«Έφυγε» ο φίλος Λεωνίδας

 

Το κακό νέο μαθεύτηκε σαν αστραπή και πάγωσε όλη η Ξεριά και όχι μόνο. Δύο αυτοκίνητα χτύπησαν τον Λεωνίδα! 

 

Ο άτυχος φίλος μου και ιδιαίτερα αγαπητός στην οικογένειά του και σε όσους τον γνώριζαν, άφησε την τελευταία του πνοή επί τόπου.

 

Ήταν την περασμένη Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 2022. Ο αεικίνητος Λεωνίδας πήγε στον κήπο του, που είναι περίπου τριακόσια μέτρα μακριά από το σπίτι του, για τη βραδινή φροντίδα των όσων είχε εκεί, κότες και άλλα ζωντανά. Ήταν ακόμη μέρα και πέρασε τον Εθνικό Δρόμο Καβάλας-Ξάνθης, τι να κάνει μόνο εκείνος ήξερε. 

 

Στον γυρισμό επιχείρησε να ξαναπεράσει τον δρόμο προς το χωριό…αλλά δεν τα κατάφερε. Γιατί; Δεν ξέρουμε. Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον χτύπησε με τον καθρέφτη και τον έριξε κάτω. 

 

Για κακή του τύχη ερχόταν ακόμη ένα άλλο αυτοκίνητο, που ο οδηγός του δεν πρόλαβε να αντιδράσει και αυτό του έδωσε…τη χαριστική βολή.

 

Αυτό ήταν το τέλος του αγαπητού μας Λεωνίδα. Στα 86 χρόνια του. Ίσως το 86 δεν έλεγε και πολλά πράγματα για τον Λεωνίδα. Εργατικός γεννήθηκε, εργατικός έζησε και εργατικός πέθανε. 

 

Γεννημένος στον Άγιο Κοσμά (Καβάλας), αγάπησε την κτηνοτροφία. Πάλεψε με κακές καταστάσεις, με κακούς καιρούς, με χιόνια και κρύο. Μάλωσε με λύκους και άλλα αγρίμια και πάντα νικούσε… Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό και έκανε οικογένεια.

 

Απέκτησε δύο κόρες και είδε εγγόνια και δισέγγονα. Ζούσε ευτυχισμένος ως συνταξιούχος από τη σκληρή δουλειά των λατομείων. 

 

Δε σταματούσε όμως. Διατηρούσε κήπους και μικρό αμπέλι. Περνούσε από τη γειτονιά για να πάει στα αγαπημένα του φυτά και μικρά ζώα. Και στον γυρισμό, πάντα με γεμάτες τσάντες με του κόσμου τα καλά, που τα περισσότερα τα μοίραζε στους γειτόνους… Δεν ήταν μόνο εργατικός, απλόχερος και γελαστός. 

 

Είχε και το χάρισμα του εξαιρετικού αφηγητή. Και πόσες ιστορίες δεν ήξερε! Αμέτρητες φορές εκεί στον αυλόγυρο του σπιτιού μου, στα όρθια, μού διηγούνταν και κάτι από τη ζωή του. 

 

Και είχε άριστη μνήμη. Για τα παιδικά του χρόνια. Για την Κατοχή (τη βουλγάρικη), για τον Εμφύλιο.

Για τη ζωή στα βουνά, που ο κάθε ακροατής του…κρεμόταν από τα χείλη του.

 

Ο αγαπητός Λεωνίδας «έφυγε» τόσο ξαφνικά. Και «ζεμάτισε» σύζυγο, κόρες, εγγόνια αδέλφια, συγγενείς και φίλους, που τον αγαπούσαν υπερβολικά και δεν μπορούν να το πιστέψουν, πως ο άνθρωπός τους δεν είναι πια στη ζωή.

 

Προσωπικά, θα μου λείψει, γιατί τον έβλεπα τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα και κάναμε την πλάκα μας. Φοβάμαι, πως τον αδικώ με αυτό το μικρό κείμενο, που δεν είναι δυνατό να γράψω όλες τις αρετές του. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του!

 

Βασίλης Μυλωνάς