Σχεδόν 40 χρόνια μετρά η πανεπιστημιακή ανασκαφή στο λόφο που χωρίζει την Άνω και την Κάτω Τούμπα, εκεί όπου επέλεξαν να ταφούν άγνωστοι Βυζαντινοί
Ο λόφος που χωρίζει την Άνω από την Κάτω Τούμπα κρύβει μυστικά από την 2η χιλιετία π.Χ. και οι σημερινοί κάτοικοι δεν γνωρίζουν ότι πριν από 43 αιώνες η Τούμπα ήταν ένας σπουδαίος προϊστορικός οικισμός. Ή για την ακρίβεια δύο οικισμοί ο Άνω και ο Κάτω, όπως συμβαίνει και σήμερα.
Στην κορυφή ενός χαμηλού υψώματος (τούμπα) στην ανατολική πλευρά της πόλης, που τότε δεν ήταν πόλη και δεν την έλεγαν Θεσσαλονίκη, βρήκε το ιδανικό κατάλυμα μια ομάδα προϊστορικών ανθρώπων. Εκεί ψηλά έχτισαν έναν μικρό οικισμό που είχε θέα απέραντη στον κάμπο και στη θάλασσα.
Οικοδομικά μέλη του οικισμού αυτού και πλήθος κινητών ευρημάτων φέρνει στο φως εδώ και 40 χρόνια η πανεπιστημιακή ανασκαφή της Τούμπας και η σπουδαιότητα έγκειται στο ότι η κατοίκηση στην προϊστορική αυτή θέση εκτείνεται από τις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. αδιάκοπα, με διαφορετική ένταση και χαρακτηριστικά, μέχρι το τέλος του 4ου π.Χ. αιώνα και την ίδρυση της Θεσσαλονίκης από τον Κάσσανδρο. Τότε, οι κάτοικοι του πολίσματος μετοίκησαν στη νέα πόλη και η Τούμπα εγκαταλείφθηκε.
Η διατήρηση των συγκεκριμένων χρονολογικών φάσεων στην κορυφή του λόφου κρίνεται ως ακόμη πιο σημαντική δεδομένης της επέκτασης του οικισμού στη βάση του γηλόφου (στην αποκαλούμενη τράπεζα), όπως έχει διερευνηθεί εκτενώς στο πλαίσιο σωστικών ανασκαφών.
Οι έρευνες έχουν δείξει πως υπήρχαν δύο τμήματα οικισμού, ένα στην κορυφή και ένα στη βάση του λόφου και το ενδιαφέρον των αρχαιολόγων στρέφεται τώρα στο κατά πόσο αυτοί οι δύο οικισμοί συνυπήρχαν συνεχώς και είχαν παρόμοιο ή διαφορετικό χαρακτήρα.
Μια άλλη, άγνωστη μέχρι πρόσφατα, χρήση του χώρου της προϊστορικής τούμπας αποτελεί η εύρεση μιας συστάδας βυζαντινών ταφών στα ανατολικά του οικισμού στην κορυφή, οι οποίες έχουν θεμελιωθεί κυριολεκτικά στα ερείπια των αρχαίων σπιτιών.
Τα προσωπικά αντικείμενα που συνοδεύουν τους νεκρούς είναι ελάχιστα, γεγονός που υποδηλώνει τη σύνδεσή τους με κάποια ολιγομελή ομάδα ανθρώπων που ζούσε έξω από τα όρια της πόλης της Θεσσαλονίκης προς το τέλος της Μεσοβυζαντινής περιόδου (12ος αι. μ.Χ.), η οποία πολύ συνειδητά επέλεξε να ταφεί στην κορυφή της προϊστορικής τούμπας. Το γιατί εκεί, είναι ένα ερώτημα που οι αρχαιολόγοι θα απαντήσουν στα επόμενα χρόνια.
Δείτε εδώ τη συνέχεια
