γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Το φάντασμα του ναζισμού πλανιέται ξανά πάνω από την Ευρώπη. Διεισδύει στα Κοινοβούλια καλυμμένο με τον μανδύα του εθνικισμού και κλονίζει τις κοινωνίες των δύο τρίτων που χτίζουν νεοφιλελεύθεροι-νεοναζιστές ηγεμονίσκοι πάνω στον, διαλυμένο από την αναδιανομή και τη συσσώρευση του πλούτου στους ολίγους, ιστό τους.
Περιστέλλει με αντισυνταγματικά νομοθετήματα και καταστέλλει με την ωμή βία των οργάνων της τάξης τα κεκτημένα δικαιώματά τους.
Αλλοιώνει προπάντων τις συνειδήσεις των πολιτών με την αναθεώρηση της Ιστορίας, τη βασισμένη στην ισοπεδωτική θεωρία των δύο άκρων και την προβολή του πρόσφυγα και του μετανάστη ως εχθρικού, “παρασιτικού” εισβολέα, από τον οποίο είναι ανάγκη να προστατευτούμε με “φράκτες” και εγκληματικές επιχειρήσεις επαναπροωθήσεών του στα κολαστήρια απ' όπου κατάφερε να ξεφύγει -στην περίπτωση που δεν επαναπροωθηθεί στον πάτο του Αιγαίου υπάρχουν γι' αυτόν οι “κλειστές δομές”, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι “Μανωλάδες” όπου η “εργασία απελευθερώνει”.
Έτσι ώστε τα αυταρχικά καθεστώτα τους, νεοναζιστικού τύπου, και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που αυτά υπηρετούν να συνεχίζουν να κρατιούνται στα έδρανα της εξουσίας και να χειραγωγούν τους υπηκόους τους.
“Ο Μαγυάρος ανθυποπλανητάρχης της Ακροδεξιάς” είναι ο τίτλος του άρθρου του Κώστα Αργυρού στην “ΑΥΓΗ” 7/5: “...Ήταν ένα παλιό όνειρο του Β. Όρμπαν που έγινε πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, βασικός εκπρόσωπος της νέας ριζοσπαστικής Δεξιάς στην Ευρώπη και μέχρι πρώτινος μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, πάντα ήθελε να αναλάβει τον ρόλο πρωτοστάτη στη συνεργασία των ομοϊδεατών του παγκοσμίως. Την περασμένη Πέμπτη κατάφερε να φέρει πολλούς από αυτούς στη Βουδαπέστη και από τα 4 σημεία του ορίζοντα...
Ο Όρμπαν αποτελεί εδώ και καιρό τον “εμπορικό αντιπρόσωπο” στην Ευρώπη της Διάσκεψης Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης (Conservative Political Action Conference -CPAC). Πρόκειται για μια οργάνωση που γεννήθηκε στις ΗΠΑ το 1974 και εδώ και καιρό έχει απλώσει τα πλοκάμια της παγκοσμίως, δημιουργώντας ένα πλανητικό δίκτυο της σύγχρονης Ακροδεξιάς... Στην ομιλία του ο Όρμπαν ήταν πολύ σαφής, θέτοντας το πλαίσιο της πολιτικής δράσης... Όχι στους μετανάστες και στους δικαιωματιστές (Βορίδης), όχι σε αυτούς που “επαγρυπνούν” ενάντια στην ακροδεξιά προπαγάνδα.
Την αίθουσα κοσμούσαν πάλι συνθήματα του τύπου “Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια”... Όπως και τα λόγια του Ντόναλντ Τραμπ στην “πρωτότυπη” εκδοχή του CPAC στο Μέριλαντ τον περασμένο Μάρτιο:
“...Είμαι ο πολεμιστής σας, είμαι ο κριτής σας. Και για όλους όσοι έχουν αδικηθεί και αισθάνονται προδομένοι, είμαι ο εκδικητής σας...”!!!
Ο τραμπισμός έχει πατήσει πόδι στην Ευρώπη προ πολλού, όσο και αν μερικοί συνεχίζουν να βάζουν το κεφάλι στην άμμο...”.
Υπό τον τίτλο: “Τραμπισμός, ο ορισμός”, η “θέση μας” (“ΑΥΓΗ” 3/5) υποστηρίζει: “...Ο τραμπισμός είχε ως κύριο εργαλείο τη συγκρότηση αφηγήματος και προπαγάνδας βασισμένα πάνω σε ορυμαγδό παραπλανητικών ή και απολύτως ψευδών ειδήσεων. Η διασπορά αυτής της πληροφορίας γίνεται συνήθως μέσα από ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα, πάντα όμως υπό την εποπτεία και την ενορχήστρωση του ηγετικού κέντρου. Στην Ελλάδα η τραμπική μεθοδολογία έχει εφαρμοστεί σε μικρότερα ή μεγαλύτερα γεγονότα. Κατά τη διακυβέρνηση Τσίπρα άνθισαν. Χθες (2/5) γίναμε μάρτυρες μιας καραμπινάτης επιχείρησης τραμπισμού. Η εφημερίδα “Απογευματινή”...
Φυσικά το δημοσίευμα διαψεύστηκε κατηγορηματικά... ωστόσο, να μην έχετε ουδεμία αμφιβολία. Τις επόμενες ημέρες θα επανέρχεται όποτε κρίνεται σκόπιμο. Τι κι αν είναι ψέμα; Τι κι αν δεν κομίζεται καμιά απόδειξη που να τεκμηριώνει το “ρεπορτάζ”; Δεν έχει καμία σημασία. Αυτό είναι άλλωστε ο σκοπός του τραμπισμού. Αρκεί να γίνεται η δουλειά.”
Την επομένη, για το ίδιο ζήτημα, “ο σχολαστικός” γράφει: “...Εντάξει, την επόμενη μέρα το μάζεψε η “Απογευματινή” αλλά δεν έχει σημασία. Όλο και κάτι θα μείνει στο τέλος, που έλεγε και ο δόκτωρ Γκέμπελς...”.
Με τον Άγγελο Τσέκερη να καταλήγει στο συμπέρασμα: “...Δεν είναι πρωτοφανές για τη ΝΔ να κάνει πολιτική με παραποιημένα στοιχεία ή με στοιχεία που αποφεύγει να τεκμηριώσει...
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να γίνει δημοκρατικός διάλογος σ' αυτές τις εκλογές. Γιατί ο δημοκρατικός διάλογος προϋποθέτει ένα μίνιμουμ ήθους και εντιμότητας, ώστε να υπάρχει μια κοινή βάση για συζήτηση. Αυτοί εδώ είναι ασύλληπτοι. Πολιτικοί τσαρλατάνοι...”.
Ίσως τα περί “τραμπισμού”, “γκεμπελισμού”, “τσαρλατανισμού” της “ΑΥΓΗΣ” και των δημοσιογράφων της να παραπέμπουν στον ναζισμό και ας δείχνουν να ντρέπονται να γράψουν για παλιο-, κρυφο-, νεο- ναζισμό.
Όμως τώρα που ο Κούλης σχεδιάζει τη νόθευση της εκλογικής βούλησης με δούρειο ίππο κομματίδια που τους επέτρεψαν να κατέβουν στις εκλογές αφού πρώτα είχαν έρθει σε συμφωνία με το Μαξίμου, η ντροπή και ο καθωσπρεπισμός μοιάζει πολύ με ανοχή.
“...ο Μητσοτάκης σε συνεργασία με ανώτατους δικαστές... επιχείρησε και κατάφερε να τεθούν εκτός εκλογικής μάχης δεξιά και ακροδεξιά κόμματα που θα μπορούσαν να του αφαιρέσουν ψήφους...
Από το κόσκινο στον Άρειο Πάγο γλίτωσαν το κόμμα Κανελόπουλου και το κόμμα της αγίας και δισυπόστατης ακροδεξιάς, το κόμμα Τζήμερου-Κρανιδιώτη.
Για το μεν κόμμα Κανελόπουλου ο παρ' ολίγον σύμμαχός του τον κατηγόρησε για δεκανίκι της ΝΔ. Αυτός (ο Κασιδιάρης δηλαδή) ίσως ξέρει. Για το κόμμα δε Τζήμερου που διανύει τον αέναο κύκλο της αποτυχίας να εκλεγεί, η ηγεσία του εσχάτως έχει δηλώσει την καλή διάθεση συνεργασίας με τον Μητσοτάκη...” υποστηρίζει ο Κώστας Βαξεβάνης στο “Documento” 7/5 διαπιστώνοντας ότι “...Δηλαδή, ο Μητσοτάκης, με συνωμοσίες και ίσως σχέδια εξαγοράς, αλλοιώνει τη βούληση του εκλογικού σώματος και την ίδια τη δημοκρατία...
Δεν πρόκειται για κάποια πολιτική συνεργασιών και συμμαχιών αλλά για βρόμικο παιχνίδι υφαρπαγής ψήφου και εξαπάτησης...”.
Με δεδομένη την αξιοπιστία της ερευνητικής δημοσιογραφίας που τιμά το λειτούργημα της λεγόμενης “τέταρτης εξουσίας”.
Με δεδομένη την ύπαρξη των μισθοφορικών εταιρειών εξόρυξης προσωπικών δεδομένων και μισθοφορικών εταιρειών ταυτοποίησης και χειραγώγησης των ψηφοφόρων προκειμένου ο Κούλης και το Επιτελικό του Κράτος να μονιμοποιηθούν και, άρα, να νομιμοποιηθούν ως ιδιοκτήτες του ελληνικού κράτους και του λαού.
Με δεδομένο, επιλέον, ότι ο παλιο-, κρυφο-, νεο- ναζισμός βρίσκεται εντός-εκτός-κι επί τ' αυτά, το ερώτημα “όλα τα λεφτά” (που έλεγε και η γιαγιά μου η καλή που καθόταν στην αυλή και καθάριζε φασολάκια μέσα στην ποδιά που είχε φέρει από τη Μικρασία), είναι:
Γιατί, λοιπόν, η λεγόμενη ταξική-επαναστατική (δες: “Ο εμφύλιος πόλεμος δεν είναι κοινωνική επανάσταση” στη “θασιακή” 10/5/2011), Λενινιστική, Σταλινική, Τροτσκιστική, Μαοϊκή κ.ο. Αριστερά, αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα και στρέφεται ενάντια στην Κοινωνική Αριστερά;
Διότι, συντρόφια, τη “θεωρία των δύο άκρων” (οι νεοφιλελέδες-νεοναζιστές τη χρησιμοποιούν για να κρυφτούν μέσα στο “δημοκρατικό τόξο”) δεν την αντιμετωπίζεις προβάλλοντας τη θεωρία του “σοσιαλφασισμού”.
Πάψτε επιτέλους να κρεμάτε έξω από τις “συνελεύσεις” μαζί με τα παλτό σας και τα μυαλά σας.
Όλα αυτά, διά της “ατόπου...”, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο “αναχωρητισμός” (κυρίως του Ιερατείου του Περισσού) εις τους τόπους των καθαρών ιδεών, δεν είναι τίποτε άλλο από τον μπερντέ που κρύβει έναν κοινοβουλευτικό τυχοδιωκτισμό.
Εσείς όμως, συντρόφια, ως λαϊκοί αγωνιστές, δεν “είστε αυτοί”.
