποίηση κτιρίων και χώρων (δεν ασχολήθηκα τότε με τις Καπναποθήκες, άλλωστε όλες έχουν φυσικούς ιδιοκτήτες…) που θα αλλάξουν την εικόνα της αλλά και θα δώσουν την δυνατότητα στους νέους να βρουν δουλειές και να επιχειρήσουν.
Έγραψα, τότε, για τα δημόσια και δημοτικά κτίρια. Η ανταπόκριση της δημοσίευσης εκείνης ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.
Ένας διάλογος είχε αρχίσει και νέες προτάσεις και ιδέες , βέβαια και γκρίνια .. τι τα θέλουμε τώρα αυτά, μόνο λόγια... δεν είναι δυνατόν να γίνουν και τα γνωστά .. που συνοψίζονται σε μια Ελληνική παροιμία "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει".
Αυτό όμως που προκάλεσε, τότε αίσθηση, ήταν η πρόταση να δημιουργηθεί ένας πεζόδρομος από το πάρκο Φαλήρου με κατάληξη την παραλία της “Ραψάνης”. Πώς θα γίνει; ανέφικτο.. μου είπαν. Με την δημιουργία της πρόσθετης θωράκισης του σημείου αυτού (εδώ και είκοσι χρόνια περίπου) έχει δημιουργηθεί μια φυσική συστάδα .. δένδρων, πάνω στα βράχια της θωράκισης.
Αυτή όλη η έκταση, μπορεί περιμετρικά της περιοχής, να αποτελέσει τη βάση του πεζοδρόμου και της ανάδειξης του σημείου αυτού της πόλης.
Στην μνήμη του Θόδωρου Καλλιοντζή, Νομάρχη Καβάλας για δώδεκα χρόνια (1998 -2010) παραθέτω την γραφή του.., τον Σεπτέμβριο του 2016, όταν έγραψα για την δημιουργία πεζοδρόμου στο συγκεκριμένο σημείο. “Κώστα ίσως δεν ξέρεις όλη την ιστορία του έργου, κοινοποίησα την ανάρτησή σου στο χρονολόγιο μου γράφοντας λίγα γι αυτό.
H Θωράκιση του κόμβου του Φαλήρου ήταν έργο της Νομαρχίας το 2005. Το 2003 με επισκέφτηκε ένας εργάτης ο οποίος έκανε και υποβρύχιο ψάρεμα στην περιοχή (χταπόδια κυρίως) για το μεροκάματο.
Έβγαλε φωτογραφίες υποθαλάσσια. Μας τις έδειξε.
Τρομοκρατηθήκαμε… Ο κόμβος του Φαλήρου είχε διαβρωθεί από την θάλασσα. Στοές και σπηλιές από κάτω. Η διεθνής κυκλοφορία γινόταν μέσα από την πόλη. Νταλίκες φορτωμένες.
Ένα ράγισμα και το απόλυτο έμφραγμα. Η αρμοδιότητα δεν ήταν άμεσα της Νομαρχίας όπως άλλωστε και σε τόσα άλλα . Κάποιος έπρεπε να αναλάβει πρωτοβουλία για να προλάβει. Η αγωνία καθημερινή.
Άμεση αντίδραση για να γίνουν οι μελέτες, να βρεθεί η χρηματοδότηση (βοήθησε ο τότε Γ.Γ. της περιφέρειας Α.Μ.Θ. κ. Άρης Παπαδόπουλος), να γίνει σωστό το έργο κάτω από τον κόμβο, σωστή θωράκιση για την προστασία του κόμβου αλλά και της παραλίας της Ραψάνης.
Ο πόλεμος κατά του έργου δεν έλλειψε από ορισμένους που δεν αξίζουν ούτε να τους θυμάμαι. Ο χρόνος έδειξε ότι έγινε σωστό έργο”.
