γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια
και στου Αντρέα τ’ όνομα, σφάζονται παλικάρια.
Ποιανού είσαι, Αντρέα μου, του Τσίπρα, του Ανδρουλάκη;
Οι καπετάνιοι στήσανε, κοκοροκαβγαδάκι!
Θυμήθηκαν τα λόγια σου και τα συνθήματά σου,
φαντάζομαι, θα τρίζουνε, τώρα τα κόκκαλά σου!
Παιδιά, αν είστε σοβαροί, Νίκο κι Αλέξη Τσίπρα,
ο Αντρέας θα σας έλεγε, με πόνο και με πίκρα!
-Ω, γενεά ανόητη, ζάλη της κεφαλής σας,
να είναι τα προβλήματα, που έχει η εποχή σας!
-Κοιτάξτε τα σημερινά κι όχι τα περασμένα,
δεν είναι η Πολιτική, φρούτα αποξηραμένα!
-Άλλος λέει για τα έργα μου κι άλλος για τη φωνή μου,
σας χαλαλίζω, αν θέλετε και την τρανή…χολή μου!
Βάλτε κλήρο στην όμορφη, τη Δήμητρα τη Λιάνη,
ίσως κανένα μάθημα, μπορέσει να σας κάνει!
-Να σας καθίσει και τους δυό, στο ίδιο το θρανίο,
σαν τα πρωτάκια όπου πάν’, με τσάντες στο σχολείο!
Και να σας πει για Όθωνα και για Κολοκοτρώνη
και για τον Καποδίστρια και…τον Ομέρ Βρυώνη!
-Να δείτε ποιανού μοιάζετε και ποιος είναι δικός σας
και σε τίνος το κάθισμα, ταιριάζει ο ποπός σας!
-Δεν ξέρετε πως ο καθείς, έχει και τ’ όνομά του
κι αφήνει μέσα στη ζωή, το αποτύπωμά του;
-Ή είναι ένας αφανής ή ένας ξακουσμένος,
είναι ένας και μοναδικός, απ’ τον Θεό πλασμένος!
-Εγώ δεν είμαι κανενός, αλλ’ είμαι του Αντρέα
κι άδικα τσακωνόσαστε, η τσακαλοπαρέα!
Αυτά το ολίγα θα ’λεγε, ο Ανδρέας Παπανδρέου,
γι’ αυτόν τον αεροκαβγά, του όνειρου ματαίου.
Και θα τους έλεγα τους δυό, για να τους ευκολύνω,
έχω ένα κόσκινο παλιό, μετά χαράς το δίνω.
Ο Αλεξάκης απ’ τη μια, ο Νίκος απ’ την άλλη,
να κοσκινίσουν δυνατά, να δούμε τι θα βγάλει.
Όλη την ιστορία μας, να την ξαναλιχνίσουν,
να ρίξουνε τα φρόκαλα, το γέννημα ν’ αφήσουν.
Κι ίσως να βγάλει Περικλή ή Ίσαυρο τον Λέων,
Παλαιολόγο ή Τσιμισκή ή και τον Τιμολέων.
Λέτε ο Τρικούπης να τους βγει, ο Λευτέρης Βενιζέλος,
και να τσακώνονται ποιανού, κόμματος είναι μέλος;
Μα, μην τους βγουν ο Γούναρης κι ο Πρωτοπαπαδάκης
και τρέχουν και δε φτάνουνε, Τσίπρας και Ανδρουλάκης.
Κι αν τους βγει ο Τσολάκογλου, με γεια τους με χαρά τους,
τότε, κλάψτα Χαράλαμπε, ας τραβάνε τα μαλλιά τους.
Συνέλθετε οπλαρχηγοί, έλεγε ο Μακρυγιάννης,
τον μακαρίτη αφήστε τον, της Δήμητρας της Λιάνης.
Όπως στην Επανάσταση, που οι Ρωμιοί καιγόταν
και οι Νοταράδες γάμπριζαν κι αλληλοσκοτωνόταν.
Κοιτάξτε τα προβλήματα, όπου ζητάνε λύσεις
κι αφήστε τις κληρονομιές, τις τζάμπα αφηγήσεις!
Μαλώνετε για πράγματα, του περασμένου αιώνα,
ως έκαναν οι γάιδαροι, σε ξένη αχυρώνα!
