γράφει ο

Βασίλης Μυλωνάς

 

 

Μεγάλο ήταν το έγκλημα και το αμάρτημά της,

γιατί άφησε να φανεί, μια τούφα απ’ τα μαλλιά της.

 

Η εικοσιδυάχρονη Μαχσά, απ’ την Τεχεράνη,

πιάνεται, μαστιγώνεται, μέχρι που να πεθάνει.

 

Η αστυνομία των…Ηθών, που ’χουν οι Αγιατολάχοι,

δέρνει και τιμωρεί σκληρά, όποια γυναίκα λάχει.

 

Όποια γυναίκα ξεχαστεί, τι λέει το Κοράνι

ή όποια λίγο «ζωηρή», του κεφαλιού της κάνει.

 

Και τη μαντίλα η Μαχσά, λίγο στραβοφορούσε,

στην Τεχεράνη αμέριμνη, κάποιες δουλειές κοιτούσε.

 

Μα, ξέχασε πως βρίσκεται, στην αυστηρή Περσία,

με καθεστώς θρησκευτικό, σκληρή Δικτατορία.

 

Το λάθος της ήταν αυτό, λίγο να το ξεχάσει

κι αυτό έγινε αφορμή, τα νιάτα της να χάσει.

 

Τώρα ο κόσμος καίγεται, φωνές, διαμαρτυρίες,

για της κοπέλας τον χαμό, αμέτρητες πορείες.

 

Θάνατος στον Χαμενεΐ, φωνάζουνε τα πλήθη,

που θέλει τον Μεσαίωνα και μας κρατάει στη λήθη!

 

Μα, για σταθείτε, φίλοι μου, ποιοι είν’ οι Αγιατολάδες,

που δίνουν τέτοιες διαταγές, αυτοί οι…τσαμπουκάδες;

 

Όπου πιστεύουν στον Θεό, οι…άγιοι πατέρες

και πέφτουνε στην προσευχή, τις νύχτες και τις μέρες;

 

Τι λέει το Κοράνι τους, που διαρκώς «χτενίζουν»,

τα τέκνα τους αλύπητα, πρέπει να βασανίζουν;

 

Παιδιά, τ’ ακούω βερεσέ, αυτά περί θρησκείας,

μόν’ πρόκειται για βάναυσης, σκληρής Δικτατορίας.

 

Κι όπως όλοι οι δικτάτορες, τα πάντα αυτοί ορίζουν,

έτσι κι οι Αγιατολάληδες, κάστανα δε χαρίζουν.

 

Αυτοί κόβουν και ράβουνε, κατά το θέλημά τους

κι αλίμονο σ’ όποιον βρεθεί, κάτω απ’ τον βούρδουλά τους.

 

Σ’ εμάς συνέβη τρεις φορές, τον εικοστό αιώνα,

που την Ελλάδα ήθελαν, στάβλο και…προβατώνα.

 

Την πρώτη ήταν ο Πάγκαλος, που είχε πολλά γούστα

κι ως τα κορίτσια να φορούν, μακριά ως το χώμα φούστα.

 

Κι όποια πιανόταν με κοντή, την έξυπνη να κάνει,

της σφράγιζαν τα μπούτια της, με σινική μελάνη.

 

Και λίγες μέρες φυλακή, να ’ρθει στα συγκαλά της

και πρόστιμο εκατό δραχμές, πλήρωνε η μαμά της.

 

Μετά ήρθε ο Μεταξάς, στυγνός και δολοφόνος,

διατήρησε τον βασιλιά, μα κυβερνούσε μόνος.

 

Χιλιάδες στα ξερά νησιά, αντιπάλους εξορίζει,

για γνώση, ρετσινόλαδο, αβέρτα τούς ποτίζει.

 

Και άσματα ρεμπέτικα, δε θέλει ν’ ακουστούνε,

βιβλία ρίχνει στη φωτιά, για να μη διαβαστούνε.

 

Και μετ’ ολίγον έρχονται, ο Παττακός και ΣΙΑ

και ανεβαίνουν με τα τανκς κι αυτοί στην εξουσία.

 

Πιάνουν και εξορίζουνε, μαντρώνουν τον κοσμάκη,

τραγούδια απαγορεύουνε, του Μίκη Θεοδωράκη.

 

Στο τέλος τα σκατώσανε, τον αμανέ ανεβάζουν

και τους Ελληνοκύπριους, σε περιπέτειες βάζουν.

 

Τώρα περάσανε αυτά, αλλά δεν τα ξεχνάμε,

πρέπει να τα διηγούμαστε και να τα μελετάμε.

 

Όπως κείνα τα τρομερά, των Χίτλερ, Μουσολίνι,

που όλο τον κόσμο έκαναν, να καίει σαν καμίνι.

 

Του Στάλιν ακολούθησε, φρικτή Δικτατορία

κι ο Πούτιν τον ακολουθεί, το δείχνει η ιστορία.

 

Όσο για Σαουδάραβες, Κατάρ και Εμιράτα

κι από κει πέρα πιο καλά, δεν είναι τα μαντάτα.

 

Καταπιέζει βάναυσα, καθένας τον λαό του

και δεύτερο απ’ τον Θεό, θαρρεί τον εαυτό του.

 

Και για την Άπω Ανατολή κι εκεί καμπόσους πιάσε,

έχουνε πολιτεύματα, άστα…και ρύζι βράσε!

 

Δεν έχει δεξιά, ζερβή, ούτε και για θρησκεία,

για τους λαούς είναι ΟΧΙΑ, κάθε Δικτατορία.