Άλλη μια αποτυχημένη «φιέστα» της Πατριωτικής Κίνησης έλαβε χώρα την Κυριακή που μας πέρασε, στον Δημοτικό Κήπο της Καβάλας, με πολλά παρατράγουδα και με αποτέλεσμα μια αστυνομοκρατούμενη πόλη και μια αξιοπερίεργη –τουλάχιστον– καταγγελία εκ Δράμας ορμώμενου «πατριώτη», που οδήγησε στη σύλληψη δύο μελών του αντεξουσιαστικού χώρου. Προφανώς, με τέτοιου είδους πρακτικές επιδιώκει η πατριωτική κίνηση να παραμένει στο προσκήνιο και να αυτοεπιβεβαιώνει τη θέση της μέσα στις πολιτικές διακλαδώσεις της ακροδεξιάς, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιά η στάση της κοινωνίας και των θεσμών της, απέναντι σε ένα τέτοιο πολιτικό μόρφωμα, που πίσω από τη μάσκα του «καλού πατριώτη», κρύβει το μίσος για τον μετανάστη, τον φόβο για τον αλλόθρησκο, την ιδεολογική, πολιτική και οργανική συγγένεια με την ΧΑ και όλα αυτά με μπόλικη δόση φιλοχουντικής νοσταλγίας;
Η απάντηση, θεωρούμε ότι δόθηκε στο μεγαλειώδες αντιφασιστικό συλλαλητήριο, που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στην Αθήνα, με τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών και με την αστυνομία – επιτέλους - άοπλη. Η απάντηση βρίσκεται στην δημιουργία πλατιών κοινωνικών μετώπων ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό και δεν μπορεί να είναι υπόθεση και ευθύνη ενός μόνο χώρου, αλλά συλλογικό καθήκον ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Η απάντηση βρίσκεται στον δρόμο, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στις συλλογικές και κινηματικές δράσεις, εκεί που δίνονται καθημερινά μικρές και μεγάλες μάχες, εκεί που η Δημοκρατία, η Ελευθερία και τα Δικαιώματα πρέπει να νικήσουν. Η απάντηση βρίσκεται στον εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας και στην λειτουργία όλων των θεσμών της πολιτείας, της αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας με τέτοιο τρόπο που να μην αφήνουν χώρο ύπαρξης και δράσης στα φασιστικά μορφώματα.
Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό, είναι το μέτρο της παιδείας, της ηθικής και της αξιοπρέπειας της κοινωνίας και των πολιτών.
