γράφει ο

Θωμάς Μαργαρίτης*

 

Ο λαός μας, ιστορικά, διακρίνεται για τη μνήμη ψαριού σχετικά με ό,τι δεν τον συμφέρει και για τη μνήμη ελέφαντα σε ανούσια θέματα. Συνεχώς από το 2009 έως σήμερα ακούμε κλάματα για τη χρεοκοπία της χώρας. Τώρα χρεοκοπήσαμε; Δυστυχώς όχι.

 

Χρεοκοπήσαμε όταν:

 

Βλέπαμε τα απίστευτα ελλείμματα του κράτους, τα τρελά δάνειά του, και δεν επαναστατούσαμε.

 

Μας έδιναν αδιανόητα δάνεια οι τράπεζες για διακοπές, για κατανάλωση, για σπίτια, για πέντε πιστωτικές κάρτες και μας φαίνονταν όλα φυσιολογικά.

 

 

Βάζαμε 1.000 ευρώ στο Χρηματιστήριο και περιμέναμε σε έναν μήνα να κερδίσουμε 10.000 ευρώ, και αυτό ήταν «φυσιολογικό».

 

Γεμίζαμε το Δημόσιο με υπαλλήλους για να βολεύονται οι κυβερνώντες και οι ψηφοφόροι τους. Το όνειρο πολλών Ελλήνων ήταν μια θέση στο Δημόσιο.

 

 

Δίναμε απίστευτα δικαιώματα σε κάθε κλάδο που μας έκανε τα κέφια, τσακίζοντας την ανταγωνιστικότητα.

 

Ανεχόμασταν να πληρώνουμε τα βασικά αγαθά πανάκριβα, καθιστώντας την Ελλάδα το βασίλειο των καρτέλ της Ευρώπης με τη δική μας συναίνεση.

 

 

Ξοδεύαμε απίστευτα χρήματα σε εξοπλισμούς με πρόσχημα την εθνική ασφάλεια και πραγματικό λόγο τις μίζες.

 

Ανεχόμασταν η Δικαιοσύνη να «χαϊδεύει» τους πλουσίους και τους φίλους τους, με αποτέλεσμα τη δεδομένη ατιμωρησία τους ενώ στα δίχτυα της πιάνονταν μόνο τα μικρά ψάρια.

 

 

Καταδιώκαμε την επιχειρηματικότητα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζουμε ψήφους από το πελατειακό μας κοινό.

 

Αφήναμε αναξιοποίητους τους θησαυρούς της Ελλάδας, για να φτάσουμε σήμερα να τους ξεπουλάμε.

 

 

Ανεχόμασταν τη διαφθορά σε κάθε επίπεδο, ενώ, ακόμη και αν δεν συμμετείχαμε σε αυτήν, γυρίζαμε τα μάτια μας από την άλλη πλευρά, για να μη μας χαλάει η μέρα.

 

Μας άρεσε να έχουμε ως πολιτικούς ηγέτες φελλούς και άθλιους τύπους, που μας έκαναν τα ρουσφέτια μας ή τα «έλεγαν ωραία».

 

 

Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν ο εαυτός μας και το πώς θα περάσουμε καλά, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο.

 

Σήμερα όλοι κλαίμε για τη χρεοκοπία της χώρας, καλό όμως είναι να αναλογιστούμε γιατί φτάσαμε εδώ. Δεν είναι απλά καλό, είναι απαραίτητο, ώστε να αποφύγουμε να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο.

 

Όταν ταξιδεύεις, με επιλογή σου, σε έναν μονόδρομο που οδηγεί στην κόλαση, δεν μπορείς να κλαίς όταν στο τέλος του δρόμου υπάρχει γκρεμός και πέφτεις μέσα.

 

*Ο Θωμάς Μαργαρίτης είναι δικηγόρος, πρώην δήμαρχος Δράμας και πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού  Συλλόγου Δράμας.