Τοποθέτηση Δημήτρη Εμμανουηλίδη στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών, με θέμα τον Στρατηγικό Σχεδιασμό Ανάπτυξης της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης (Περίοδος 2015-2019) 

 

Κύριε Περιφερειάρχη, θα ξεκινήσω από μια οδυνηρή διαπίστωση. Για δεκαετίες η περιφέρειά μας είναι ουραγός σε όλους τους δείκτες, κοινωνικούς, οικονομικούς, και άλλους, πράγμα που δείχνει ότι το ενδιαφέρον της κεντρικής εξουσίας είναι ανεπαρκές στο να αντιμετωπίσει χρονίζοντα προβλήματα της περιοχής μας.

Είναι γεγονός ότι η περιφερειακή συνείδηση αποκτήθηκε πολύ τελευταία. Ο κατακερματισμός του ενδιαφέροντος ήταν αυτός που δεν άφηνε περιθώριο για ένα ουσιαστικό σχεδιασμό με αναπτυξιακή περιφερειακή προοπτική.

Επίσης, πρέπει να καταγράψουμε το «ενδιαφέρον» της κεντρικής εξουσίας να υπηρετήσει συμφέροντα εντελώς συγκεκριμένα, για να μην πω, εξατομικευμένα. Αναφέρομαι στην περίοδο των παχέων αγελάδων, με χρηματοδοτήσεις για «αναπτυξιακή προοπτική», με αποτέλεσμα να έχουμε σωρευμένα όλα αυτά τα «αναπτυξιακά» κουφάρια και πολύ περισσότερο να έχουμε σωρεύσει κοινωνικά ερείπια στην περιοχή.

 Η έννοια της υπεραξίας ήταν εντελώς άγνωστη σε όποια δραστηριότητα αναπτυξιακή υπήρχε. Ενδεικτικά, τα σπλάχνα της γης μας δίνουν το εξαιρετικής ποιότητας μάρμαρο. Αυτό εξάγεται στην ουσία ως πέτρα. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει εκμετάλλευση μέσα από τη μεταποίηση αυτού του υλικού ώστε να αποκτήσει την αυτονόητη υπεραξία, καθώς οι κοινωνίες προχωρούν αναζητώντας και επιτυγχάνοντας υπεραξία και όχι απαξίωση. Το ίδιο γίνεται και με τα προϊόντα της αλιείας. Είχαμε για δεκαετίας μονάδες επεξεργασίας αλιευμάτων που έδιναν μια σημαντική συνεισφορά στην εθνική οικονομία και πρωτίστως έδιναν λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, καθώς εκατοντάδες ήταν αυτοί που απασχολούνταν  με αυτή τη διαδικασία.

Το ίδιο γίνεται με τα προϊόντα της ελληνικής γης, εν προκειμένου την ελιά, που φεύγει από εδώ σε τιμή περίπου εμφιαλωμένου νερού για να κοσμεί τα ράφια των σούπερ μάρκετ της Ευρώπης σε αστρονομικές τιμές σε σχέση με την τιμή που εξάγεται. Προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει σχεδιασμός, ώστε να βρούμε επιτέλους επαφή με την έννοια της αυτονόητης και ζητούμενης υπεραξίας;

Σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση των λιμανιών δεν θα σταθώ μόνο στην εμπορική διάσταση. Αυτή είναι αυτονόητη, καθώς τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας είναι οι πύλες εισόδου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ωστόσο μιλήσαμε κατ’ επανάληψη για 50-60 εκατομμύρια κόσμο της νότιας Βαλκανικής, που βλέπει την Αιγαιακή περιοχή ως παράδεισο. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν σκάφη τα οποία θα μπορούσαν μέσα από ένα πλάνο τουριστικής ανάπτυξης να ελλιμενίζονται σ’ αυτά τα δύο λιμάνια, ώστε να υπάρχει ένας ουσιαστικός οικονομικός προσπορισμός. Βέβαια, δεν είναι μόνο τα οφέλη από την ενοικίαση  αυτών των χώρων, αλλά το γεγονός ότι ανοίγεται δίαυλος της τόνωσης της τουριστικής ανάπτυξης.

Τέλος, αναφερθήκαμε στην ανάγκη δημιουργίας ενός καινούριου μοντέλου στην τουριστική υποδομή για να καλύψει αυτές τις συνεχείς διογκούμενες τουριστικές ροές. Περιττό να πούμε, ότι ο χάρτης της τουριστικής ανάπτυξης από την πλευρά της Πολιτείας έφτανε μέχρι την Χαλκιδική, ενώ το όποιο αποτέλεσμα τουριστικής ανάπτυξης στηριζόταν αποκλειστικά στη ιδιωτική πρωτοβουλία μικρών επιχειρηματιών. Θα υπάρξει λοιπόν ένας σχεδιασμός προς αυτήν την κατεύθυνση, ούτως ώστε όχι μόνο να καρπωνόμαστε τον «ήλιο του καλοκαιριού»; Ειδικότερα στη Θάσο, υπάρχει ένας ορεινός όγκος εξαιρετικού τουριστικού ενδιαφέροντος. Είναι τα χωριά που βρίσκονται διεσπαρμένα στον ορεινό όγκο του νησιού. Μπορεί να αναπτυχθεί εκεί ο τουρισμός, με το πλεονέκτημα ότι υπάρχει η προοπτική επιμήκυνσης της τουριστικής περιόδου, διότι δεν είναι συναρτώμενο με τον «ήλιο του καλοκαιριού». Προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει σχεδιασμός;  Ευχαριστώ πολύ.