Η Άρτεμις Τζούρη, είναι μια κοπέλα με καταγωγή από την Αλβανία. Έχασε τη μητέρα της όταν ήταν 15 χρονών και μετά από αυτό, φιλοξενήθηκε στο Κέντρο Προστασίας του Παιδιού Καβάλας.

 

Η ζωή για την Άρτεμις ήταν δύσκολη καθώς έπρεπε να βρει τον δικό της τρόπο να επιβιώσει, ωστόσο οι κόποι της ανταμείφθηκαν, αφού σήμερα εργάζεται σε ερευνητικό εργαστήριο για τον καρκίνο στην πόλη Λουβέν στο Βέλγιο.

 

Για την ιστορία της μιλάει συγκινητικά η πρώην πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας στην Καβάλα, Μαρίνα Φιλιππίδου

 

«Πολλά παιδιά που γνώρισα και αγάπησα, από αυτά που φιλοξενήθηκαν στο Κέντρο Προστασίας του Παιδιού Καβάλας (Παράρτημα του Κ.Κ.Π.Π.Α.Μ.Θ. αργότερα), την γνωστή σε όλους μας "Παιδόπολη", έχουν προοδεύσει  σήμερα τόσο πολύ στη ζωή τους που είμαι περήφανη για όλα τους.

 

Ένα από αυτά είναι η Άρτεμις Τζούρη που κατάφερε πάρα πολλά μέχρι σήμερα. Δεν  μπορώ να βρω λόγια  να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα, την συγκίνηση  και την περηφάνια  στην πρόσφατη (Γ΄) ορκωμοσία της  στην οποία είχα την τιμή να παραβρεθώ και προσωπικά και  ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Φίλων Παιδόπολης Καβάλας. 

 

Η Άρτεμις Τζούρη (με καταγωγή από Αλβανία, αργότερα έλαβε την ελληνική ιθαγένεια) δυστυχώς έχασε την μητέρα τηςόταν ήταν 15 ετών στην Ελλάδα και  πέρασε  μόνη της 2 χρόνια  δύσκολα, ως μαθήτρια  στο Λύκειο και  ως εργαζόμενη ταυτόχρονα για την επιβίωσή της. 

 

Το έτος 2013 στην Γ΄ Λυκείου μετά από διάταξη του αρμοδίου Εισαγγελέα η Άρτεμις ήρθε στην "Παιδόπολη"  Καβάλας. Με την βοήθεια φροντιστηρίου και καθηγητών  που της έκαναν μαθήματα αφιλοκερδώς, πέρασε   στην Νοσηλευτική Κρήτης. Η χαρά της ήταν μετριασμένη. Ονειρευόταν και ήθελε περισσότερα στη ζωή της και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και να χαμογελά.

 

Κατά τη διάρκεια των σπουδών της έκανε μαθήματα για να μάθει την αγγλική και την γερμανική γλώσσα και κατάφερε και έλαβε τα πτυχία C1 και Β2 Goethe  αντίστοιχα.     

 

Στο 4ο έτος πήγε για πρακτική άσκηση σε πρόγραμμα Εrasmous στην Γερμανία. Αφού τελείωσε με επιτυχία και την πρακτική της έλαβε το πτυχίο της Νοσηλευτικής  μόλις τον Σεπτέμβριο του 2018. 

 

Αμέσως μετά όπως είχε αποφασίσει και μετά από αίτηση της πήγε για σπουδές σε ένα πανεπιστήμιο  στη Βόννη της Γερμανίας  για να σπουδάσει Βιολογία (Εφαρμοσμένη)-ήθελε να ασχοληθεί με την έρευνα για τον καρκίνο. Στο  2ο έτος και ενώ υπήρχε η γνωστή πανδημία  Covid 19, η Άρτεμις, ταυτόχρονα με τις σπουδές της, μετά από  αίτησή της εργάστηκε ως νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο στη Βόννη.

 

Στο 3ο  έτος αποφάσισε να εξελιχθεί περισσότερο και εκμεταλλευόμενη ένα πρόγραμμα ανταλλαγής  σπουδαστών, πήγε και παρακολούθησε μαθήματα σχετικά με την ογκολογία σε ένα Πανεπιστήμιο στην Ολλανδία (στην πόλη Ναϊμέχεν). Με το ανωτέρω πρόγραμμα ανταλλαγής στα 2 προαναφερόμενα πανεπιστήμια θα έπαιρνε 2  πτυχία στην Βιολογία, όπως και έγινε. Τέλος  του 3ου έτους έκανε  την πρακτική της άσκηση σε ερευνητικό κέντρο  για τον καρκίνο στο Βερολίνο.  

Και τελικά πριν  λίγους μήνες έλαβε το πτυχίο της στην Βιολογία στην Βόννη της Γερμανίας και πριν λίγες ημέρες έλαβε το πτυχίο της στην Βιολογία  στην Ναϊμέχεν της Ολλανδίας.

 

Σήμερα η Άρτεμις εργάζεται σε ερευνητικό εργαστήριο για τον καρκίνο στην πόλη Λουβέν στο Βέλγιο και ετοιμάζεται να  κάνει και μεταπτυχιακές σπουδές.

Όλα αυτά τα χρόνια που πραγματικά αγωνίστηκε  η Άρτεμις είχε δίπλα της την αξιέπαινη Θάλεια που έγινε ο   φύλακας  άγγελός της και η "δεύτερη μαμά" της και βέβαια την "Παιδόπολη Καβάλας " που την στήριξε   διαχρονικά από την αρχή και μέχρι τώρα καθώς και  αρκετούς εθελοντές.    

 

Είμαι σίγουρη ότι η Άρτεμις, με το μεγαλείο και την  απίστευτη δύναμη της ψυχής της, το πείσμα της και την αγωνιστικότητά της θα φτάσει πολύ ψηλά και θα προσφέρει πολλά στην έρευνα για τον καρκίνο ή με ό,τι άλλο ασχοληθεί. Η Άρτεμις είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα παιδιά. Με χαμόγελο, με στόχους και όνειρα, με τόλμη, με προσπάθεια, με αγάπη, με αλληλεγγύη, μπορούν να γίνουν τα αδύνατα δυνατά.   

    

"Υπερασπίσου το παιδί

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί

Υπάρχει ελπίδα"

Όσοι βοηθήσαμε (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο) νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη.»