γράφει ο

Βασίλης Μυλωνάς

 

Τώρα, πια, βγαίνουν τα Πορίσματα,

για της φυλής μας τα…χαρίσματα,

 

τώρα, μετά το μακελειό στα Τέμπη,

που στη διαπασών κάθε σταθμός εκπέμπει.

 

Η Σύμβαση εφτά δέκα εφτά, για την τηλεδιοίκηση,

τώρα βγήκε στη φόρα, σε πανελλήνια απήχηση,

 

τώρα, που…λόγω ανθρωπίνου λάθους,

επιβάτες, αντί στο σπίτι τους, πήγαν στους τάφους.

 

Μέχρι τώρα δεν λειτουργούσαν τα συστήματα

και τα τρένα ταξίδευαν με…του Μορς τα σήματα,

 

μα οι υπεύθυνοι, να τα δουν δεν αξιώθηκαν,

τώρα, κατόπιν του κακού ξεστραβώθηκαν.

 

Και λένε τα Πορίσματα, πολλά και διάφορα,

πως γίνανε εγκλήματα, ασυγχώρητα, κατάφωρα

 

και βγαίνει το συμπέρασμα και η ουσία,

που για χρονάκια έφταιγε, πάσα Αρχή και Εξουσία.

 

Πάσα Αρχή που έχαιρε του λαού εμπιστοσύνης,

μα τώρα ψάχνει το μικρό κομμάτι της ευθύνης.

 

-Α, ξέρεις, τότε εγώ δεν κυβερνούσα

και στα όσα (δεν) έκαναν οι άλλοι, εγώ δε συμφωνούσα!

 

-Μη μού λέτε για τα πάντα εγώ να φταίξω,

βγάζω έξυπνα…τον κωλαράκο μου απ’ έξω!

 

Και δώστου τα προεκλογικά κονταροχτυπήματα,

παλιοί δάσκαλοι, παλιά μαθήματα.

 

Και το Πόρισμα, κάτσε φίλε να το διαβάσεις,

σίγουρα μια βδομάδα θα την περάσεις

 

και τι δε λέει μέσα, για παραλείψεις,

μόνο δεν αναφέρει των γονιών τις θλίψεις.

 

Το Πόρισμα τι να το κάνει η μάνα η χαροκαμένη,

που ίσως τρελάθηκε και το παιδί της περιμένει;

 

Τι να το κάνει ο απαρηγόρητος πατέρας,

που ’φαγε το παιδί του η τσαπατσουλιά, το τέρας;

 

Φοβάμαι, πως οι υπεύθυνοι,

θα το κρεμάσουν στον απόπατό τους

 

και για άφεση αμαρτιών,

μ’ αυτό θα σκουπίζουν τον ποπό τους.

 

Κατά τα άλλα, μάλλον, είναι ένα απ’ της φυλής μας τα…χαρίσματα,

πάντα, κατόπιν εορτής, να βγάζουμε Πορίσματα.