γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Παιδιά, μήπως τ’ ακούσατε, τι έκανε η Χάγη;
Έστειλε ένταλμα σύλληψης, σε…όρη και πελάγη.
Τον Πούτιν, τον παλιάνθρωπο, αμέσως να τον πιάσουν
κι όπως του αξίζει, σαν φονιά, ευθύς να τον δικάσουν.
Αυτό το Δικαστήριο, φύλακας της Ειρήνης,
που…δε χαρίζει κάστανα, σε μάγκες της ευθύνης.
Σ’ αυτούς που κάνουν πόλεμο, που σφάζουν και ρημάζουν
κι όπου λαούς ολόκληρους, σε βάσανα τους βάζουν.
Κατά τη γνώμη μου, σωστά, να τονε κυνηγήσουν
και στο σκαμνί για εγκλήματα, πρέπει να τον καθίσουν.
Δώδεκα μήνες πέρασαν, που βλέπουμε εικόνες,
που καίει πόλεις και χωριά, κτήρια κι αχυρώνες.
Μα, ο Πούτιν όταν το άκουσε, απλώς χαμογελάει
και βόλτα στη Μαριούπολη, στα ερείπια τριγυρνάει.
Σα να τους λέει, δεν κρύβομαι, ελάτε αν τολμάτε,
μ’ όλα σας τα εντάλματα, στο διάβολο να πάτε!
Αλλά παιδιά, τι νόημα, έχει αυτή η Χάγη,
αφού γυρνούν ελεύθεροι, πολλοί…ανθρωποφάγοι;
Αφού οι μεγάλοι και τρανοί, δεν την αναγνωρίζουν
και όπου το συμφέρον τους, οργώνουν και θερίζουν;
Δεν την αναγνωρίζουνε, Ρώσοι κι Αμερικάνοι
και η Κίνα όχι λέει κι αυτή και…τον Κινέζο κάνει;
Την γράφουν στα παπούτσια τους, του κόσμου οι ταραξίες
και η Χάγη κάνει τη δουλειά, με «μικροεγκληματίες».
Όπως με τον Μιλόσεβιτς, τότε, τον γείτονά μας,
μα η Αμερική βομβάρδιζε και…βούιζαν τ’ αυτιά μας.
Σκοτώνανε οι βόμβες τους, κόσμο μες στα παζάρια
κι αυτοί πανηγυρίζανε, κάναν τα παλικάρια.
Κανένας δεν τους «έκραξε», για τα εγκλήματά τους,
γιατί είναι τα αφεντικά και η Χάγη είναι δικιά τους.
Βεβαιωμένο άλογο, φοράει χαλινάρι,
που η Δύση είναι ο ιππεύς κι αυτή το κουμαντάρει.
Κι αν θέλετε πηγαίνουμε, λιγάκι προς τα πίσω,
τα εγκλήματα στο Βιετνάμ κι αλλού να σας θυμίσω.
Μήπως Κουβέιτ και Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία;
Βλέπουμε πως δε χάνουνε, καμία ευκαιρία.
Είδαμε καμιά κίνηση, γι’ αυτά από τη Χάγη;
Εισαγγελείς και δικαστές, κρύοι ήταν σαν πάγοι.
Εκτός αν λέγαν, είν’ αυτοί, πόλεμοι αναγκαίοι,
μα και ο Πούτιν, βρε παιδιά, το ίδιο πράγμα λέει.
Ανάγκη, λέει, ο πόλεμος, κατά της Ουκρανίας,
γιατί του πήρε χώματα, της Άγιας Ρωσίας.
Δεν είναι επιχείρημα, εγώ δεν το πιστεύω,
αλλά να κάνω σύγκριση, με δυτικούς γυρεύω.
Που πάντα μία αφορμή, να εισβάλουνε γυρεύουν,
με Βιετνάμ κι Αφγανιστάν, λέτε…να συνορεύουν;
Αυτοί τους Νόμους αγνοούν, η Χάγη δεν υπάρχει,
του Πούτιν θέση είναι κι αυτή, του…υποπλανητάρχη.
Για ιστό αράχνης, οι τρανοί, τη Χάγη τη γελάνε,
που πιάνει τα ζωύφια, μα τα πουλιά περνάνε.
Μάλλον, ντόρος να γίνεται, για την κοινή τη γνώμη,
τον Πούτιν να τον πιάσουνε, κλειστοί είναι όλοι οι δρόμοι.
Αυτός χαρτιά κι εντάλματα, στη χρεία τα κρεμάει,
με τσάρκες μες στον πόλεμο, τη Δύση τη γελάει.
Η Χάγη ας παίζει μουσική, σε μπάσο και σε πρίμο,
Φωνή Βοώντος, μάταιη, μοιάζει εν τη Ερήμω.
